«Γι'
αυτό να ευγνωμονούμε τον Κύριο, τον Τριαδικό μας Θεό. Που μας έδωσε την
Παναγία μας και τους αγίους και τους αγγέλους. Είναι οι πραγματικοί και
αληθινοί και παντοτινοί φίλοι και συγγενείς μας. Αισθανόμεθα, πολλές
φορές, μόνοι. Αποξενωμένοι. Περιφρονημένοι. Αν θέλετε, στα αζήτητα και
στο περιθώριο. Και νομίζομε, πως δεν έχομε καμμία αξία. Και πιστεύομε,
πως κανένας δεν μας θέλει. Κανένας δεν μας αγαπά. Και κανένας δεν
νοιάζεται και δεν φροντίζει για μας. Τότε, αδελφοί μου, ας ανοιγόμαστε
στον Χριστό και στην Παναγία και στους αγίους και στους αγγέλους. Κι ας
τους μιλάμε... Αν μιλάμε στον Χριστό και στους αγίους μας, κάνομε
πολύ-πολύ μεγάλο καλό στην ψυχή και στη ζωή μας. Και τί να τους πούμε;
Ό,τι έχομε, αδελφοί μου, να τους πούμε. Ό,τι έχομε! Άμα ειπούμε αυτό που
έχομε, φεύγει από πάνω μας».
Είναι σημαντικό, σ' αυτούς τους
χαλεπούς καιρούς της ερημιάς και της εγκατάλειψης και του φόβου και του
θανάτου, να αισθανόμαστε δίπλα μας τους αγίους μας, που μας σκέπουν
πάντοτε και μας αγκαλιάζουν. Που μεσολαβούν και πρεσβεύουν στον Κύριο
ημών Ιησού Χριστό, για όλους εμάς τους άθλιους του κόσμου τούτου, του
κατατρεγμού και του διωγμού και του φόβου. Να καταφεύγομε σ' αυτούς.
+Γέροντας Ανανίας Κουστένης~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου