Ο Πρόδρομός Του

 

Το χέρι σου άγγιξε την πανάχραντη κεφαλή Του.

Το στόμα σου συνομίλησε μαζί Του.

Η ζωή σου ολάκερη μιλούσε γι’ Αυτόν.

Γι’ Αυτόν που τόσο αγάπησες.

Μια ζωή στην έρημο,

μια ζωή ως προσευχή,

μια ζωή στην αφάνεια,

μια ζωή ως άκακο αρνί.

Το πόσο πάλεψες κανείς δεν θα μάθει.

Πόσα έζησες κανείς δεν θα γνωρίσει.

Εσύ μονάχα και ο Θεός,

μάρτυρες των αγώνων σου.

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου

και άφησες την απομόνωσή σου

και πλησίασες τον κόσμο

και μίλησες.

Άνοιξες το στόμα σου από φιλανθρωπία.

Κήρυξες μετάνοια.

Δηλαδή μίλησες για ελπίδα και συγχώρεση.

Αυτό ήταν το κήρυγμά σου.

Κήρυγμα ελπίδος και συγχώρεσης,

αυτομεμψίας και ταπείνωσης.

Μίλησες από την καρδιά σου,

όχι στηριζόμενος στις σπουδές σου,

αλλά εμπνεόμενος από τα βιώματά σου,

καθοδηγούμενος από το Πνεύμα

που κατέκλυζε την ύπαρξή σου.

Εσύ,

ο ταπεινός,

ο αφανής ασκητής,

ο ερημίτης,

ο παρθένος,

ο άσημος,

το αγρίμι της σιωπής,

το άνθος της αρετής,

έγινες ο Πρόδρομός Του,

έγινες ο Βαπτιστής Του,

έγινες ο Μέγας και Άγιος της Εκκλησίας Του.

Η μορφή σου κηρύττει από μόνη της.

Κραυγάζει προς εμάς

«μετανοείτε», δηλαδή ελπίζετε.

Ναι Άγιε του Θεού,

ελπίζουμε και γι’ αυτό μετανοούμε

και μετανοούμε και γι’ αυτό μπορούμε και ελπίζουμε.

Έζησες αυτά που δίδαξες

και δίδαξες αυτά που έζησες.

Πρέσβευε Άγιε Ιωάννη κι εμείς

να περάσουμε από την θεωρία στην πράξη,

από την ταπεινοσχημία στην ταπείνωση,

από την μεταμέλεια στην μετάνοια,

από τον ηθικισμό στην αγάπη,

από το βόλεμα στον σταυρό,

από την ανοχή στην συγχώρεση,

από την πτώση στην ανάσταση,

από τον θάνατο στην ζωή.