Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες,
δεν με ωφέλησε η άσκηση που σαν μοναχός
έκανα τόσα χρόνια.
άγιος Παίσιος
δεν με ωφέλησε η άσκηση που σαν μοναχός
έκανα τόσα χρόνια.
άγιος Παίσιος
Άνοιξε η καρδιά
ευωδία
στο πορφυρό χρώμα των οριζόντων.
Μάτωσε ο πόνος
το βασίλεμα του ήλιου.
Αίμα κόκκινο βαθύ.
Ραγισματιά
στους άξονες της εσωτερικότητας,
ανθοφορία
βιωματικής πληρότητας.
Αποκαλύπτεται το μυστικό
της ενότητας των πάντων
στo σταυρό της αγάπης.
Η γλυκύτητα της ταπεινώσεως
εξουθένωση αγία
αγκάλιασμα μητρικό θείας αγάπης.
Ο τρόμος βιάζει τις αμυντικές συντεταγμένες
το εγώ θρυμματίζεται ανυπόστατο.
Η ύπαρξη αποδιαρθρώνεται.
Ενδεής γονυκλισία της ψυχής,
μετοχή στην αγάπη.
Εσωτερική μεταστοιχείωση
λαμπάδιασμα της ζωής.
Φόβος, κραυγή, απόγνωση, δάκρυα, ταπείνωση, έξοδος.
Ο ασθενής καταφεύγει στην παράκληση
διωκόμενος από τον τρόμο τον άγιο.
Όπως ο ναυαγός αρπάζεται από το σωσίβιο
Όπως το πεινασμένο βρέφος λαχταρά τους μαστούς της μητέρας.
Όπως το διψασμένο λουλούδι ζωντανεύει στην ανοιξιάτικη βροχούλα.
Ανάβει ο Χριστός την καρδιά.
σταλαγμοί μέλιτος και κηρίου.
Ταπείνωση ο τρόπος της αγιότητας.
Εκεί στον συντριμό και την αυτοεξουθένωση
γεννιέται προσευχή
ως ανάγκη λύτρωσης
από την αβάσταχτη οδύνη.
Το πλήγωμα και ο συντριμός
τρόμος θανάτου,
εναγώνια κραυγή για λυτρωμό και σωτηρία.
Προσευχή,
χωρίς λογική επεξεργασία, φτιασίδωμα και καλλωπισμό, χωρίς θεολογικές ή ορθολογικές προϋποθέσεις.
Προσευχή
που διαπερνά τα ντουβάρια και την έρημο της
πραγματικότητας,
Σπαραχτική επαιτεία παραμυθίας.
Προσευχή
που δεν θεμελιώνεται στη γνώση αλλά
στην αβάσταχτη οδύνη.
Προσευχή
ακατέργαστη που ξεπετάγεται από τα βάθη της ψυχής
όπως η κραυγή του πληγωμένου ζώου,
σκάει μέσ' την ψυχή σαν φουρνέλο και
τινάζεται ως έναρθρος λόγος στον άνεμο...
"βοήθεια Κύριε χάνομαι" ή "Παναγίτσα μου γλυκιά βοήθησέ με"
Έσπασε η άγρια καρυδιά
στη δύναμη του ανέμου
κι' ένα πρωτόπλαστο άρωμα
ξεχύθηκε που κανείς
δεν τόλμησε ν' ανασάνει.
Άρωμα ταπείνωσης.
Στην εωθινή ομίχλη
ένα βότσαλο καρφώνεται
στην ακύμαντη νηνεμία των υδάτων.
Σηκώνεται γλυκιά αλμύρα σε
κύκλους δακρύων
δοξολογία για την
φανέρωση του ανείπωτου.
3 σχόλια:
Δυστυχώς, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει απολυτοποιήσει και θεοποιήσει την επιστήμη, το δώρο αυτό του Θεού. Και έθεσε την επιστήμη ακόμη και πάνω από την πίστη και τον Τριαδικό Θεό!
Και τα περιμένει όλα από αυτή. Και ενώ βλέπει κάθε στιγμή και κάθε ώρα τις πεπερασμένες της δυνατότητες, έχει εναποθέσει μονάχα σε αυτήν τις ελπίδες του για τη βελτίωση της υγείας του και την καταπολέμηση των νόσων.
Πρόκειται για διανοητική και ψυχική διαστροφή. Για ένα ανεδαφικό επιστημοκεντρικό μονισμό.
Η περίπτωση της πανδημίας του κορωνοϊού θα έπρεπε λογικά να στρέψει τους ανθρώπους προς το Θεό.
Να τους κάνει να αναλογισθούν τη σμικρότητα και την αδυναμία του ανθρώπου απέναντι σε έναν υπομικροσκοπικό ιό, τη ματαιότητα των εγκοσμίων, να αφυπνίσει την μακαρίως κοιμωμένη ηθική τους συνείδηση προς μετάνοια και εξιλέωση του Θεού για τις πολλές και φρικτές μας αμαρτίες.
Και ο άμβωνας πρωτίστως αυτήν την αλήθεια θα έπρεπε να προβάλλει και διακηρύττει.
Αφυπνιστικό κήρυγμα μετανοίας να ακούγεται συνεχώς και προβολή της αληθείας επί τη βάσει της οποίας εάν δεν μετανοήσουμε εκ βάθους καρδίας για τις ποικίλες παραβάσεις του θείου νόμου ουκ έσται των κακών παύλα.
Η λεγόμενη επίσημη Εκκλησία οφείλει να κηρύξει νινεΰιτικό εθνικό πένθος γιατί η βοώσα και κράζουσα ανομία μας έχει υπερβεί κάθε όριο.
Ποτέ άλλοτε σαν ανθρωπότητα δεν είχαμε φθάσει σε αυτό το σημείο, να νομιμοποιείται η ποικίλη διαστροφή.
Το μέγα πρόβλημα της εποχής μας έγκειται στο ότι ο σύγχρονος άνθρωπος όχι απλώς αμαρτάνει αλλά δεν συναισθάνεται ότι αμαρτάνει. Έκανε την αμαρτία φιλοσοφία ζωής.
Η πανδημία εάν ιδωθεί σωστά από μέρους μας θα μας οδηγήσει στην εν μετανοία επιστροφή μας στο Θεό. Εάν όχι θα μας σπρώξει ακόμη πιο βαθειά στην άβυσσο της αποστασίας και του χωρισμού μας από το Θεό.
Δυστυχώς, η θεοποίηση της επιστήμης και το γεγονός ότι τα περιμένουμε όλα από αυτή δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό, από πνευματικής πλευράς.
Ο υγιής χριστιανισμός κάθε άλλο παρά αντιτίθεται στην πρόοδο της επιστήμης και τα επιστημονικά επιτεύγματα όταν τα τελευταία δεν παραβιάζουν θεμελιώδεις επιταγές της ορθόδοξης χριστιανικής ηθικής.
Το κύριο πρόβλημα, όμως, αυτή τη στιγμή, είναι οι αμαρτίες και κυρίως η αμετανοησία μας.
Ένεκα τούτων επέτρεψε και επιτρέπει ο Θεός και την παρούσα δοκιμασία.
Και απαιτείται επειγόντως μετάνοια, προσωπική και συλλογική.
Και αυτήν την αλήθεια δεν γνωρίζω εάν ο άμβωνας την προβάλλει όσο και όπως πρέπει…
Ευχαριστούμε κ. Λυκούργε !
Πόσο πιό έγκυρος και πειστικός ένας λόγος , απο τον λόγο ενός γιατρού που υπηρετεί την υγεία , όμως την ιεραρχεί σωστά ως ένα αγαθό της ζωής , όχι όμως το ύψιστο . Οι άγιοι δεν είχαν πάντα υγιή και γεροδεμένα σώματα . Δεν ήταν αθλητές . Τις περισσότερες φορές ήταν καχεκτικοί και φιλάσθενοι . Η ορθόδοξη αγιογραφία αποτυπώνει την ασκητικότητα των αγίων και τα καταπονημένα σώματά τους . Αντίθετα η φυσιοκρατία της δυτικής παπικής τέχνης καταδεικνύει την διαφορά των αντιλήψεων . Οι άγιοι παρουσιάζονται σθεναροί και γεροδεμένοι χωρίς καμμία κακοπάθεια , χωρίς καμμία ταπείνωση της σαρκός . Πόσο λογικοκρατούμενοι βαρλααμιστές έχουμε γίνει ! Πόσο τελικά πιστεύουμε στην Ανάσταση ψυχών και σωμάτων ?
Ευχαριστούμε κ. Λυκούργε !
Δημοσίευση σχολίου