Νύχτα 10ης Δεκεμβρίου

Δεκέμβρης, καὶ στὴν πρωτεύουσα τὸ ψῦχος εἶναι δριμύ. Σφοδρὴ κακοκαιρία πλήττει τὴ Βασιλεύουσα, ἀλλὰ οἱ συνωμότες εἶναι ἀποφασισμένοι. Θὰ αἰφνιδιαστοῦν ὅμως καὶ γιὰ λίγο θὰ διστάσουν, ὅταν θὰ βροῦν τὸ κρεβάτι τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ ἄδειο. Μήπως τοὺς πρόδωσαν; Μήπως εἶχαν ἀποκαλυφθεῖ τὰ σχέδιά τους; Ὅμως ὁ ὑπηρέτης τοὺς καθησυχάζει. Νά, ἐκεῖ εἶναι. Καὶ ὄντως ὁ αὐτοκράτορας ἦταν ἐκεῖ. Στὴ γωνιά. Κείτονταν πάνω στὸ πάτωμα, σὲ ἕνα ἁπλὸ δέρμα ζώου, φορώντας τρίχινο ροῦχο.

Ὁ πρῶτος τῆς Ρωμανίας, ὁ πρῶτος τῆς Οἰκουμένης ἀντὶ στὸ βασιλικὸ κρεβάτι, κοιμόταν στὸ πάτωμα. Χωρὶς νὰ τὸ ξέρει κανείς. Μονάχα ὁ Θεός, ἡ ἀναφορά του. Καὶ ὁ ὕπνος στὸ πάτωμα ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀγῶνες του, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ αὐτοκρατεῖται ὁ αὐτοκράτορας. Γιατὶ ἤξερε ὅτι ὁ ἀγῶνας ἐναντίον τῶν παθῶν του ἦταν τὸ κλειδὶ ποὺ θὰ τοῦ ἐπέτρεπε τὸ μεῖζον: νὰ ἀνήκει στὸ Σῶμα τῆς Σωτηρίας. Ἄλλωστε ἡ καρδιὰ τοῦ ρωμαίικου πολιτισμοῦ, ποὺ τόσο πιστὰ ὑπηρετοῦσε, ἦταν πάντα τὸ Σῶμα. Τὸ ὀντολογικό, λειτουργικό, ζῶν Σῶμα τῶν προαπελθόντων, συγκαιρινῶν καὶ μελλόντων ἐλθεῖν φορέων τῆς παράδοσης, μὲ κεφαλὴ τὸν Χριστό. Σῶμα συγκροτούμενο κατὰ τὰ μέτρα τῆς χωρητικότητας μὲ Τριαδολογικὲς σχέσεις προσώπων ὡς καινὴ Θεανθρώπινη ὀντολογία ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως ἐν ἡσυχασμῷ.

Σὲ ἔνα τέτοιο τρόπο τοῦ ζῆν, δὲν ἔχει σημασία ἂν εἶσαι ὁ κοσμοκράτορας ἢ ὁ τελευταῖος πολίτης. Σημασία ἔχει ἂν ὄντας ἐν ἡσυχασμῷ καὶ ἐν μετανοίᾳ ἀποτελεῖς μέρος τοῦ Σώματος καὶ ἐκφράζεις τὸ ὅλο Σῶμα. Καὶ τὰ μέλη τοῦ Σώματος ἔχουν ὅλα τὴν ἀξία τους στὴν ὁλοκλήρωση. Καὶ τὰ δάκτυλα ἔχουν ἀξία καὶ οἱ μύες καὶ τὰ μάτια. Οὐδεὶς ὑπολείπεται. Καὶ ὁ ἡγέτης καὶ ὁ τελευταῖος πολίτης εἶναι ἄξιος. Καὶ στὸ πρόσωπο κάθε μέλους ἐκφράζεται καὶ μαρτυρεῖται τὸ ὅλο Σῶμα. Δὲν δρᾶ ὁ αὐτοκράτορας, δρᾶ καὶ δοξολογεῖται τὸ ὅλο Σῶμα. Δὲν δρᾶ ὁ τελευταῖος πολίτης, δρᾶ καὶ δοξολογεῖται τὸ ὅλο Σῶμα. Καὶ ὁ τελευταῖος πολίτης καὶ ὁ αὐτοκράτορας ξέρουν πὼς κάθε πράξη τους ἔχει ἀναφορὰ στὸ Σῶμα καὶ στὴν κεφαλή του, στὸν Πρωτοστάτη, Τὸν μόνο, ὁ ὁποῖος πραγματικὰ γνωρίζει τὰ μύχια καὶ τὶς καρδιές. Καὶ αἰσθάνονται ὅλα τὰ μέλη τὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφραστοῦν κατὰ τὰ μέτρα τῆς δυνατῆς τελειότητάς τους εἰς δόξαν τοῦ Σώματος καὶ ὡς πρόταση σωτηρίας πρὸς ὅλους. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ συνεχεῖς ἀσκητικοὶ ἀγῶνες, γι’ αὐτὸ καὶ ἡ προσπάθεια τήρησης τῶν παραδόσεων, τῆς συσσωρευμένης δηλαδὴ ἐμπειρίας τῶν προαπελθόντων, γι’ αὐτὸ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ συμβολισμοί. Ὡς ὑπόμνηση τῆς σωτηρίας καὶ τῆς δόξας, ὡς παραίνεση ἀγώνων στοὺς συγκαιρινοὺς καὶ ὡς παρακαταθήκη στοὺς μέλλοντες ἐλθεῖν.

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ αὐτοκράτορας, ὅταν εἶναι μόνος καὶ δὲν τὸν βλέπει κανείς, καταβάλλει ὅσο μπορεῖ τὰ πάθη του μὲ ἀγῶνες ὑπεράνθρωπους. Ὅταν ὅμως εἶναι σὲ δημόσιο χῶρο, θὰ τηρήσει πλήρως τὰ πρωτόκολλα, θὰ ἐνδυθεῖ ὑπερήφανα τὰ βαριὰ διαδήματά του, θὰ φέρει μὲ ὑπευθυνότητα τὰ σύμβολα τῆς θέσης του καὶ θὰ δράσει γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ. Σέβεται τὶς παραδόσεις καὶ τοὺς ἀγῶνες τῶν προπατόρων, καὶ συγκροτεῖ παράδοση γιὰ τοὺς ἐρχόμενους. Ὑπερβαίνει τὸν ἑαυτό του, ἀναλαμβάνει τὶς εὐθῦνες τῆς θέσης του, ἐκφράζει πρὸς ὅλους τὴν πίστη καὶ τὴν πεποίθηση τῆς σωτηρίας, συμβολίζει τὴ δόξα τῆς συνεχοῦς νίκης καὶ καλεῖ ὅλους, ἀναλαμβάνοντας τὶς εὐθῦνες του ὁ καθένας, νὰ συστρατευτοῦν καὶ συναγωνιστοῦν μαζί του.

Ὅλα αὐτὰ ἀναφέρονται γιὰ νὰ γίνει ἀπὸ τὸν καθένα ἡ σύγκριση μὲ τοὺς «ἡγέτες» τοῦ σήμερα. Ποιά πρωτόκολλα, ποιά σύμβολα, ποιές παραδόσεις, ποιά θέσμια νὰ τηρηθοῦν; Ἀπὸ ἀνθρώπους «λίγους», «χῦμα», ἀνερμάτιστους, χωρὶς ἀναφορά, ἄγευστους φωτός, ἀνίκανους νὰ αἰσθανθοῦν ἔστω ἐλάχιστα τὴ σωτηριώδη δυναμικὴ τοῦ Σώματος, ἰδεοληπτικούς, ἐγκλωβισμένους σὲ ἀνάπηρες οἰκονομίστικες καὶ ταξικὲς θεωρήσεις, πνευματικὰ νεκρούς, σήποντες στὸ μνῆμα τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ἁπλοὺς ὑπαλληλίσκους καὶ φτηνοὺς διαχειριστὲς τοῦ σκοτασμοῦ τοῦ κόσμου.

 

Ἰωάννη Κ. Νεονάκη

MD, MSc, PhD.

πηγή