Eκοιμήθη o Γέροντας Μωϋσής, ο “μπαρμπα-Γιάννης ο Αρσανάρης”

Εχθές ξημερώνοντας, απεβίωσε ειρηνικά στη Μονή μας (Ι.Μ. Καρακάλου Αγίου Όρους) ο Γέρων Μωϋσής -ευρύτερα γνωστός και ως “μπαρμπα-Γιάννης ο Αρσανάρης” στους προσκυνητές που κατέπλεαν, χρόνια τώρα, στον Μοναστηριακό μας αρσανά… και ήταν αυτός που τους καλωσόριζε ευγενικά στο λιμάνι, όταν αποβιβάζονταν από το ταχύπλοο της γραμμής.

Ο μακαριστός -πλέον- Γέρων Μωϋσής, όσο ζούσε ανάμεσά μας… ήταν ευρύτερα γνωστός και με άλλα δύο προσωνύμια: “μπαρμπα-Γιάννης ο Αρσανάρης” και “πάτερ-Λας Βέγκας”, τα οποία είχαν “σφραγίσει” ωσάν υδατογράφημα την ιδιάζουσα προσωπικότητά του! Το πρώτο προσωνύμιο ως “μπαρμπα-Γιάννη Αρσανάρη”, του το προσήψε σχεδόν από την αρχή η… εγκαταβίωσή του (εκούσια) στον Αρσανά της Μονής μας, όπου είχε βρει μια τρύπα σε ένα βοηθητικό κτήριο (λεβιτοστάσιο) και είχε φτιάξει μια αυτοσχέδια “φωλιά” ζώντας σαν ερημικός ερωδιός, ελεύθερος από μοναχικές υποχρεώσεις και βιοτικές έγνοιες.

Με το δεύτερο, ως “πάτερ-Λάς Βέγκας”, τον… εβάπτισε πολύ αργότερα κάποιος λαϊκός που τον εγνώριζε από τον κόσμο, και του το προσήψε ως “παραπεμπτικό” στην προτέρα του “ζωή και πολιτεία”…)! Διότι, πριν ακόμα ελκύσει ο Χριστός την καρδιά του σε μετάνοια, είχε ξοδέψει τη ζωή και την ψυχή του στα… καζίνα του Λας-Βέγκας, κάνοντας “επιτυχή καριέρα” ως επαγγελματίας χαρτοπαίχτης και τζογαδώρος, και στοιβάζοντας μεγάλη περιουσία… την οποία, τελικά, κατέφαγε -όπως γίνεται συνήθως- στο κυνήγι μιας άπιαστης επίγειας “χαράς”…!

Μετά την πνευματική ανάνηψή του, αναζήτησε καταφύγιο μετανοίας… κατ’ αρχήν σαν δόκιμος, για κάποιο διάστημα, στην έρημο του Σινά. Αργότερα, στ’ Αγιονόρος… με “έδρα” τον Μοναστηριακό μας αρσανά, δίπλα στη θάλασσα, η οποία ήταν και “μεγάλη του αγάπη”!

 

Τα τελευταία χρόνια, που κατέπεσε οργανικά ο “μπαρμπα-Γιάννης ο Αρσανάρης” και δεν μπορούσε πια να αυτοσυντηρηθεί, τον φέραμε στη Μονή και τον φροντίζαμε σαν παιδάκι (γιατί ήταν όντως ένα παιδάκι… ογδόντα ετών, ο ευλογημένος!) φροντίζοντας και για την αθάνατη ψυχή του, να εξομολογείται και να κοινωνεί τα Άχραντα Μυστήρια… ακόμα και να καρεί, επί τέλους, μοναχός – και εκάρη… με το όνομα Μωϋσής!

Δεν ήθελε να πάει σε νοσοκομείο ο ευλογημένος, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας του, και υπέμενε καρτερικά και ταπεινά τις ασθένειές του περιμένοντας, μέρα τη μέρα… ώρα την ώρα, τον Αρχάγγελο… για να του παραδώσει την ψυχή. Σ’ εμάς, όταν περνούσαμε απ’ το κελλάκι του να τον δούμε και τον ρωτούσαμε «Πώς πάμε… αββά Μωϋσή;», απαντούσε πάντα με καλογερική λιτότητα, τόσο με τη γλώσσα όσο και με τα βαθουλωμένα αλλά εκφραστικά του μάτια: «Δόξα στον Άγιο Θεό…»!

…Έφυγε λίγο πριν ξεκινήσει το Μεσονυκτικό στο Καθολικό μας. Πέταξε αθόρυβα σαν νυχτοπούλι στον μεσονύκτιο ουρανό… όπως αθόρυβα έζησε ανάμεσά μας τα τελευταία χρόνια. Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας ας τον ξεκουράσει στην αγκαλιά της αγάπης Του…

Αιωνία σου η μνήμη… αββά Μωϋσή!
Καλήν αντάμωση στον Παράδεισο…