Μνήμη Ὁσίου Χατζη-Γεώργη τοῦ Ἀθωνίτου

 

 

- 31 Δεκεμβρίου (ν.ἡ.)

 Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου*

Ἐὰν γιὰ τὶς ἀρετὲς τῶν δικαίων ψυχῶν (Ἁγίων Πατέρων μας) πρέπει νὰ μιλᾶμε καὶ νὰ γράφουμε, πόσο μᾶλλον δὲν πρέπει νὰ ἀμελοῦμε ἢ νὰ σιωποῦμε γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν δικαίων, ἀλλὰ καὶ πολὺ ἀδικημένων Ἁγίων Πατέρων μας, ποὺ ταλαιπωρήσαμε μὲ διωγμοὺς καὶ ἐξορίες ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι μὲ τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μας, ζήλειες, φθόνους!...

Μεταξὺ λοιπὸν τῶν ἀδικημένων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καὶ ὁ Ὀσιώτατος Πατὴρ Γεώργιος, ὁ Χατζη-Γεώργης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἕνας σύγχρονος Ἅγιος τῆς ἐποχῆς μας, ἀλλὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε, καὶ μεγάλος Ἅγιος ἀνάλογα μὲ τὴν ἐποχή μας.

Εἶχε ἀφήσει μεγάλο ὄνομα ὁ Γέροντας! «Μεγάλος ἀσκητὴς καὶ πολὺ νηστευτής», ἔλεγαν. Ἄφησε δὲ καὶ τὸ ὄνομά του ἀκόμη ὡς ἐπίθετο γιὰ τοὺς πολὺ νηστευτᾶς· «Αὐτὸς εἶναι Χατζη-Γεώργης!», ἔλεγαν.

Εἶχε καὶ τὸ διορατικὸ χάρισμα ὁ Γέροντας· δηλαδὴ πνευματικὴ τηλεόραση. Πολλὲς φορές, ἄφηνε ξαφνικὰ τὴν δουλειά του καὶ βγαίνοντας στὸν δρόμο πλησίαζε ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονταν σὲ ἀπόγνωση καὶ τοὺς παρηγοροῦσε καὶ τοὺς βοηθοῦσε νὰ σωθοῦν.

Στὸ πρόσωπο τοῦ Χατζη-Γεώργη ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι θεϊκὴ λιακάδα καὶ εὔκολα ἄνοιγαν τὶς πονεμένες τους καρδιὲς καὶ θεραπεύονταν. Ὅλοι μιλοῦσαν μὲ θαυμασμὸ καὶ εὐλάβεια γιὰ τὸν Γέροντα. Ἕλληνες καὶ Σλαῦοι Ἁγιορεῖτες τὸν παραδέχονταν γιὰ τὴν ἀσκητικότητά του καὶ...

τὴν ἁγιότητα ποὺ σκορποῦσε καὶ ἀκτινοβολοῦσε στὸν Ἄθωνα.

Θεοφώτιστες ἦταν οἱ νουθεσίες του καὶ ἡ φιλοξενία του Ἀβραμιαία! Διπλὴ τροφὴ πρόσφερε στοὺς ἐπισκέπτας. Εἶχε καὶ δύο Πνευματικοὺς στὴν Συνοδία του γιὰ νὰ ἐξομολογοῦν τοὺς προσκυνητᾶς, τὸν Παπα-Ἰσαὰκ καὶ τὸν Παπα-Ἀντώνη.

Τὸ ἐργόχειρό τους ἦταν ἡ Ἁγιογραφία. Ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαίους Ἁγιογράφους ἦταν καὶ ὁ εὐλαβέστατος Ἱερομόναχος Μηνᾶς. Ἔκαναν δὲ καὶ ἄλλα ἐργόχειρα, ἀλλὰ δὲν ἔπαυαν νὰ ἐγάζωνται καὶ νοερῶς μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή. Ὅσους Πατέρες ἔβλεπε νὰ ἀγαποῦν περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὶς μετάνοιες καὶ τὴν προσευχή, τοὺς ἁπάλλασε ἀπὸ τὰ διακονήματα καὶ τοὺς ἔλεγε νὰ κάνουν συνέχεια προσευχὴ καὶ μετάνοιες γιὰ ὅλον τὸν κόσμο, ἐπειδὴ ὁ ἅγιος Γέροντας ἐνδιαφερόταν καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν ὅλου τοῦ κόσμου.

Προσπαθοῦσε ἀκόμη νὰ βαπτίση Τούρκους, ὅπως καὶ βάπτισε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Μεταξὺ αὐτῶν ἦταν καὶ ἕνας Τμηματάρχης ἀγᾶς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τὸν ὁποῖο βάπτισε μετὰ ἀπὸ πολλὴ προσευχὴ καὶ νηστεία ποὺ ἔκανε ὁ Γέροντας, γιατί ὁ ἀγᾶς αὐτοταλαντευόταν.

Παρόλο ποὺ ἔκανε συνέχεια σκληρὴ ἄσκηση, ἐν τούτοις ὅμως ἦταν ὑγιὴς καὶ περπατοῦσε τόσο ἐλαφρά, θαρρεῖς καὶ πετοῦσε. Τὰ μάτια του ἦταν φωτεινὰ καὶ πάντα ἀνοιχτά. Τὸ πρόσωπό του ἔλαμπε καὶ εἶχε ἕνα γλυκὸ κοκκινωπὸ χρῶμα. Ὁ λαιμὸς του ἔγερνε μὲ τὸ κεφάλι του σὰν ψωμωμένο στάχυ. Εἶχε μέτριο ἀνάστημα, ἦταν λεπτὸς καὶ ἀποτελεῖτο σχεδὸν ἀπὸ κόκκαλα, νεῦρα καὶ δέρμα, γιατί τὶς σάρκες του τὶς θυσίασε μὲ τὴν ἄσκηση στὸν Θεὸ ἀπὸ φιλότιμο. Χαιρόταν στὶς ἀγρυπνίες καὶ τρεφόταν ἀπ΄ αὐτὲς πνευματικά. Ὅλοι ξεκουράζοτανται στὸ κρεββάτι, καὶ ὁ Χατζη-Γεώργης ξεκουραζόταν στὸ στασίδι ὄρθιος. Τὸ κελλὶ του σχεδὸν δὲν τὸν ἔβλεπε, γιατί τὴν νύχτα τὸν ἔβλεπε ἡ Ἐκκλησία, καὶ τὴν ἡμέρα οἱ πονεμένοι ἄνθρωποι.

Οἱ ὑποτακτικοί του δὲν τὸν κούραζαν, γιατί εἶχαν ὡριμότητα πνευματική, παρόλο ποὺ ἦταν καὶ μικροὶ στὴν ἡλικία. Μὲ μία ματιὰ ποὺ ἔριχνε ὁ Γέροντας στὰ Καλογέρια, πρὶν τοῦ ποῦν τοὺς λογισμούς τους, αὐτὸς διάβαζε τοὺς λογισμούς τους, καθὼς καὶ τὶς καρδιές τους, μὲ τὸ διορατικό του χάρισμα.

…Ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας ἦταν μονοχίτων, μ΄ ἕνα ζωστικὸ (ἀντερὶ) καὶ ἕνα παντελόνι. Περπατοῦσε πάντα ξυπόλυτος καὶ μόνο στὸν Ναὸ φοροῦσε κάτι χονδρὲς κάλτσες.

Ὁ καλὸς Θεὸς ὅμως τὸν θέρμαινε μὲ τὴν πολλὴ ἀγάπη Του, ἀφοῦ καὶ ὁ πιστὸς δοῦλος του ἀγωνιζόταν φιλότιμα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλιῶς δὲν ἐξηγεῖται ἀνθρωπίνως, νὰ ζῆ κανεὶς ψηλὰ στὴν Κερασιά, ὅπου κατεβάζει ὁ Ἄθωνας πολὺ κρύο, καὶ νὰ περνάη χειμώνα σχεδὸν γυμνὸς καὶ μὲ ἐλάχιστη λιτὴ τροφή!

Ὅσοι γνώρισαν τὸν Γέροντα τὸν εὐλαβοῦνταν ὡς Ἅγιο, ὅπως φυσικὰ καὶ ἦταν Ἅγιος. Μάλιστα, πολλοὶ εὐλαβεῖς προσκυνηταὶ Ρῶσοι ἔπαιρναν φωτογραφίες τοῦ Χατζη-Γεώργη καὶ τὶς πήγαιναν στοὺς ἀρρώστους στὴν Ρωσία, οἱ ὁποῖοι τὶς ἀσπάζονταν μὲ πίστη καὶ θεραπεύονταν. Οἱ φωτογραφίες τοῦ Χατζη-Γεώργη βρίσκονταν στὰ εἰκονοστάσια τῶν Ρώσων μαζὶ μὲ τὶς εἰκόνες τῶν Ἁγίων. Καὶ οἱ πονεμένοι ἄνθρωποι τὸν ἐπικαλοῦνταν στὶς προσευχές τους καὶ βοηθοῦσε ὁ Ἅγιος Γέροντας μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅπως οἱ Ἅγιοι, ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη στὴν Κερασιὰ τοῦ Ἄθωνος.

…Ὁ Χατζη-Γεώργης εἶχε πολλὴ ἀγάπη γιὰ ὅλους, ἄδολη. Ἦταν πάντοτε εἰρηνικός, ἀνεξίκακος καὶ συγχωροῦσε. Εἶχε μεγάλη καρδιά, γι΄ αὐτὸ ὅλα καὶ ὅλους τούς χωροῦσε, ὅπως ἦταν. Εἶχε ἐξαϋλωθῆ κατὰ κάποιον τρόπο. Ζώντας τὴν Ἀγγελικὴ ζωή, ἔγινε Ἄγγελος καὶ πέταξε στοὺς Οὐρανούς, διότι δὲν κρατοῦσε τίποτα, οὔτε ψυχικὰ πάθη οὔτε ὑλικὰ πράγματα. Ὅλα τὰ πετοῦσε, γι΄ αὐτὸ καὶ πέταξε ψηλά.

Ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος Γέροντας εἶχε ταλαιπωρηθῆ ἄδικα ἀπὸ ἀνθρώπους, πιστεύω νὰ ἀξιώθηκε διπλὸ Στεφάνι ἀπὸ τὸν Χριστό, τοῦ Ὁσίου καὶ τοῦ Μάρτυρος. Ἂν καὶ σ΄ αὐτὴν τὴν περίπτωση, ὅταν δηλαδὴ βασανίζεται κανεὶς ἀπὸ Χριστιανούς, εἶναι ὀδυνηρότερος ὁ πόνος, γιατί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ πονᾶνε πιὸ πολὺ γιὰ τὴν σκληρὴ συμπεριφορὰ τῶν ἄλλων, ποὺ δὲν ἁρμόζει σὲ Χριστιανούς.

Ἀπὸ τὰ λίγα λοιπὸν ποὺ ἀνέφερα πιὸ πάνω, μπορεῖ νὰ καταλάβη κανεὶς τὴν Ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου Πατρὸς Γεωργίου (Χατζη-Γεώργη)!

…Δὲν ἔχει καμμία σημασία ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας ἀκόμη δὲν τὸν ἔχει ἀνακηρύξει Ἅγιο, γιὰ νὰ τοῦ δώση τὸ φωτοστέφανο. Αὐτὸ ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία εἶναι ἡ φωτεινὴ ζωὴ τοῦ Γέροντα, τὸ ἁπλὸ καὶ ἄκακο σιωπηλό του παράδειγμα. Ἦταν γεμάτος ἀπὸ ἀρετὲς καὶ ἀπὸ δυνάμεις θεϊκές, τὶς ὁποῖες διέθετε μαζὶ μὲ τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ βοηθάη τοὺς συνανθρώπους του.

Κήρυττε Χριστὸ καὶ ἀπὸ μακριά. Ἔκανε θαύματα, ἔβλεπε ὀράμτα θεϊκά, εἶχε καὶ τὸ διορατικὸ χάρισμα. Πολλὴ χάρη Θεοῦ, ἡ ὁποία καὶ τὸν πρόδωσε! Ὅταν ἔγινε ἡ ἐκταφὴ τῶν Ἱερῶν Λειψάνων του, ἄρρητη εὐωδία σκόρπισε ἀπὸ τὰ Ἅγιά του Λείψανα!

(περιέχονται διάφορα κομμάτια ἀπὸ τὸ βιβλίο)

 

*πηγή :Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου: «Γέρων Χατζη-Γεώργης ὁ Ἀθωνίτης 1809-1886» Ἅγιον Ὅρος, ἔκδοση Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μοναζουσῶν «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Βασιλικά Θεσσαλονίκης