Yelena Popovic: Σκηνοθετώντας τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου

 

Η Yelena Popovic γυναίκα που δημιούργησε την ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού» μεγάλωσε στη Σερβία, στα 18 της ζούσε μόνη της στο Λος Άντζελες και σήμερα βρίσκεται στην Ελλάδα θέλοντας να μοιραστεί με τον κόσμο την ιστορία του Αγίου Νεκταρίου. Η ταινία θα προβληθεί τον Νοέμβριο του 2020, που συμπληρώνονται 100 χρόνια από την κοίμησή του και τα γυρίσματα πραγματοποιούνται σε Αθήνα και Αίγινα. Στο καστ συμμετέχουν μεγάλα ονόματα της ελληνικής και διεθνούς σκηνής: Άρης Σερβετάλης, Μίκι Ρουρκ, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Τόνια Σωτηροπούλου, Αλεξάντερ Πετρόφ. Πώς ένα μοντέλο και ανερχόμενη ηθοποιός φτάνει να γράφει και να σκηνοθετεί μια ταινία για έναν Άγιο; Η Yelena Popovic μοιράζεται το ταξίδι της μαζί μας.
– Τι σας ενέπνευσε να κάνετε μια θρησκευτική ταινία; Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να γράψω μια θρησκευτική ταινία και δεν την έχω στο μυαλό μου ως θρησκευτική. Έκανα αυτή την ταινία γιατί είναι μια σπουδαία ιστορία και με ενέπνευσε όταν τη διάβασα. Η πίστη πάντα έπαιζε σπουδαίο ρόλο στη ζωή μου, ένιωθα κοντά στον Θεό και μου έδινε δύναμη και σιγουριά όπου κι αν ήμουν. Οπότε μου βγαίνει φυσικά να γράφω πράγματα που θα εμπνεύσουν και θα δώσουν κουράγιο στους άλλους, αυτό με κάνει χαρούμενη. Γεννήθηκα στη Σερβία, ήμουν Χριστιανή Ορθόδοξη αλλά δεν ήξερα τίποτα για τη θρησκεία. Όταν ήρθα στην Αμερική άρχισα να διαβάζω για το τι είναι ο Χριστιανισμός.

 

– Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε μέσα από την ταινία;

Συνήθως γράφω και σκηνοθετώ κάτι γιατί με εμπνέει και η ιστορία του Αγίου Νεκταρίου με βοήθησε, και πιστεύω ότι θα μπορούσε να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους. Αν θα μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα θα ήταν «να έχετε πίστη, να είστε καλοί και να συγχωρείτε», στο rollercoaster της ζωής υπάρχει χαρά, μπορούμε όλοι να τη βρούμε.

– Από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι το γύρισμα, τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε; Το 2013 επισκέφθηκα την Αίγινα με μια σύνοψη της ιστορίας, ένα χρόνο μετά επέστρεψα με το πρώτο πρόχειρο σενάριο και ξανά το 2015 με το ολοκληρωμένο. Όταν γύρισα στις ΗΠΑ πήγα στο μοναστήρι St.Anthony στην Αριζόνα, το οποίο επισκεπτόμουν συχνά, και μίλησα στον πρεσβύτερο Παΐσιο για την ταινία που ήθελα να κάνω δείχνοντάς του το σενάριο. Χάρηκε, μου έδωσε την ευχή του και είπε ότι «αν είναι θέλημα Θεού θα γίνει». Αυτό που δεν περίμενα, όταν ξεκινούσα την ταινία, ήταν ότι θα μετακόμιζα στην Ευρώπη και μάλιστα για τελείως άσχετο λόγο. Ο μεγάλος μου γιος αποφάσισε να παίξει τένις επαγγελματικά και έτσι μετά από πολλά πέρα-δώθε, μετακομίσεις και «οικογενειακά συμβούλια», το 2015 μετακόμισα στο Βελιγράδι. Ήταν μια πολύ δύσκολη και κουραστική περίοδος, σωματικά και ψυχολογικά, όμως εγώ είχα στο μυαλό μου την ταινία και είχα αρχίσει ήδη να μιλάω με ηθοποιούς. Ήρθα στην Ελλάδα το 2016 για να βρω μέρη για τα γυρίσματα και κεφάλαια, το οποίο ήταν εξίσου δύσκολη διαδικασία.

– Ο Άρης Σερβετάλης είναι εξαιρετικός ηθοποιός, τι ήταν αυτό που σας έκανε να σκεφτείτε ότι «είναι ιδανικός για τον ρόλο»; Αρχικά είχα στο μυαλό μου έναν πολύ γνωστό γιουγκοσλάβο ηθοποιό, στον οποίο είχα προτείνει τον ρόλο και είχε δεχθεί. Όταν γνώρισα τον διευθυντή φωτογραφίας Θύμιο Μπατακάκη, διάβασε το σενάριο και μου είπε κατευθείαν «έχεις γνωρίσει τον Άρη Σερβετάλη; Είναι ιδανικός». Ο Θύμιος είναι πολύ έξυπνος και σπουδαίος κινηματογραφιστής και η γνώμη του έχει μεγάλη σημασία για μένα, οπότε έκανα μια συνάντηση με την Άρη. Όταν τον είδα, ο σκηνοθέτης μέσα μου ένιωσε από την αύρα του και μόνο ότι ήταν ο ιδανικός.
    Ο συγκεκριμένος ρόλος έχει κάποιες απαιτήσεις, πρέπει ο ηθοποιός που υποδύεται τον Άγιο Νεκτάριο να μπορεί να σε αγγίξει χωρίς καν να ανοίξει το στόμα του. Αυτό ακριβώς κάνει ο Άρης. Όταν τον κάλεσα να του δώσω τον πρωταγωνιστικό ρόλο, η απάντησή του ήταν «Θα το ήθελα πολύ. Αλλά είσαι σίγουρη ότι μπορώ να το κάνω;», κάτι που επιβεβαίωσε την επιλογή μου. Μετά από 2 μήνες γυρισμάτων, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι ο καλύτερος που θα μπορούσα να έχω διαλέξει.

– Στην ταινία υπάρχουν Έλληνες και ξένοι ηθοποιοί, πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει διεθνές καστ; Πιστεύω ότι είναι μια παγκόσμια ιστορία που μπορεί να αγγίξει πολλούς ανθρώπους και γι’ αυτό αποφάσισα να την κάνω στα αγγλικά. Για να έχεις διεθνή διανομή, πρέπει να έχεις διεθνές καστ. Πρέπει να είναι αναγνωρίσιμοι ηθοποιοί γιατί διαφορετικά δεν θα πάρεις τη διανομή και επειδή δεν είμαι τόσο γνωστή όσο ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (γελάει) το χρειαζόμασταν αυτό. Στην πορεία προέκυψε η συνεργασία με τον Αλεξάντερ Πετρόφ που είναι σούπερσταρ στη Ρωσία και με τον Μίκι Ρουρκ, οπότε μαζί με το ελληνικό καστ, η ταινία θα ταξιδέψει σε πολλές χώρες.

– Η συμμετοχή του Μίκι Ρουρκ έχει συζητηθεί. Γιατί τον επιλέξατε και πώς αντίδρασε στην πρόταση του ρόλου; Η δύναμή μου ως σκηνοθέτρια είναι η συνεργασία μου με τους ηθοποιούς και παρόλο που κάποιες φορές με θεωρούν «τρελή» για τις επιλογές μου, έχω επιβεβαιωθεί. Όταν διάβασα για το θαύμα του Αγίου Νεκταρίου με τον παράλυτο που περπάτησε ξανά, σκέφτηκα τον Μίκι Ρουρκ. Είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν τον είδα στην ταινία The Pledge (2001) με άγγιξε τόσο η ερμηνεία του σε αυτή τη μία και μοναδική σκηνή που εμφανίζεται, που δεν την ξέχασα ποτέ. Δύο λεπτά, τόσο ήταν η σκηνή, ήταν αρκετά για να με αφήσουν άφωνη. Κι αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολική, ο Σον Πεν που τη σκηνοθέτησε, έρχεται στο after party της ταινίας και πριν καν χαιρετίσει λέει, «είδατε τον Μίκι εκεί μέσα;». Όταν έδωσα το σενάριο στον ατζέντη του μου είπε «περί τίνος πρόκειται; είναι καμιά άθλια ταινία τρόμου ή δράσης ή κάτι τέτοιο;». Ο Μίκι Ρουρκ αναγκάστηκε –υποθέτω για οικονομικούς λόγους και λόγω της δύσκολης καριέρας του στο μποξ, που τον άφησε με ένα παραμορφωμένο πρόσωπο– να παίξει σε κάποιες ταινίες που οι ρόλοι τον αδικούσαν, κατά τη γνώμη μου. Όταν του εξήγησα, ο ατζέντης ενθουσιάστηκε γιατί υπάρχουν κάποια πράγματα που τραβούν την προσοχή του Μίκι κι ένα από αυτά είναι ο πόνος και οι Άγιοι, κάτι που ήξερα ήδη. Μέσα σε λίγες ημέρες ο Μίκι απάντησε ότι του άρεσε πολύ, ότι τον αγγίζει η ιστορία και θα το κάνει.

– Επισκεφθήκατε την Αίγινα για πρώτη φορά το 2013 και αρκετές φορές μετά… Έχω επισκεφθεί περισσότερες φορές απ’ όσο μπορώ να μετρήσω την Αίγινα, όμως για να είμαι ειλικρινής οι επισκέψεις μου συνήθως περιορίζονταν στον Άγιο Νεκτάριο και το Μοναστήρι. Μια βόλτα στο νησί μου έδειξε ότι έχει όμορφες παραλίες, φυσική ομορφιά σαν νησί, αλλά το βλέμμα μου ήταν πάντα στραμμένο εκεί. Σε κάθε μου επίσκεψη πάντως νιώθω τρομερή χαρά, δεν μπορώ να το εξηγήσω.

πηγή