Tω αυτώ μηνί Δ', μνήμη των Aγίων επτά Παίδων των εν Eφέσω, Mαξιμιλιανού, Eξακουστωδιανού, Iαμβλίχου, Mαρτινιανού, Διονυσίου, Aντωνίνου, και Kωνσταντίνου.

Έμορφα που εκφράζεται το συναξάριον:

«ενώ δε συνωμίλει ο βασιλεύς» με τους αγίους

«κ' οι επίσκοποι και άλλοι πολλοί άρχοντες,

«ενύσταξαν ολίγο οι άγιοι»

και τες ψυχές των στον θεό παρέδωσαν.

Οι Άγιοι Επτά Παίδες της Εφέσου που

κατέφυγον εις σπήλαιον να κρυφθούν

από τον διωγμόν των εθνικών, κ' εκεί εκοιμήθησαν -

και την επαύριον εξύπνησαν. επαύριον γι' αυτούς.

μα εν τω μεταξύ, είχαν παρέλθει σχεδόν δύο αιώνες.

ξύπνησε την επαύριον και πήγε

ένας των, ο Ιάμβλιχος, γιά ν' αγοράσει άρτον,

κ' είδεν εμπρός του άλλην Έφεσον,

όλην καθηγιασμένη μ' εκκλησίες, και σταυρούς.

κ' εχάρηκαν οι Άγιοι Επτά Παίδες,

και τους ετίμησαν και τους προσκύνησαν οι χριστιανοί -

κ' ήλθε κι απ' την Κωνσταντινούπολιν ο βασιλεύς,

ο Θεοδόσιος, ο γιός του Αρκαδίου,

και τους προσκύνησεν κι αυτός,

ως πρέπον, ο ευλαβέστατος.

και χαίρονταν οι Άγιοι Επτά Παίδες

σ' αυτό τον κόσμο τον ωραίο, και τον χριστιανικόν,

τον αγιασμένο μ' εκκλησίες, και σταυρούς.

μα έλα που ήσαν όλα τόσο διαφορετικά,

και τόσα είχαν να μάθουν και να πουν,

(και τέτοια δυνατή χαρά ίσως εξαντλεί κι αυτή)

που γρήγορα κουράσθηκαν οι Άγιοι Επτά Παίδες,

από άλλον κόσμο φθάσαντες,

από σχεδόν δυό αιώνες πριν,

και νύσταξαν μες στην συνομιλία -

και τους αγίους οφθαλμούς των έκλεισαν.

Κ.καβάφης,1925