Τετάρτη 20 Μαΐου 2020

Η "τρέλα" ενός Αγίου...

τρελογιαννης
Στο «Μετά φόβου Θεού» πολλοί πατέρες κοινώνησαν. 
Έβαλα κι εγώ μετάνοια και μετέλαβα.
Από τη στιγμή που μετέλαβα, μου ήλθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός. 
Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά και αγαλλίαση. 
Τρέλα! 
Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την Καλύβα. 
Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος, πηδούσα απ'τη χαρά μου, άνοιγα σ'έκταση τα χέρια μ'ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα:
"Δόξα Σοι ο Θεοοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοοός!" 
Ναι, τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκκαλο, ξύλο κι ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό. 
Δηλαδή, αν με έβλεπες απ'το πίσω μέρος, θα έβλεπες ένα σταυρό. 
Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. 
Το μέρος που είναι η καρδιά επήγαινε να πετάξει. 
Αυτό που σας λέω είναι αλήθεια, το είχα πάθει.
Πόση ώρα ήμουν σ'αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. 
Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου...
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τώρα που μιλάμε, όλα αυτά ο άγιος του Θεού τα προγεύεται "εκτυπότερον" και θα τα γευθεί ακόμα "εκτυπότερον" εν τη ανεσπέρω ημέρα της Βασιλείας του Κυρίου μας.

Πείτε μου βρε παιδιά. Το ένα χιλιοστό. Όχι παραπάνω. Το ένα χιλιοστό αυτού που περιγράφει ο άγιος. Δεν το έχουμε ζήσει όλοι μας μετά από κάποια Λειτουργία που μεταλάβαμε; Πείτε μου. Το ένα χιλιοστό, όχι παραπάνω. Δεν υπάρχει λόγος να το κρύβουμε, τις ημέρες που ζούμε, όπου όλοι τα αρνούνται όλα και όλοι θέλουν να μας τα αλλάξουν όλα.

Αρχίζω εγώ: ναι, το ένα χιλιοστό, ναι, το έχω γευθεί.

Εμείς άγιοι δεν είμαστε, αλλά ο Θεός μας, Θεός είναι! Και μόνους δε μας αφήνει βρε παιδιά!

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

Έτσι ακριβώς
αδερφέ μου!

Χριστός Ανέστη!