Από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος

Ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί:   …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.''

Κι αν δεν αναστηθούμε εκ του μνήματος από τώρα, κι αν δεν βιώσουμε την ανάσταση, κι αν δεν έλθει και εισέλθει στο σώμα μας ωσάν σε τάφο, για να μας εξάγει από το σαρκικό και λίθινο φρόνημα της σκληροκαρδίας της αθεΐας και απανθρωπιάς ώστε χάριτι να μας μεταμορφώσει στο πρότερον κάλλος, ούτε και στον μέλλοντα αιώνα θα το ζήσουμε, κι ας απαγγέλουμε το… προσδοκώ ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Όντας η Ορθοδοξία φυσική αποκάλυψη και βίωμα Αληθείας και μετοχής κι όχι μεταφυσική ‘’θεωρία’’. Αν δε αυτό το ''προσδοκώ'' εξαντλείται στα μνήματα και νεκροταφεία για όσους έφυγαν και δεν διακρίνουμε
τον τάφο και σώμα μας και το στασίδι μας (ως προτύπωση) με τις νεκρωμένες πνευματικά ψυχές μας, ΑΝΑΣΤΑΣΗ να ποθούμε και ΖΩΗ εκ Του Ζωοδότη και Αναστάντος, μάλλον χάνουμε το ορθόδοξο νόημα, όχι μόνο της σαρακοστής που πέρασε και της πεντηκοστής που έρχεται, αλλά όλην την αστραπιαία σε διάρκεια και μήκος, ζωή.         

Διαβάζουμε στην ΠΔ και σκιά …τάδε λέγει Κύριος· καὶ εἰσδέξομαι αὐτοὺς ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ συνάξω αὐτοὺς ἐκ τῶν χωρῶν, οὗ διέσπειρα αὐτοὺς ἐν αὐταῖς, καὶ δώσω αὐτοῖς τὴν γῆν τοῦ ᾿Ισραήλ. 18 καὶ εἰσελεύσονται ἐκεῖ καὶ ἐξαροῦσι πάντα τὰ βδελύγματα αὐτῆς καὶ πάσας τὰς ἀνομίας αὐτῆς ἐξ αὐτῆς. 19 καὶ δώσω αὐτοῖς καρδίαν ἑτέραν καὶ πνεῦμα καινὸν δώσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐκσπάσω τὴν καρδίαν τὴν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτῶν καὶ δώσω αὐτοῖς καρδίαν σαρκίνην· 20 ὅπως ἐν τοῖς προστάγμασί μου πορεύωνται καὶ τὰ δικαιώματά μου φυλάσσωνται καὶ ποιῶσιν αὐτά· καὶ ἔσονταί μοι εἰς λαὸν καὶ ἐγὼ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν. (Ιεζεκ.ια’)

Και ομοπνόως στην ΚΔ… ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις. (Β’Κορ.γ’3)

Όχι στον χώρο των σκιών και ειδώλων, αλλά στην χώρα αναστάσεως. Όχι σε τόπο, αλλά σε τρόπο. … 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. (Β’Κορ.ς’16)

Με μέσον, Τoν Τροφέα και τροφή, Χριστό.  

Κι όπως ο προφ.Ιεζεκιήλ συνθέτει επί των οστών, πάντας αρμούς και νεφρούς και καρδίαν δίδοντας ζωή και τύπο αναστάσεως, αμήν εμπράγματα να ζήσουμε κι εμείς την απόδοση του πάσχα, που πλησιάζει ημερολογιακά, με την δική μας προσωπική ανάσταση στο υπέρχρονο.    

Πάλι εκ του αγ.Συμεών…. Ὁ δοὺς τροφήν μοι σάρκα σὴν ἑκουσίως,
ὁ πῦρ ὑπάρχων καὶ φλέγων ἀναξίους,
μὴ δὴ καταφλέξῃς με, μὴ Πλαστουργέ μου·
μᾶλλον δίελθε πρὸς μελῶν μου συνθέσεις,
εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν·
φλέξον δ᾿ ἀκάνθας τῶν ὅλων μου πταισμάτων.

Ψυχὴν κάθαρον, ἁγίασον τὰς φρένας·
τὰς ἰγνύας στήριξον ὀστέοις ἅμα·
αἰσθήσεων φώτισον ἁπλῆν πεντάδα·
ὅλον με τῷ σῷ συγκαθήλωσον φόβω.

Ἀεὶ σκέπε, φρούρει τε καὶ φύλαττέ με
ἐκ παντὸς ἔργου καὶ λόγου ψυχοφθόρου.

Ἅγνιζε καὶ κάθαρε καὶ ῥύθμιζέ με·
κάλλυνε, συνέτιζε καὶ φώτιζέ με·
δεῖξόν με σὸν σκήνωμα Πνεύματος μόνου,
καὶ μηκέτι σκήνωμα τῆς ἁμαρτίας·
ἵν᾿ ὡς σὸν οἶκον εἰσόδῳ κοινωνίας,
ὡς πῦρ με φεύγῃ πᾶς κακοῦργος, πᾶν πάθος.

Πρέσβεις φέρω σοι πάντας ἡγιασμένους,
τὰς ταξιαρχίας τε τῶν Ἀσωμάτων,
τὸν Πρόδρομόν σου, τοὺς σοφοὺς Ἀποστόλους,
πρὸς τοῖς δε σὴν ἄχραντον ἁγνὴν Μητέρα·
ὧν τὰς λιτάς, εὔσπλαγχνε, δέξαι, Χριστέ μου,
καὶ φωτὸς παῖδα τὸν σὸν ἔργασαι λάτριν.

Σὺ γὰρ ὑπάρχεις ἁγιασμὸς καὶ μόνος
ἡμῶν, ἀγαθέ, τῶν ψυχῶν καὶ λαμπρότης·
καὶ σοὶ πρεπόντως, ὡς Θεῷ καὶ Δεσπότῃ,
δόξαν ἅπαντες πέμπομεν καθ᾿ ἡμέραν.

Τι πρώτα να σημειώσουμε με έντονα γράμματα και τι να αφήσουμε ως δεύτερα. Μόνο…. ῍Ω Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ· ὤ σοφία καὶ Λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου. ...με πρώτη την αποκατάσταση όρασης, όντας ο ηγεμονικός νους, οφθαλμός της καρδίας, αμήν στον καθένα, όπως στον ομματωθέντα εκ γενετής τυφλό, ως ανάπλαση των εσωτερικών μας αισθητηρίων. Γιαυτό και ευχόμαστε με το κοντάκιο.... Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.

---

Επί του πρακτέου η απόδοσις του Πάσχα και το ίδιο το Πάσχα

* και γιατί το ‘’στασίδι’’ να θεωρείται τάφος, η πρόταση του απ.Παύλου κάπως το επεξηγεί…. 14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. (Γαλ.ς’) Υποτίθεται πως όταν μπαίνουμε μέσα στην (μία ορθόδοξη) εκκλησία έχουμε κατασταλάξει και ακινητούμε ως σπερματοζωάρια που ευστόχησαν στο ωάριο (και του κοπεί φυσικώς το μαστίγιο που δεν χρειάζεται πλέον ‘’κίνηση’’ αλλά ακινησία ωσάν νέκρωση) και ομού ως ζυγωτό (σώμα+ψυχή) δια της μήτρας και μητέρας, κυοφορούμενοι έχουμε σκοπό ως έμβρυα, ως νήπια, να αναγεννηθούμε. Καθήμενοι στο στασίδι, φαινόμαστε στα μάτια του κόσμου ότι νεκρωθήκαμε και ακινητούμε. Κι αυτό είναι το θεωρητικό και ιδανικό, ότι σταυρωθήκαμε για να συναναστηθούμε. Στην πράξη όμως, ο κόσμος (και κοσμικό φρόνημα) έχει νεκρωθεί μέσα μας ή ακόμη ‘’σκιρτά’’ και κινείται; Περάσαμε στο ευλογημένο δεύτερο σκέλος της πρότασης; ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ… ΜΟΝΟ με αυτήν την προϋπόθεση και προοπτική η έσω ζωή που χορηγεί η Εκκλησία είναι όντως αναστάσιμη. Αλλιώς μοιάζει η παρουσία μας στην εκκλησία μια ακόμη κοινωνική μεταξύ πολλών σύναξη και δραστηριότητα… αμήν δι ευχών γένοιτο.

πηγή