Είδα τον παππούλη μου, τον Μικρασιάτη
με γυμνή πατούσα να μετράει τον ήλιο
να διαβαίνει ποταμούς μ’ απλωτές οργιές
σαν την λαγωνίκα ψάχνοντας τον Άδη
να ζητάει το δρόμο πότε με τον ύπνο
πότε με τον ξύπνο να κερδάει τον κόσμο, με ζαριές.
Είδα τον παππούλη μου, τον Μικρασιάτη
άκρη άκρη στο ποτάμι, τυλιγμένος με προβειές.
Σπαραγμένος από μέδουσες σκυλιά,
πλήθος όρνεα, αρμαθειές γύρω τριγύρω σερπετά.
Έφυγε ξαρμάτωτος ούτε που μετάλαβε
έφυγε ξαρμάτωτος λίγο πριν μπαρκάρει
για μακρύ ταξίδι στους μικρούς μπαξέδες του καρασεβντά.
με γυμνή πατούσα να μετράει τον ήλιο
να διαβαίνει ποταμούς μ’ απλωτές οργιές
σαν την λαγωνίκα ψάχνοντας τον Άδη
να ζητάει το δρόμο πότε με τον ύπνο
πότε με τον ξύπνο να κερδάει τον κόσμο, με ζαριές.
Είδα τον παππούλη μου, τον Μικρασιάτη
άκρη άκρη στο ποτάμι, τυλιγμένος με προβειές.
Σπαραγμένος από μέδουσες σκυλιά,
πλήθος όρνεα, αρμαθειές γύρω τριγύρω σερπετά.
Έφυγε ξαρμάτωτος ούτε που μετάλαβε
έφυγε ξαρμάτωτος λίγο πριν μπαρκάρει
για μακρύ ταξίδι στους μικρούς μπαξέδες του καρασεβντά.
2 σχόλια:
Γραψτε κατι και για την ηρωικη Ηπειρο. Ολο για την Μ.Ασια γραφετε. Κι εμεις ψυχη εχουμε.
Η λιτότητα του
Δωρικού ρυθμού,
νομίζω μας πήγαινε
διαχρονικά
(και δεν εννοώ
τον dorian μουσικό τρόπο)
χωρίς ν' αποκλείουμε
την χάρη του Ιωνικού.
Άλωστε οι βυζαντινοί
μας παπούδες
κατάφεραν να ενσωματώσουν
ωραιότατα κορινθιακές
κολώνες στις εκκλησιές τους
και το καλύτερο
αυτή η ωραία τρέλλα τους
να ανακατεύουν συχνά
-οι λαϊκοί μαστόροι-
διαφορετικές
κολώνες
(σε κάτι
μικρά εκκλησάκια
-κομψοτεχνήματα-)
με τρόπο
που να μην δείχνουν
παράταιρες,
αλλά
πλήρως ενταγμένες στο
σύνολο.
Πάλι με χρόνους με καιρούς...
και με το
Χριστός Ανέστη
πολλά μπορούν να γίνουν...
ξανά!
Δημοσίευση σχολίου