Απ' όλα τα λουλούδια, μάνα, που 'χες με κόπο φυτεμένα, είχες φυτέψει κι ένα μαύρο, τη νύχτα που 'κανες εμένα: το τετράφυλλο δάκρυ,στου ματιού μου την άκρη, το ποτίζω συχνά, τ' αγαπώ, μ' αγαπά!
Γιατί, κάμποσοι, μάνα, είμαστε "άλλα" παιδιά, τρελαμένα, μοιραία και μελαγχολικά, μια στο τόσο γελάμε και δακρύζουμε συχνά..
Σαράντα χρόνια ευωδιάζει, στης ερημιάς του το αγιάζι, του δίνω θάρρος σαν νυχτώνει, μου δίνει θάρρος σαν χαράζει, το τετράφυλλο δάκρυ, στου ματιού μου την άκρη, το ποτίζω συχνά, τ' αγαπώ, μ' αγαπά...
Γιατί, κάμποσοι, μάνα, είμαστε "άλλα" παιδιά, τρελαμένα, μοιραία και μελαγχολικά, μια στο τόσο γελάμε και δακρύζουμε συχνά....
σχόλιο :τούτα τα αισθήματα νοιώσαμε σήμερα διακονώντας
σε ένα ερημικό κελακι που ευδιάζει κυπριακό κυπαρίσσι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου