Συχνὰ συμβαίνει ὁ ἱερέας, ὅταν στὸ δρόμο περπατᾶ, νὰ προκαλεῖ στοὺς γύρω του ἀμηχανία μὲ τὴ παρουσία του. Μιὰ ἀμηχανία ποὺ ἐνίοτε διασκεδάζεται ἀπὸ τους περαστικοὺς μ’ ἐκδηλώσεις παράδοξες.
Σὲ κάποιες περιπτώσεις, γυναίκες μ’ ἐμφάνιση ἰδιαιτέρωςπροσεγμένη, κι ἄνδρες μὲ κουστούμι καὶ χαρτοφύλακα, πρόσωπα μὲ παρουσιαστικὸ ἐπιτηδευμένο, ὥστε νὰ ἀναγνωρίζονται ὡς ἄτομα ὑψηλοῦ κῦρους καὶ ὑπόληψης, ὄχι σπάνια, μὲ μαλλιὰ γκρίζα καὶ ρυτίδες στὸ πρόσωπο, ἀντικρίζοντάς τὸν διαβάτη μὲ τὸ μελανὸ ἱμάτιο, αἴφνις στρέφονται πρὸς τοὺς συνοδοιπόρους τους, ἄλλοτε ψιθυρίζοντας κι ἄλλοτε κραυγάζοντας, μὲ διάθεση πάντοτε εὔθυμη καὶ σκωπτική, καὶ τοὺς λένε: «πάνω σου παπάς».
Παλαιότερα τέτοιες συμπεριφορὲς μοῦ προκαλοῦσαν θλὶψη· ἀποροῦσα τὶ ἔγινε ὁ σεβασμὸς στὴ διαφορετικότητα, ποὺ ἡ ἐποχή μας ἐξαγγέλει μὲ τὸσο ζῆλο· ἀναρωτιόμουν γιατί νὰ ἀφορᾶ καὶ νὰ ἐξαντλεῖται τοῦτη ἡ εὐαισθησία μόνο σὲ κάποια πρόσωπα "διαφορετικὰ", χωρὶς νὰ περισσεύει καθόλου γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους "διαφορετικούς", παράξενους ἀνθρώπους σὰν κι ἐμένα, τὸν παπά, ποὺ ἀποκλίνω ἀπὸ τοὺς πολλοὺς στὴν ὄψη, στὴν ἀμφίεση, στὴ θεώρηση τῆς ζωῆς.
Πλέον, ὅταν τυχαίνει ἕνα τέτοιο περιστατικό, χαμογελῶ καὶ γοργᾶ προσπερνῶ, γιατί συλλογιέμαι πὼς τοῦτοι οἱ σοβαροφανεῖς ἄνθρωποι, μὲ τὶς μεγάλες ἔγνοιες καὶ τὶς τεράστιες ἀνασφάλειες, κρύβουν μέσα τους ἕνα μικρὸ παιδί, πάντα ἔτοιμο γιὰ ἀταξία καὶ σκανταλιά, μὰ καὶ πάντα ἄγαθὸ καὶ χαριτωμένο, ὡς εἰκόνα ἀκριβῆ τοῦ Θεοῦ. Κι ἂν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ κάποτε θελῆσουν ἀληθινὰ νὰ γίνουν παιδιά, τὸτε μοῦ μοιάζει ἐξαιρετικὰ πιθανὸ νὰ ἀξιωθοῦν, παιχνίδια νὰ σκαρῶνουν στὶς αὐλὲς καὶ τὶς ἀλάνες τοῦ οὐρανοῦ.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Περιοδικό πειραϊκή εκκλησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου