Μικρές ιστορίες του χθες και του σήμερα
Η ζωή μου άλλαξε άρδην μέσα σε πέντε μέρες. Στα ξαφνικά, χωρίς προεδοποίηση. Έχω από γεννησιμιού μου μια ελιά στη μύτη. Κοντά στην κόγχη του ματιού. Μεγάλωνα εγώ, μεγάλωνε λιγουλάκι κι αυτή. Δεν της είχα δώσει ποτέ σημασία μέχρι που με ανάγκασε εκείνη να της δώσω. Και το έκανε με έναν τρόπο θεαματικό και φασαριόζικο συνάμα. Άρχισε να αιμορραγεί και να βγάζει πύον. Και όταν είδε πως το θεώρησα κάτι περαστικό, άρχισε να πρήζεται και να κοκκινίζει η γύρω περιοχή.
Όταν ρώτησα το γιατρό τι μπορεί να είναι, η απάντησή του ήταν τόσο κυνική που με σόκαρε. «Θα δείξει η βιοψία μετά την επέμβαση». Δεν περίμενα να το πάρω τόσο βαριά. Μέχρι χθες έλεγα ότι ο καρκίνος στατιστικά, κάποια στιγμή θα χτυπήσει την πόρτα του σπιτικού μου. Και πάντα ευχόμουν να είμαι αυτός που θα διαλέξει. Δεν ήθελα να προτιμήσει ούτε τη γυναίκα μου ούτε κανένα από τα τρία παιδιά μου. Να διαλέξει εμένα. Αλλά δεν το πίστευα. Το συνειδητοποιώ τώρα που, παραμονή της επέμβασης σαράντα δύο χρονών άντρας κάνω σαν μικρό παιδί και θέλω να μείνω μόνος...
Έτσι, χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα βραδιάτικα στο μετρό του Συντάγματος και χώθηκα όσο γίνεται πιο βαθιά στη γη για να μείνω μόνος. Ούτε ξέρω πόση ώρα έμεινα έτσι ακίνητος, με το βλέμμα καρφωμένο πότε στην απέναντι αποβάθρα και πότε στην πόρτα του συρμού που αδειάζει.
Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει συνέχεια. Άλλοι με χαμόγελα, έτοιμοι για τη βραδυνή έξοδο κι άλλοι κατάκοποι από τον μόχθο του οχτάωρου, ανήμποροι να σύρουν τα βήματά τους. Φοιτητές με τη σιγουριά του «τα ξέρω όλα και θα αλλάξω τον κόσμο» και άνεργοι πτυχιούχοι με master και με το βλέμμα το γνώριμο, «των 340€, χωρίς ασφάλεια».
Ο συρμός των 11:20 μόλις είχε ξεκινήσει, όταν κάποιος ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με δεκάδες κάμερες τριγύρω και ένα προσωπικό έτοιμο για πάν ενδεχόμενο, ένιωσα ξαφνικά φόβο. «Ένας κρίπουλας» σκέφτηκα με φρίκη ...
Με την άκρη του ματιού προσπάθησα να πάρω όσο περισσότερες πληροφορίες για τον παράξενο συνταξιδιώτη που διέσχισε ολόκληρη άδεια αποβάθρα για να κάτσει δίπλα μου.
Μέσα στο πλάνο μου ήταν μόνο ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια Nike και μια φόρμα. Ανεπαρκή στοιχεία για να εξάγω ασφαλή συμπεράσματα για την ταυτότητα του. Αποφάσισα να μπω στον επόμενο συρμό και να ξεφύγω. Ωστόσο, ο τύπος δεν με άφησε για πολύ στην αγωνία μου. Γύρισε προς το μέρος μου και ...
«Λες ἐλέησόν με ή ἐλέησον τοὺς δούλους σου;». Και μου έδειξε το κομποσχοινάκι που κρεμόταν στα χέρια μου, δηλωτικό εναγώνιας προσευχής, αλλά όχι βαθιάς εμπιστοσύνης μου στο Θεό.
Η γλώσσα λύθηκε ξαφνικά και η κασέτα της ευσεβοφάνειας άρχισε την αναμετάδοση.
- «Ἐλέησόν με» είναι το σωστό. Σε μια ομιλία άκουσα ότι περιλαμβάνει και όλους εκείνους που θέλουμε να βάλουμε στην προσευχή μας
- Σε ευχαριστώ! Παλεύω ώρες τώρα να πω στο Θεό κάτι, αλλά δεν τα καταφέρνω.
Ο συρμός των 11:30 ήρθε. Και ο επόμενος και ο μεθεπόμενος. Και εγώ καθισμένος στην αποβάθρα του μετρό άκουγα έναν άγνωστο τύπο και αφουγκραζόμουνα τους χτύπους της καρδιάς του. Αν κρατούσε ένα κουτί σοκολατάκια, θα ήμασταν σαν σκηνή από το «Φόρεστ Γκαμπ». Οι κουβέντες του αργές. Μια - μια οι προτάσεις.
«Ξέρεις, φίλε, πριν από λίγες ώρες έμαθα ότι δεν είναι καλά ο πιο δικός μου άνθρωπος. Πιο δικός μου κι από τον πατέρα μου.
Μάλλον δέκα φορές πατέρας μου.
Κι ας είναι μικρότερός μου.
Με πιάνεις έτσι;
Το κακό δεν είναι μόνο ότι το έμαθα ξαφνικά.
Η ζημιά είναι ότι μου το είπε ο ίδιος.
Κι ο ίδιος πρόσφατα το είχε μάθει.
Και ξέρεις κάτι ρε φίλε;
Εκείνη την ώρα που μαθαίνεις κάτι, αντιδράς αυθόρμητα.
Ό,τι σου βγει είναι αφιλτράριστο.
Εγώ λοιπόν, πήγα κατευθείαν το νου μου στο κακό, άρχισα να μπερδεύω τα λόγια μου και να κλαίω ...
Να κλαίω για μένα !
Που τον χάνω ...
Χωρίς να σκεφτώ ότι, ακόμα και με το νόμο των πιθανοτήτων, μπορεί να μην είναι κακό.
Χωρίς να μου περάσει από την άκρη του μυαλού μου ότι ο Θεός μπορεί να παρέμβει στο παρόν και να επαναφέρει την κατάσταση όπως ήταν στο παρελθόν, "γυρίζοντας το χρόνο" με ένα θαύμα. Κι ας το άκουσα αυτό μόλις το προηγούμενο βράδυ.
Έκλαιγα, χωρίς να σκεφτώ αν τον δυσκολεύω χειρότερα (άνθρωπος δεν είναι αυτός;)
Και εκείνος φίλε, ήταν σ' άλλη συχνότητα ...
Γιατί μόνο αν είσαι σε άλλη συχνότητα, μπορείς να λες τέτοια πράγματα.
Εκείνος προσπαθούσε με αστεία να με κάνει να σταματήσω.
Χωρίς βαρύγδουπες κουβέντες και λόγια που θα με έκαναν χειρότερα.
Αύριο μάλλον μπαίνει στο Νοσοκομείο.
Κοντά στην πρεσβεία του Ισραήλ.
Τρία κόμμα τέσσερα επί πέντε κόμμα έξι. Στο στομάχι. Και γω ρε φίλε, τριγυρνάω από κείνη την ώρα στους άδειους δρόμους και παλεύω με εμένα.
Πάω να κάνω προσευχή και λέω το «Πάτερ ἡμῶν».
Μα μόλις φτάσω στο «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου» σταματάω και κλαίω.
Γιατί θα ήθελα πολύ να το πω με ειλικρίνεια στο Θεό.
Αλλά δεν μου βγαίνει ...»
Ξαφνικά σταμάτησε απότομα. Και χωρίς δεύτερη κουβέντα, σηκώθηκε και με βιαστικά βήματα έστριψε προς τις κυλιόμενες σκάλες και χάθηκε. Κι απόμεινα μόνος και συλλογισμένος με το κομποσχοίνι στο χέρι.
***
Ο προβολέας του χειρουργείου είναι πάνω από τα μάτια μου. Τα έχω κλειστά, γιατί είναι εκτυφλωτικό το φως. Ο γιατρός με ήρεμη φωνή ρωτάει συνέχεια. «Μήπως σας πονάει εδώ; Πρέπει να σιγουρευτούμε ότι έπιασε η τοπική αναισθησία».
Τώρα πια τίποτα δεν με πονάει. Και τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση όπως πριν. Τα μηνύματα στο messenger και τα SMS του τύπου «προσευχόμαστε για σένα» μάλλον με κάνουν να νιώθω ντροπή που κινητοποίησε τόσο κόσμο η ολιγοπιστία μου και ο εγωισμός μου. Γιατί άφησα τόσο λίγο χώρο στην καρδιά μου για το Θεό. Και εκείνος τώρα «με πληρώνει» με ένα τόσο ακριβό και πολύτιμο νόμισμα!
Τι παράξενη αλήθεια η Παιδαγωγική Του! Ούτε χίλια διδακτορικά δεν τη φτάνουν. Ένα πραγματάκι τόσο δα, τρία κόμμα τέσσερα επί πέντε κόμμα έξι, αρκεί να μου αλλάξει άρδην διάθεση και οπτική. Γιατί κάποιος πρόσθεσε μια τρίτη διάσταση. Όγκος χωρίς τρίτη διάσταση δεν είναι όγκος, είναι επίπεδο σχήμα λέει η Γεωμετρία. Η τρίτη του διάσταση είναι προς τα πάνω. Εκεί από όπου δεν μπορείς να διακρίνεις τους κόκκους της σκόνης της καθημερινότητας ... Εκεί όπου η θέα κόβει την ανάσα με την ομορφιά της ...
Ο γιατρός σταμάτησε το κόψε – ράψε και άρχισε να καθαρίζει το σημείο. Φουσιντίν, γάζες και πέντε μέρες άδεια για να αναρρώσω. Πολύ δεν είναι πέντε μέρες; Φαίνεται πως είδε και μέσα στο κεφάλι μου το «τραύμα».
Ούτε μία δεν κατάφερα να κάτσω στο κρεβάτι. Το ίδιο βράδυ κατέβηκα να πετάξω τα σκουπίδια και ... βρέθηκα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ήθελα να περπατήσω. Έψαχνα γωνιά ήσυχη. Αλλά όχι βαθιά στη γη. Γωνιά με ελπίδα, με αέρα. Περπάτησα κάμποσο. Στο βάθος ανάμεσα στα δέντρα ίσα που φαινόταν ο Αη Δημήτρης ο Λουμπαρδιάρης. Έκατσα απέξω, στην πλακόστρωτη αυλή και κοίταξα πάνω ψηλά, τον αττικό ουρανό με τα λιγοστά αστέρια, όσα η φωτορύπανση επιτρέπει να αγγίξει το βλέμμα μας.
Έβγαλα το κομποσχοινάκι από την τσέπη μου. Αυτή τη φορά όχι για μένα, το μέχρι τώρα κέντρο του πλανητικού μας συστήματος ούτε για τους δικούς μου. Το μυαλό μου και η καρδιά μου ήταν στον άγνωστο παππούλη, που δεν ξέρω όχι αν μπήκε στο Νοσοκομείο, αλλά ούτε το όνομά του. Δεν πρόλαβε ο τύπος στο μετρό να μου το πει. Έχει όμως καμιά σημασία για το Θεό αν τον λένε πάτερ Γεώργιο ή πάτερ Ιωάννη ή πάτερ Κωνσταντίνο; Για εμένα θα είναι ο πάτερ «3,4 Χ 5,6». Που ίσως τώρα βρίσκεται κοντά στην Ισραηλινή πρεσβεία. Στο πιο καλά οχυρωμένο σημείο της Αθήνας.
Ο ήχος του κινητού διέκοψε τις σκέψεις μου. «Μπαμπά είσαι καλά;» Η κόρη μου. Το πιο ισχυρό κίνητρο για να επιστρέψω χωρίς δεύτερη σκέψη στο σπίτι. Μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα στην πιάτσα.
Το κομποσχοινάκι περίμενε υπομονετικά μέσα στην τσέπη του μπουφάν. Αυτή τη φορά όμως, θέλω να ενωθεί με το δικό σας. Για να κατέβουν οι άγγελοι σε όποιο μέρος είναι ο παππούλης και να το κάνουν το πιο καλά οχυρωμένο σημείο της Αθήνας. Από την αγάπη μας και τις προσευχές μας. Για να γίνεται πάντα ό,τι θέλει ο Θεός, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Ελπίζω να μην ξεχάσετε και τον τύπο στο μετρό, αυτόν με τα παπούτσια Nike και τη φόρμα. Αυτόν και όλα τα κρόσια που κρέμονται από το πετραχήλι τού πάτερ «3,4 Χ 5,6».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου