Οι Νοικοκυραίοι

Ήρθε χτες μια γιαγιά στην εκκλησιά κι έκλαιγε πολύ. 
Τηνε ρώτησα γιατί κλαίει κι εκείνη μου απάντησε και μ' έκανε κομμάτια: "βρε παπά μου, κι εμείς νοικοκυραίοι άνθρωποι είμαστε, αλλά είδαμε το βίντεο στην τηλεόραση με το παιδάκι μες τα τζάμια και τα αίματα, κι όλ' αυτά που γίνανε 'κει στο κοσμηματοπωλείο και κλαίγαμε με τον άντρα μου όλη νύχτα. Νοικοκυραίοι είμαστε... Αλλά πόσο το αγαπώ αυτό το παιδάκι που πέθανε! Δεν το 'ξερα, που να το ξέρω; Αλλά από προχθές το αγαπώ! Σπάραξε η καρδιά μου"...

...δε νομίζω κανείς να χαίρεται με τον θάνατο κάποιου. Είναι αδιανόητο να βλέπεις τον άλλον να πάσχει κι εσύ να τον κλωτσάς να πάει πιο χαμηλά, με κάθε τρόπο, φριχτά να τον σκοτώνεις. Έπειτα, να κάνει γκάλοπ η τηλεόραση, να παίζει ζάρια πάνω στο φέρετρο του ανθρώπου (τόσο χαμηλά βρισκόμαστε), να κρυφογελά η κοινωνία, να κρίνει και να επικρίνει. Να παίρνει ταμπέλες και τσ' ανθρώπους να βάνει σε κατηγορίες κι ο καθένας να κρίνει τον άλλον κατά πως οι κατηγορίες ορίζουν. Άτιμο πράγμα να κρίνεται κάποιος "σαν τέτοιος", σα να βάζουμε τα πάντα σ' ένα τσουβάλι πετάγοντας στα σκουπίδια την αλήθεια του άλλου, την μοναδικότητα του προσώπου του.
Και μέσα σ' όλα αυτά, προβάλλει ταμπέλα νέα αυτή των "Νοικοκυραίων" και κρίνονται όλοι μαζί σ' ένα τσουβάλι. Φαντάζομαι ότι ως "Νοικοκυραίος" ορίζεται αυτός που κοιτάει μόνο τη φαμελιά του, τη δουλειά του, τίποτ' άλλο δεν τον απασχολεί, μοιάζει μ' εκείνο το τραγούδι του "Κυρ Παντελή", μπορεί και συμφεροντολογικά να ψήφιζε δεκαετίες '80-'90 ένα απ' τα μεγάλα κόμματα, να έχει ιδέες που μυρίζουν ναφθαλίνη και λοιπά και λοιπά.
Κατά βάση, ο παπάς έχει να κάνει με Νοικοκυραίους. Ίσως γιατί οι άνθρωποι της Εκκλησίας έχουν την στάμπα του χρηστού πολίτη, του συντηρητικού -αμαρτίες του παρελθόντος... Κατά βάση, μ' αυτούς ο παπάς έχει να κάνει. Μα μες τους "Νοικοκυραίους" γνώρισα διαμάντια σαν την γιαγιά που έκλαιγε. Ανθρώπους που δουλεύουν τζάμπα στα συσσίτια, άλλους που κάθε τόσο οργανώνουν γιορτές στα γηροκομεία. Κείνους που όταν τους ζητάς κάτι για κάποιον που πεινάει, τρέχουν και το φέρνουνε διπλό. Ξέρω νοικοκυραίους που ετοιμάζουν κολατσιό για πέντε- έξι παιδιά εκτός απ' το δικό τους κάθε μέρα. Ξέρω αυτή τη γιαγιά που 'ναι νοικοκυραία -όπως λέει- κι αγαπά τα παιδιά όλου του κόσμου σα να 'τανε δικά της. Ένα μάλαμα.
Δε δόθηκε σ' όλους η δυνατότητα ν' αντιδράσουν ή ακόμα και η δύναμη, ούτε επίσης η γνώση. Καμιά φορά, ο συμβιβασμός γίνεται μονόδρομος όσο αντι-ηρωικό κι αν ακούγεται αυτό. Πριν γίνω παπάς, έλεγα ότι πρέπει να τα πάρουμε όλα σβάρνα. Η πράξη όμως διαψεύδει. Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Υπάρχουν χρώματα διάφορα.
Κι οι ταμπέλες; Έρχονται από παντού. Ό, τι χωρίζει είναι του διαβόλου. Μακάρι να σμίγουμε, να γενούμε του Θεού.
π.Ι.

μας τοστειλε τo mail 

Ο χρηστός πολίτης δεν είναι απαραίτητα και πολίτης της Βασιλείας του Χριστού και τούμπαλιν και  άλλο νοικοκύρης, άλλο νοικοκυραίος, έχει μια τεράστια απόσταση!