ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Στα πανηγύρια μαζεύεται κόσμος πολύς. Υπάρχει λίγος σαματάς, στρίμωγμα, κάποιες φωνές και ανήσυχες ουρές για το αντίδωρο και τον άρτο. Κάποια στιγμή, ο κόσμος φεύγει κι η εκκλησιά αδειάζει. Βάζουμε ηλεκτρική και συγυρίζουμε τη κατάσταση να γίνουνε τα πράγματα όπως πριν. Μάλλον αδύνατο. Τα πράγματα δε θα μπορέσουν να ξαναγίνουν ποτέ ίδια όπως ήταν δηλαδή προτού το πανηγύρι αρχινήσει. Όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να μας έβγαλε “απ' την ησυχία” που είχαμε συνηθίσει να 'χουμε στο ναό, ωστόσο ο τελικά ξεκίνησει στην εορτή να έρθει. Όλο και κάτι θ' άφησε λοιπόν. Μη σκέφτεσαι με τη μια το παγκάρι. Υπάρχει και το παρακάλι! Όποια και να 'ναι η διάθεσή μας, όταν πάμε σε μιαν εκκλησιά που γιορτάζει, σίγουρα κάτι θ' αφήσουμε : ένα ευχαριστώ, ένα παρακαλώ, ένα συγνώμη. Αυτά μπολιάζουν στα στασίδια, ανακατεύονται με τη μυρωδιά του λιβανιού που χάνεται και τα λουλούδια στο βάζο -που στην ουσία πεθαίνουν αφού κόπηκαν απ' το χώμα- αγκομαχούν να φωτοσυνθέσουν και βρίσκουνε φως απ' των ανθρώπων τις προσευχές κι έτσι καταφέρνουν κάτι λίγο να ζήσουν παραπάνω. Οι προσευχές δε γεμίζουν ενεργειακά τον τόπο -όπως θα 'λεγε κάποιος της Άπω Ανατολής- αλλά ενωμένες μες το θυμιατήρι γίνονται μια προσευχή, κοινή της Εκκλησίας προς τον Κτίστη. Κι Αυτός απαντάει: σήμερα στο Πανηγύρι μας -μες το Αγιοπότηρο- ήρθε ο Χριστός και σώθηκαμ' όλοι. Τίποτε λοιπόν δεν είναι όπως προχτές. Ήρθαμε δυο μέρες πιο κοντά στης Βασιλείας Του τον Ερχομό. Σα τρίχρονα παιδιά μας πήρε όλους η Παρθένος απ' το χέρι.

Το εκκλησάκι μας σήμερα το πρωί μετά το Πανηγύρι.
π.Ι.