Πώς ξεχωρίζουν Ελληνες από ραγιάδες

Επειδή κάποιοι μας έχουν πρήξει με τον Σόιμπλε, που θα… νοσταλγήσουμε, θα τους αφιερωθεί αυτό που ακολουθεί
Πρόκειται για ένα απόσπασμα από όσα είπε ο Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας προς τον μετέπειτα δολοφόνο του Γεώργιο Μαυρομιχάλη* στην Αίγινα, το 1828. Η καταληκτική φράση είναι οδοδείκτης για την αντιμετώπιση που πρέπει να έχουν οι διαχρονικοί… ψύχραιμοι (βελούδινος ευφημισμός) για τη συνεργασία με τον εχθρό: 
«Το Δημόσιο είναι πλακωμένο από 2.000.000 λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου. - Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μού το 'δωσε, το παίρνω· θέλει να με δοκιμάση. Είμαι από τη φυλή σας, εις ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή, περιουσία, φιλίες εις την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου εις τας ημέρας μου τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα, ας υψώσω το μεγαλείον της, ώστε όποιος θελήσει δυσκόλως να το ταπεινώσει, στερεωμένο εις ρίζες αρετής είναι ακαταμάχητο. Εκάματε έργα πολεμικά αθάνατα. Βασιλείς και έθνη σάς επαίνεσαν, αλλά, πίστευσέ μου, διά πολυετίαν ακόμη η ζώνη του προδρόμου πρέπει να είναι στολισμός μας, όχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα. [...] Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύη την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος μόνο το αίσθημα το ελληνικό· ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». 

 Γ. Βαλέτα, «Τερτσέτη Απαντα - Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα», τόμος Γ', «Απόλογα για τον Καποδίστρια», σελ. 241-2.
* Η ποιότητα και η σκοπιμότητα της πράξης του Μαυρομιχάλη φαίνονται από το καταφύγιο που διάλεξε έπειτα από τη δολοφονία του Καποδίστρια. Ηταν η γαλλική πρεσβεία. Μια δολοφονία κατόπιν παραγγελίας των ξένων. Πικρό, αλλά αληθές.
Παναγιώτης Λιάκος