ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

 
Του Ανδρέα Κυριακού, θεολόγου

Στη «Σύναξη», τ. 143 (όπου παρατηρείται συνωστισμός Οικουμενιστών) εντύπωση μεγάλη προκαλεί το άρθρο του κ. Βλαντιμήρ Τσβέτκοβιτς «Ο Άγιος Ιουστίνος ο Νέος (Πόποβιτς) για τον Οικουμενισμό». 

Σ’ αυτό ο συγγραφέας προσπαθεί απεγνωσμένα να μας πείσει ότι ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είναι πολύ παρεξηγημένος διότι ΔΕΝ τοποθετήθηκε τελικά αρνητικά έναντι του Οικουμενισμού! Βλέπει ο κ. Τσβέτκοβιτς ότι ο Άγιος είχε «και μια καλοπροαίρετη στάση προς ένα άλλο είδος Οικουμενισμού». Δηλαδή ήταν σφόδρα εναντίον του Οικουμενισμού ΑΛΛΑ και δεν ήταν!!! Γι’ αυτό και σαλαμοποιεί τις θέσεις του Αγίου, λέγοντας ότι η πρώιμη κριτική του κατά του Παπισμού «ήταν μια απλή αντίδραση στον ενεργό προσηλυτισμό εκ μέρους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας…». 

Λυπούμαστε να παρατηρήσουμε, αλλά αυτό συνιστά καθαρό παράδειγμα στρεβλωτικής ερμηνείας των θέσεων του Αγίου. Τότε γιατί ο Άγιος δηλώνει: «εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις, του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα»; Πότε το αναίρεσε  αυτό και δεν το γνωρίζουμε; 

Σχετικά με την τελευταία περίοδο της ζωής του Αγίου, ο κ. Τσβέτκοβιτς σημειώνει ότι ο Άγιος «αντέδρασε στην αυξανόμενη συμμετοχή των Ορθοδοξων Εκκλησιών στο Π.Σ.Ε. και ο κύριος λόγος για αυτή την αντίδραση ήταν οι χειρισμοί της ηγεσίας του Π.Σ.Ε. ..». Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εδώ παρατηρούμε ότι ΑΛΛΑ λέγει ό ίδιος ο Άγιος: «Ως Ορθόδοξοι είμεθα «μέλη του Χριστού». «Άρα ουν τα μελη του Χριστού ποιήσω πόρνης μέλη; Μη γένοιτο» (Α΄Κορ. ς΄ 15). Και ημείς τούτο πράττομεν διά της οργανικής συνδέσεώς μας μετά του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το οποίον ουδέν άλλο είναι ει μη αναβίωσις της αθέου ανθρωπολατρείας-ειδωλολολατρείας» (Ορθοδοξία και Οικουμενισμός, “Μία Ορθόδοξος γνωμάτευσις και μαρτυρία”). Δόθηκε στην Ι. Σύνοδο της εν Σερβία Εκκλησίας από τον Άγιο το 1975 μετά από αίτημα των Σέρβων ιεραρχών). Δεν νομίζω ότι είναι  πολύ οικουμενιστικό το πιο πάνω. 

Δεν ευθύνεται ποσώς ο Άγιος Ιουστίνος επειδή στη Σερβία σπεύδουν σήμερα, εν χαρά και αγαλλιάσει, να συναντούν, να συντρώγουν, να συνεδριάζουν, να παίρνουν δακτυλίδια επισκοπικά από τον Πάπα και να συμπροσεύχονται, κάθε τρεις και λίγο, με τους Παπικούς, τους Προτεστάντες και όχι μόνο. 

Αλλού να ψάξουν για στηρίγματα οι Οικουμενιστές. Όχι στον μεγαλύτερο αντιοικουμενιστή θεολόγο της Εκκλησίας τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς.