Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Μπράβο που Απέτυχες! Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα…


Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που «απέτυχε». Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ιδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.
Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις οτι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία – αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…» Εγω θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «οτι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας…»
Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και οχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγω «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!!
Να θυμάσαι μικρέ, οτι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και οτι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωης…

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Λίβυος)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάποιοι κατηγόρησαν τον π.Λίβυο ότι "χαϊδεύει αυτιά", ισοπεδώνει τα πράγματα και εξισώνει τον τεμπέλη με αυτόν που αγωνίζεται με φιλότιμο, και ότι η "λογική" του παράγει αδράνεια και πνευματική οκνηρία.
Ανεξάρτητα αν έχουμε κάποιες διαφωνίες με τον συγκεκριμένο ιερέα σε κάποια θέματα που τα περνάει από το "κόσκινο" της (σύγχρονης) Ψυχολογίας, νομίζω ότι η αντιμετώπιση του γιού του δεν στοχεύει στην επανάπαυση και την επιβράβευση της έλλειψης προσπάθειας.Ήδη του έλεγε όλο το προηγούμενο διάστημα πόσο σημαντικό είναι να αγωνίζεται, και το επαναλαμβάνει και τώρα.
Αφού όμως απέτυχε (παρά την προσπάθεια), πρέπει να προχωρήσει. Και μάλιστα χωρίς να επηρεαστεί από την αποτυχία. Αυτό τονίζουν όλοι οι Άγιοι.
Ο Άγιος Νικόδημος μας λέει ότι πολλές φορές ένα λάθος ή μια αποτυχία είναι πνευματικά, πολύ πιο ωφέλιμα από μια επιτυχία. Γιατί σε ταπεινώνει. Και αυτό είναι το πρώτο που έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Να μην πιστεύει στον εαυτό του.
Αντίθετα ο "επιτυχημένος" του "σχήματος του κόσμου τούτου", ο "αυτάρκης", δεν μπορεί να κενωθεί από το εγώ του. Είναι εγκλωβισμένος στην καλή εικόνα που έχει για τον εαυτό του.Και αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πνευματική αύξηση του ανθρώπου. Γιατί θεωρεί ότι αξίζει και δικαιούται ακόμα και την αγάπη του Θεού, την οποία βλέπει σαν ανταμοιβή. Και έτσι δεν μπορεί να αγαπήσει αληθινά τον Θεό. Ο τρόπος που σκέφτεται είναι φαρισαϊκός. Όπως ακριβώς ο πρεσβύτερος υιος της παραβολής.
Ο π.Λίβυος προσπαθεί απλά να πει, ότι η αγάπη του πατέρα είναι δεδομένη, όπως η αγάπη του Θεού είναι ίδια και για τον πρεσβύτερο υιό και για τον άσωτο. Και για τον επιτυχημένο και για τον αποτυχημένο. Δεν έχει να κάνει με ανταμοιβή αλλά με την ίδια την Φύση του Θεού-Πατέρα. Είναι η αγάπη για το πλάσμα Του. Και αυτή η κατανόηση είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να λυτρώσει τον άνθρωπο και να τον βγάλει από το ψυχολογικό αδιέξοδο του εγκλωβισμού στην "εικόνα" του (και όχι στο τι είναι πραγματικά).
Ο άσωτος αρχικά δεν μετάνιωσε ώστε να πάρει την απόφαση να επιστρέψει (δεν άλλαξε νου ώστε να επιθυμήσει αληθινά τον Πατέρα του), απλά "αναγκάστηκε" να το κάνει επειδή "χανόταν από την πείνα".
Αυτό που τον οδήγησε στην πραγματική μετάνοια (την εκ βάθρων ανατροπή του είναι του) ήταν η αγάπη του Πατέρα ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Όλα τα άλλα (ανάγκη, δυσκολία, πνευματική πείνα κτλ..) μπορεί να τον οδήγησαν προς τον Πατέρα αλλά η δύναμη ανακαίνισης, και δημιουργίας καινού νου, (καινού κτίσματος) που "τον έβαλε μέσα στο σπίτι του Πατέρα", είναι αυτή η αγάπη που είναι απροϋπόθετη, και δεν ζητάει ανταλλάγματα.
Γι αυτό ότι "παράγει" είναι γνήσιο, και χωρίς ιδιοτέλεια (που είναι χαρακτηριστικό του δούλου). Παράγει "υιούς" που μπαίνουν τελικά στο "σπίτι του Πατέρα" στην αιώνια ένωση μαζί Του. Ο πρεσβύτερος παρά την "καθαρή" ζωή, είχε τόσο χαλασμένη καρδιά ώστε "ουκ ήθελεν εισελθείν".

Ανώνυμος είπε...

ΕΛΕΟΣ.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ Ο ΓΟΝΕΥΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.ΜΟΝΟ ΟΙ ΤΣΙΠΡΟΚΑΜΜΕΝΟΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ.ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΓΟΝΕΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΗΣΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΤΟ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΕΙ ΩΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΤΕ ΑΛΛΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ.
ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΕΙΝΑΙ ΦΤΗΝΑ.ΟΣΟ ΔΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΡΑΜΠΛΙΝΚ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΟΛΗ ΤΗΣ ΤΗΝ ΖΩΗ,ΟΠΩΣ Η ΙΔΙΑ ΔΗΛΩΣΕ ΣΕ ΚΑΤΑΘΛΥΨΗ,ΤΙ ΝΑ ΠΩ.ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ ΚΥΡΙΟΣ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΕΝΑΝ ΝΕΟΤΑΞΙΤΗ ΝΑ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΣΩ ΠΑΤΕΡ, ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ?

Ανώνυμος είπε...

9.15
Η λέξη "συγχαρητήρια" είναι σχήμα λόγου.. και ο χαρακτηρισμός του "νεοταξίτη" για τον π. Λίβυο είναι τουλάχιστον άστοχος. Χαλαρώστε λίγο ρε παιδιά.. Κάπου έχουμε ψιλοχαθεί..Τυποποιήσαμε πολύ τα πράγματα και τη σκέψη μας..