Δευτέρα 8 Μαΐου 2017

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Από όλες τις μέρες, όμορφες ήταν όσες τις σημάδεψε η αγάπη:
" Έλα γρήγορα, αγαπημένε μου παππού,για όνομα του Θεού.Σε παρακαλώ, πάρε με από δω! Λυπήσου με το δύστυχο ορφανό, γιατί όλοι με δέρνουν και πεινάω πολύ.Και έχω τόση στενοχώρια που δεν ξέρω πως να σου την πω.Όλο κλαίω παππού.[..]Χαιρετίσματα στην Αλιόνα, στον Ιγκόρ το στραβό και στον αμαξά. Και τη φυσαρμόνικά μου παππού να μην τη δώσεις σε κανέναν. Ο εγγονός σου, Ιβάν Ζούκοφ, αγαπημένε μου παππού, έλα."
[..]Γρήγορα γρήγορα ο Βάνκας έτρεξε στο κοντινότερο κουτί και πέρασε το πολύτιμο μήνυμα του στη χαράμάδα.
Ύστερα από μια ώρα κοιμόταν με σφιγμένες τις γροθίτσες νανουρισμένος από τις γλυκές ελπίδες του. Ονειρευόταν το πατάρι στο χωριό. Ο παππούς κάθεται στο πατάρι και τα πόδια του κρέμονται. Διαβάζει το γράμμα στις δούλες...Και ο Χέλης φέρνει σβούρα το πατάρι κουνώμτας την ουρά του...
Ο Βάνκας, Άντον Τσέχωφ