Τα
σοκάκια του Καντίκιοϊ, στην Κωνσταντινούπολη, είναι γεμάτα ζωή και
προσφέρουν μια υπέροχη εμπειρία εξερεύνησης, με διάσημα σημεία όπως η
οδός
Akmar,
που φημίζεται για τα παλαιοβιβλιοπωλεία της. Άλλα σοκάκια γεμίζουν με
μικρά καταστήματα που πωλούν χειροποίητα προϊόντα, παραδοσιακά γλυκά και
προσφέρουν σνακ, ενώ πολλοί πλανόδιοι πωλητές βρίσκονται εκεί για να
προσφέρουν διάφορα εδέσματα. Είναι ένας ζωντανός και κοσμοπολίτικος χώρος, ιδανικός για περπάτημα και ανακάλυψη. - Akmar: Ένα από τα πιο διάσημα σοκάκια, γνωστό για τα καταστήματα μυθιστορήματα και βιβλία.
5 σχόλια:
Πέφτουν τα φύλλα, τα παίρνει στην αγκάλη του ο αγέρας, να αρχίσουν να ταξιδεύουν στο υπερπέραν της νοσταλγίας, να μην σαπίσουν, είπε ο ποιητής, και αυτή τους ή μακρινή εξορία , να γίνει ο σπόρος να αναγεννηθούν τα Αναστάσιμα βυζαντινολούλουδα της επερχόμενης άνοιξης.
Αγνωστε φίλε, Θα μπορούσε να είναι και το κόκκινο χαλί τού προάγγελου τού θυμώδους χειμώνα, για το καλόπιασμα, το έχουν το μεγάλο καλωσόρισμα στην Πόλη αυτά τα αγαπητά ταπεινά φυλλαράκια, που από την κορφή με μιάς καταλήγουν στόν πάτο, πέφτοντας στον τελευταίο χορό, μικρά αστεράκια από τους παιδικούς ουρανούς των παιδικών ευχών.
... πάντως
η.... έϊγιάη...
δεν τόχει ακόμη...
ίσως αύριο, και με κάποιον
που θα "χει εξοικειωθεί
κάπως καλύτερα,
με τα... κουμπάκια της...
τα μιλητά...
η και.. από μονάχη της...
-ποιός ξέρει-
και ανταποκρινόμενη
σε... κ ρ ι τ ή ρ ι α
ο λ ό δ ι κ ά της...
μόνη της,
με τον εαυτούλη της
αποκλεισμένη με σποκλειστικοτητα
(κι εδώ, σίγουρα θα μας ξεπεράσει),
ίσως αρχίσει να απαξιεί
τα όποια πάρε-δώσε της
με την πρωτόγονη
και παρακατιανή μας αφεντιά,
και να κλειστεί
μέσ' στον υπέροχο εαυτό της
περιοριζόμενη...
και κατακτωντας έτσι,
την ενδελέχειά της...
επιτέλους...
α υ τ ο μ η δ ε ν ι ζ ό μ ε ν η... !
Ναι θα μπορούσε θαλασσινέ ένα χαλί που συσπάται η και λικνίζεται στον θεριό τον άνεμο, πριν απλωθεί στις ρίζες, κατάσαρκα στολίζει το πέρασμα για τους περαστικούς, να σκεπάζει τις πέτρες μην σκοντάφτουν οι μουσικές από τον απέναντι καφενέ, να μην σκοντάφτει ο χρόνος η νύχτα και οι περαστικοί, να μην είναι γυμνός αυτός ο τόπος, τόσο αίμα είναι θαμμένο στα σπλάχνα του αξίζει ένα βυζαντυνόχρωμο πέπλο βρε αδελφέ να τον στολίζει αιώνια, βάμμα από το θάμπος του Ηλίου εις την άσβεστον δύσιν.
Ω αγνωστε φίλε , ρομαντικός ο τρόπος σου εμπνεύσιμος ο λόγος σου, βλέπω μπροστά μου αυτή την βυζαντινόχρωμη Δύση ως πέπλο μίας μουσικής κουρτίνας, θαρρείς πως είναι γεύση τής περαστικής ζωής, αλλά κάπου σε ένα χλωρό κλαρί αθόρυβα προαναγγέλεται το βράδυ με έναν λυγμό.
Αλίμονο στους πάμφτωχους που δεν έχουν μία γωνιά να ακουμπήσουν - λαλεί μία ασήμαντη φωνή, - μία λάμπα να ανάψουν, μια πόρτα να κλείσουν πίσω τους την θλίψη, απέναντι στο πνιγερό σκοτάδι τού μεγάλου κτήνους που κάποτε ήταν άνθρωπος, μα τώρα στέγνωσε ή βροχή πριν ακουμπήσει στην έρημο την ορμητική, οι πνιγμένες λησμονιές περνούν τριγύρω μας στους καθρέπτες της σιωπής, να μας ξυπνούν την ανθρωπιά. Τα παλιά τα όνειρα και οι ταξιδιώτες αναζητούν ένα ωραίο φεγγάρι και ένα γιασεμί, όχι γιατί θα αποδίδεται φόρος τιμής για κάποιο δάκρυ ξεχασμένων, αλλά για να μην χαθούμε στη λήθη τής ανθρωπότητας, να κλάψουμε πικρά για τις βροχές τις λέξεις που δεν κατάφεραν και δεν ξέπλυναν ποτέ τήν απληστία των ανθρώπων. Ευτυχώς όμως που στα δέντρα φιλεύονται αναρίθμητα μελωδικά πουλιά που τραγουδούν μαζί με τους αγγέλους το ουράνιο μέλλον τής κάποιας μικρής ανθρωπότητας.
Δημοσίευση σχολίου