Ο φερετζές τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας

 

Γράφει ο  Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Οί  ἐξελίξεις πού τρέχουν ὡς πρός τήν μιαρή ἀπόπειρα διάλυσης τῆς Ὀρθοδοξίας μέσῳ τῆς δῆθεν Ἕνωσης μέ τόν ὑπόλοιπο «χριστιανικό» κόσμο, ἰδιαίτερης ἀναφορᾶς χρήζει ἡ συνεχῶς κλιμακούμενη φρίκη πού ζοῦμε ἐδῶ καί μερικούς μῆνες σχετικά μέ τόν κοινό ἑορτασμό τῶν 1700 χρόνων ἀπό τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ὑπό τό ψευτοάλλοθι τῆς δῆθεν κοινῆς ἀποδοχῆς τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου ἀπό ὅλες τίς αὐτοφερόμενες ὡς «Ἐκκλησίες» τῆς Δύσης, ἡ ἐπέτειος τῶν 1700 χρόνων ἔχει μετατραπεῖ σέ ἕναν ἀπερίγραπτο φερετζέ γιά τήν νομιμοποίηση καί τήν ἐκθείαση ὄχι μόνο τῶν αἱρέσεων αὐτῶν (μία διαδικασία πού ξεκίνησε μέ τούς ψευτοδιαλόγους καί τήν δράση τοῦ ΠΣΕ, συνεχίστηκε μέ τό βδελυρό Κολυμπάρι καί κορυφώνεται σήμερα), ἀλλά καί ὅλου τοῦ σύγχρονου μετανεωτερικοῦ νεοεποχίτικου ὑπονόμου. Γιατί ἀπό τή στιγμή πού οἱ δυτικές ψευτοεκκλησίες δέν ἔχουν μόνο πλέον νά προβάλουν τίς ἐπί αἰῶνες αἱρετικές διδασκαλίες καί τά στρεβλά τους δόγματα, ἀλλά ἔχουν ἐνσωματώσει κάθε πτυχή τῆς woke διαστροφῆς τῆς τελευταίας 20ετίας, ὁ ἀγώνας ὅλων αὐτῶν τῶν ἀντίχριστων δῆθεν Χριστιανῶν γιά Ἕνωση συμπεριλαμβάνει καί ἀποδέχεται πλέον καί ὅλον αὐτόν τόν ἀδιανόητο ἐκφυλισμό τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν. 

 

Τόν τελευταῖο καιρό, μέ αὐτόν τόν φερετζέ τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, σέ πολλά σημεῖα τῆς Εὐρώπης πραγματοποιοῦνται κοινές ἐκδηλώσεις μέσα σέ ναούς (μέ συμπροσευχές ἐννοεῖται καί ἄλλες λατρευτικές προεκτάσεις), ὅπου βλασφημεῖται ξεκάθαρα τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀπό φερομένους ὡς Ὀρθοδόξους ἀρχιερεῖς καί διακηρύσσεται ἡ ἑνότητα τῆς πίστης μέ ὅλο τό ρυπαρό πλέγμα τῶν αἱρέσεων. 

 

Χαρακτηριστική ἡ συγκέντρωση πρό ὀλίγων ἡμερῶν στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἀλμουδένα στήν Ἱσπανία  ὅπου ὑπό τό σύνθημα «Ἕνας Κύριος, μία πίστη», μαζεύτηκαν ἐκπρόσωποι τοῦ Παπισμοῦ, κάμποσων Ὀρθόδοξων Ἐκκλησιῶν (Ρουμανικῆς, Σερβικῆς, Ρωσικῆς καί φυσικά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου), τῆς Ἀρμενικῆς «Ἐκκλησίας», τῆς Ἀγγλικανικῆς «Ἐκκλησίας» καί διαφόρων προτεσταντικῶν κοινοτήτων. 

 

 

Ἡ κεντρική στιγμή τῆς συνάντησης ἦταν ἡ δημόσια παρουσίαση τῆς οἰκουμενιστικῆς Διακήρυξης γιά τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐνῷ στήν ὁμιλία του ὁ Παπικός Ἀρχιεπίσκοπος Μαδρίτης ἔκανε λόγο γιά «ἁλυσίδα προσευχῆς, μελέτης καί συγκεντρώσεων πού πραγματοποιοῦμε σέ ὅλες τίς ἐκκλησίες τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς περιόδου». Καί συνέχισε τονίζοντας ὅτι «ὑπῆρξαν ἐντάσεις καί δυσκολίες, ἀλλά ἦταν ἕνα σημάδι τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μᾶς προσκαλεῖ νά κοιτάξουμε πέρα ἀπό τίς διαφορές μας, πού μᾶς προσκαλεῖ νά δοῦμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι Ἕνας, ἀλλά ὅτι εἶναι Πατέρας, Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅτι μᾶς ἔχει φέρει στήν Ἐκκλησία Του, στό Μυστικό Του Σῶμα, μέσῳ τοῦ βαπτίσματος. Καί αὐτός εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἡ ποικιλομορφία ἐναρμονίζεται. Καλῶς ἤρθατε καί δεχθεῖτε τήν ἀγκαλιά αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας στή Μαδρίτη. Ἄς εἰσέλθουμε ἀπόψε στήν ἀγκαλιά τῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος σήμερα, ἀνάμεσά μας, συνεχίζει νά ὑψώνει τό βλέμμα του, ζητώντας νά γίνουμε ἕνα, ὥστε ὁ κόσμος νά πιστέψει ὅτι Ἐσύ μέ ἀπέστειλες». 

 

Καί βέβαια εἶναι ξεκάθαρο ὅτι οἱ παραπάνω φληναφηματικές ἀγαπουλίστικες σάχλες, αὐθεντικό μέρος μιᾶς εὐρύτερης μπουρδολογίας πού ἀναπαράγεται καί ἀναμασᾶται ἐδῶ καί χρόνια καί στήν Ἀνατολή ἀπό χείλη ἀναρίθμητων δῆθεν Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καί λοιπῶν κληρικῶν, ἐπιβεβαιώνουν γιά πολλοστή φορά ὄχι μόνο τό ποῦ βρισκόμαστε ὅσον ἀφορᾶ τήν πορεία πρός τήν λεγόμενη Ἕνωση, ἀλλά καί τό ὅτι αὐτή ἡ πορεία δέν ἔχει πλέον τήν παραμικρή σχέση μέ τούς περιβόητους ἐκκλησιαστικούς διαλόγους. Κανείς ἀπολύτως διάλογος δέν διεξάγεται πιά, οὔτε κἄν προσχηματικός, πρός τήν ὑποτιθέμενη κατεύθυνση τῆς ἐξομάλυνσης τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Ἐπειδή οἱ διάλογοι αὐτοί ἔφτασαν σέ πλῆρες ἀδιέξοδο (δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαία ἡ πρό πολλῶν ἤδη ἐτῶν παραδοχή τῆς ἀποτυχίας τους ἀπό τά χείλη τοῦ κορυφαίου οἰκουμενιστῆ Ἰωάννη Ζηζιούλα), κάποια στιγμή οὐσιαστικά ἐγκαταλείφθηκαν καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἐδῶ καί πολύ καιρό ἀκοῦμε πιά μόνο τήν καραμέλα τῆς «ἀγάπης». Μιᾶς ἄνευ ὅρων καί προϋποθέσεων «ἀγάπης» ὡς χοάνης πού ἐνσωματώνει συμπεριληπτικά κάθε πλάνη, κάθε αἵρεση, κάθε βρωμιά καί δυσωδία. Σέ αὐτό τό σημεῖο βρισκόμαστε. 

 

 

Εἶναι γνωστό ἐπίσης ὅτι τίς προσεχεῖς 2-3 ἡμέρες οἱ ἑορτασμοί θά κορυφωθοῦν μέ τήν κοινή παρουσία στήν ἴδια τή Νίκαια (καί φυσικά στήν Κωνσταντινούπολη) ὅλης αὐτῆς τῆς παναιρετικής πανσπερμίας, ἐνῷ ἀπό κάποιες πλευρές φημολογεῖται ἔντονα ὅτι μέ ἀφορμή αὐτή τήν κοινή παρουσία θά ἐξαγγελθοῦν ἐκ μέρους της φαναριώτικης σφηκοφωλιᾶς πράγματα πού θά ἐπιταχύνουν δραματικά τήν πορεία πρός τήν ἐπιποθούμενη καί προωθούμενη ἀπό ὅλα αὐτά τά (ἀνατολικά καί δυτικά) ὄργανα τοῦ σκότους Ἕνωση. Ἀκόμη ὅμως καί ἄν δέν γίνει κάτι τό ἐξαιρετικά δραματικό ἤ ἐντυπωσιακό, εἶναι βέβαιο ὅτι ἀπό μόνη της μία τέτοια μιαρή σύναξη θά προχωρήσει τό σχέδιο ἕνα ἀκόμη βῆμα παρακάτω. Εἴτε πρός τήν κατεύθυνση τῆς καθιέρωσης κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, εἴτε πρός τήν ἐπίσημη ἐμφάνιση κοινοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, εἴτε πρός κάποια ἄλλη σοβαρή ἐξέλιξη. 

 

Οἱ ἐξελίξεις εἶναι πραγματικά ἀποτρόπαιες.

 Ἴσως ὅμως νά εἶναι καί ἀπαραίτητες ἐν τέλει.

 Ἀπαραίτητες ὑπό τήν ἔννοια ὅτι οὕτως ἤ ἄλλως τό μέγεθος τῆς μαγαρισιάς καί τῆς βλασφημίας εἶναι πλέον κολοσιαῖο καί κυρίαρχο. 

 

Μήπως εἶναι προτιμότερο νά πετάξουν ὅλοι τους καί τά τελευταῖα φύλλα συκῆς, μπάς καί ξεκαθαρίσει ἐπί τέλους κάποια στιγμή ἐκκλησιαστικά ἡ ᾖρα ἀπό τό σιτάρι; 

 

Αὐτός πάντως ὁ ἀργόσυρτος ἐκκλησιαστικός θάνατος μέσα στόν νεοταξικό οἰκουμενιστικό βόρβορο δέν ἀντέχεται πιά. Ἀναμένουμε λοιπόν τά γεγονότα μέ πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον. Καί ἀσφαλῶς καί μέ τή βεβαιότητα ὅτι ὅσο ἄσχημα κι ἄν γίνουν ἀπό τούς ἀνθρώπους τά πράγματα, ὁ Θεός στό τέλος θά βγάλει καλό μέσα ἀπό αὐτά...