«Δεν θα πρέπει να φάω;»: Ο βουλευτής που πεινάει με 5.000 ευρώ και ο λαός που… κάνει δίαιτα από ανάγκη

Υπάρχουν στιγμές στην πολιτική ζωή της χώρας που αναρωτιέσαι αν οι βουλευτές ζουν ανάμεσά μας ή αν λειτουργούν σε κάποιον δικό τους, παράλληλο, κλιματιζόμενο μικρόκοσμο όπου ο πληθωρισμός είναι απλώς θεωρητική έννοια και τα 5.000 ευρώ βουλευτικής αποζημίωσης «δεν φτάνουν ούτε για φαγητό».

Και ξαφνικά, εμφανίζεται ο Δημήτρης Κυριαζίδης και σου λύνει όλες τις απορίες:

Με ύφος ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε ότι το βασικό πακέτο της Cosmote δεν περιλαμβάνει Netflix, ο βουλευτής δήλωσε on air ότι «δεν βγαίνει με τα 5.000 ευρώ» και ότι «ευτυχώς δουλεύει η σύζυγος». Λες και έχουμε μπροστά μας κάποιο τετραμελές νοικοκυριό που παλεύει για να βρει ψωμί.

Και να ήταν μόνο αυτό. Η ατάκα του αιώνα—ίσως και της δεκαετίας—ήρθε μετά:

«Δεν θα πρέπει να φάω;»

Πραγματικά, η χώρα όλη δάκρυσε· όχι από συγκίνηση, αλλά από κλαυσίγελο.

Την ώρα που:

> ο μέσος μισθός στη χώρα μετά βίας φτάνει τα 970 ευρώ,

> ο κατώτατος παραμένει στα 830 ευρώ,

> τα ενοίκια έχουν γίνει παιχνίδι επιβίωσης,

> τα σούπερ μάρκετ έχουν εξελιχθεί σε χώρο premium εμπειριών,

> και οι νέοι άνθρωποι ζουν με υπερωρίες, δεύτερες δουλειές και γονεϊκή ενίσχυση,

έρχεται ένας βουλευτής με δημόσια καταγεγραμμένα περιουσιακά στοιχεία, επαρκέστατες καταθέσεις, ακίνητα και τις σχετικές οικονομικές «μαξιλάρες» που δημοσιεύονται κάθε χρόνο, να μας εξηγήσει ότι… ζορίζεται.

Προφανώς, στον δικό του κόσμο, 3.000 ευρώ καθαρά είναι «σκληρή πραγματικότητα»—όχι για τους πολίτες που τα βλέπουν μόνο με τα κυάλια, αλλά για ένα δημόσιο πρόσωπο με εξασφαλισμένο εισόδημα και προνομιακή πρόσβαση σε κάθε είδους παροχές.

Και φυσικά, δεν γίνεται να παραλείψουμε το εξής αριστούργημα: ο άνθρωπος που πριν λίγους μήνες είχε διαγραφεί για αντισυναδελφική συμπεριφορά, τώρα ξαναγυρίζει θριαμβικά, μόνο και μόνο για να παραπονεθεί πως πεινάει.

Και το κάνει, παραδόξως, χωρίς ίχνος αιδούς—σαν να περιμένει η κοινωνία να του στείλει κουπόνια σίτισης. Την ίδια στιγμή, οι πολίτες που πληρώνουν εφορία, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ και κόστη ζωής που αυξάνονται βδομάδα με τη βδομάδα, ακούνε ότι ένας βουλευτής των 5.000 ευρώ «δεν τα βγάζει πέρα» και «ευτυχώς που δουλεύει η σύζυγος», λες και μιλάει ένας εργάτης που κάνει μεροκάματο στα χωράφια.

Αλλά ίσως τελικά αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα:

Οι άνθρωποι που νομοθετούν για μια κοινωνία που παλεύει να επιβιώσει, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει επιβίωση. Ζουν σε άλλον πλανήτη, μιλούν άλλη γλώσσα, και όταν μιλούν για «σκληρή πραγματικότητα», εννοούν κάτι που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα των πολιτών.

Και μέσα σε όλα, αισθάνονται και αδικημένοι. Πεινασμένοι. Κατατρεγμένοι.

Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν ξεκαρδιστικό. Το χειρότερο όμως είναι ότι πίσω από το κωμικό στοιχείο της δήλωσης, κρύβεται η βαθιά, αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στους εκπροσώπους και στους εκπροσωπούμενους. Και αυτή είναι η πιο «σκληρή πραγματικότητα» απ’ όλες.

 

Χανιά Παρών