Στάρετς Νίκων της Όπτινα
– Γέρων Θαδδαίος τής Βιτόβνιτσα
Στις (15 Νοεµβρίου 1908), βρισκόµουν στό κελί τού Γέροντα καί τακτοποιούσα τήν αλληλογραφία του.
Ό π. Βαρσανούφιος διάβαζε τήν επιστολή μίας νεαρής κοπέλας, γιά τήν οποία µου είπε:
– Ή κοπέλα αυτή, ξέρει πολύ καλή κλασσική µουσική.
Τήν ρωτάω:
– Ποιανού µουσικού σού αρέσει καλλίτερα ,
ή µουσική;
– Τού Μπετόβεν καί τού Χάιντν, μού λέει εκείνη.
– Μά υπάρχει καί καλλίτερη, τής είπα.
– Ποιανού; τού Μότσαρτ;
– Ακόµη καλλίτερη.
– Τού Μπαχ µήπως;
– Όχι! Όχι!
– Ποιανού τότε; καί τί είδους µουσική είναι αυτή, πού λές ότι είναι καλλίτερη;
Ή µουσική τής ψυχής!
τής λέω.
-Τής ψυχής; καί υπάρχει τέτοια µουσική;
-Καί βέβαια υπάρχει.
– Πρώτη φορά τό ακούω.
Καί τί είναι αυτή ή µουσική;
–Ή ψυχική γαλήνη.
Γι’ αυτήν µιλάει τό άγιο Ευαγγέλιο:
«Άρατε τόν ζυγόν µου έφ’ υµάς καί µάθετε άπ’ εµού, ότι πράος ειµί καί ταπεινός τή καρδία, καί ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υµών» (Ματθ. 11, 29).
Σπούδασες µαθηµατικά.
Ξέρεις, τί είναι τό σηµείον «ίσον»
Έ, λοιπόν νά!
Ή ανάπαυση τής ψυχής «ισούται» µέ μία µακαριότητα, μία µουσική, μία αρµονία όλων τών δυνάµεων τής ψυχής…
Αυτή είναι ή καλλίτερη µουσική!
