Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2025

Μερικές φορές...



Μερικές φορές (τις πιο πολλές δηλαδή), η ζωή δεν μας τα φέρνει όπως θα θέλαμε.Δεν το λέω με μίζερο ύφος ή ό,τι άλλο απλά κάνω μια διαπίστωση!Το θέμα είναι ότι ανάλογα με τα ρίσκα που παίρνει ο καθένας μας, έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι τι μπορεί να έκανες λάθος ή απλά αναρωτιέσαι γιατί σου συμβαίνουν διάφορα «άσχημα» πράματα.

Έρχεσαι αντιμέτωπος με διλήμματα που σε βάζουν σε διαδικασία έντονης σκέψης
Ευτυχώς όμως όπως και να έχει, όπως και να στα φέρει η ζωή πρέπει να την αγαπάς και να την κοιτάς κατάματα!
Παραθέτω κάποιους στίχους

There are times my soul, is crying for the thingsThat i didn’t do, well i’ve been such a foolSo many years, gone with the windAnd kept me away from my dreams...My dreams,my dreams is it too late to make them true?My fears all of my fears is it too late to pass them through?There are times in my life, i see the sun like a blur lightIn my eyes, it seems like i’m losing the will to liveTo live my life like the way i want To see the light that i’m seeing in my dreams...My dreams,my dreams is it too late to make them true?My fears all of my fears is it too late to pass them through;

Aς μην φοβόμαστε να ζήσουμε λοιπόν..η ζωή είναι ωραία…

Έρχου Κύριε Ιησού..

2 σχόλια:

Νεκτάριος είπε...

Μόνο τότε είναι ωραία η ζωή, άν όχι ένας λάκκος, αλλά ο Κύριος Ιησούς βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής και μας αναμένει...

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

... ὁ λάκκος εἶναι πάντοτε δικό μας δημιούργημα,

μὰ ἁμα βάλουμε στὴν ἄκρη
τὶς ὅσες ἄχρηστες κι ἀτέλειωτες καὶ πάντα ἐγκλωβιστικές δικαιολογίες

καὶ δοῦμε ὅσο λίγο ἀπό τὸ χάλι μας ἀντέξουμε
(ποὺ δὲν τολμᾶμε νὰ τὸ δοῦμε κι ἀς μιά χαρά τὸ κουβαλᾶμε
στὴν κυρτωμένη ρᾶχη
κι ὅλο ρωτᾶμε τὶ νὰ ϕταίει καὶ μᾶς κόβεται ἔτσι ἡ ἀνάσα μας τὸν ψυχοκαρδολόγιο...)

τότε ὁ λάκκος ποτισμένος ἀπὸ τὴν διάθεση μετάνοιας
καὶ μιά ἤ δυό σταλαγματιές μὲ ὅσο δάκρυ,

ἀλλ' ἀπὸ τὸ ἀληθινό...

μπορεῖ καὶ γίνεται ϕυτώριο
ἀκόμη καὶ γιὰ μιά ξερή μαγκούρα...

καθῶς μᾶς βεβαιώνουν ὅσοι -καὶ πολλοί- τὸ ἔζησαν...