Κυριακή 11 Αυγούστου 2024

αν....

 Μπορεί να είναι εικόνα Camogli

Αν δεν έχεις φάει σύκο από το δέντρο,
Αν δεν έχεις φάει σταφύλι απ την κληματαριά
Αν δεν έχεις φάει καλαμπόκι στο χωράφι
αν δεν έχεις φάει καρπούζι με φέτα
αν δεν έχεις κάνει μπάνιο στο ποτάμι,
αν δεν έχεις κάνει μπάνιο στην στέρνα για το πότισμα
αν δεν έχεις πιει νερό απ το λάστιχο,
αν δεν έχεις μετρήσει τα παγωτά που έφαγες,
αν δεν έχεις μετρήσει τα μπάνια που έκανες,
αν δεν ξέχναγες να γυρισεις σπίτι,
αν δεν έχεις πάει σε πανηγύρι με σαγιονάρες,
αν δεν έχεις φάει παγωμένη γουρνοπούλα
στο πανηγύρι και δεν έχεις πιει ζεστή μπύρα
αν δεν έχεις μλέξει σε καυγά γι ασήμαντο λόγο,
αν δεν έχει παίξει ο κλαριντζής μέσα στο αυτί σου,
αν δεν έχει γίνει η πλάτη σου σαν τον κ@λο της μαϊμούς
από τον ήλιο γιατί μάζευες καρπούζια ή τομάτα κομοντόρι
για σάλτσα ή δεν έχεις κουβαλήσει κοφίνι στον τρύγο ντάλα
μεσημέρι και το βράδυ η μάνα σου να σου βάζει γιαούρτι
αν....
αν......
αν........
αν...........
αν.............
(συπλήρωστε τα υπόλοιπα στα σχόλια)
ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

4 σχόλια:

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

... χάλια μαῦρα... 6 στὰ 15...

ἄντε... 7

ἀϕοῦ τὸ ξύλο ποὺ ἔϕαγα στὸν καυγά, ἤτανε διπλή μερίδα...

(καὶ τὸ ξανάκανα...
... ὀχτώ... !)

Νεκτάριος είπε...

Άν δεν έλαβες φιλί ανακαλύπτοντας το γιασεμί...
Άν δεν ξενύχτησες περιμένοντας
του μανάβη την διανομή...
Άν δεν πέρασες βραδιά
σε καλύβα με φως από κεριά...

Α.Κ. είπε...

Αναρωτιέμαι τι θα έγραφαν/έλεγαν για το καλοκαίρι οι 60αρηδες στα 1920, σε αυτούς οι οποίοι το 1920 ήταν μόνο 20 χρονών.

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

... νομίζω πὼςτο1920
η... λοιμική
τοῦ "νέου κόσμου"

ποὺ ἀργότερα ἔγινε... "πανδημία"

μὸλις ποὺ ἁπλωνόταν στὶς μᾶζες τῶν μεγάλων βιομηχανικῶν πόλεων τῆς εὐρώπης,
ὅπου εἶχε συρρεύσει μιὰ πρώτη φουρνιά ἀνθρώπων τῆς ὑπαίθρου,

ποὺ σπρωγμένοι ἀπὸ τὶς συνθῆκες ἀνάγκης,
ποὺ εἶχε επιφέρει ὁ πρῶτος μεγάλος εὐρωπαϊκός πόλεμος
(ὁ "1ος Παγκόσμιος" δηλαδή)

ἔψαχναν γιὰ μιά διέξοδο, ποὺ ὅμως... τοὺς μετέτρεψε σε φτηνή ἑργατική δύναμη στὰ χέρια
τῆς νέας "ἀριστοκρατίας" τοῦ πλούτου...
(ποὺ εἶχαν πλέον γίνει καθεστῶς)

γιὰ τοὺς ὑπόλοιπους ἡ ζωή κυλοῦσε σε
προβιομηχανικούς ρυθμούς

καὶ τὸ νεωτερίζειν ἦταν μιά ἄγνωστη ἱδέα

ἢ ἴσως καὶ μιά μακρινή κάπως ἀπίστευτη φήμη...

στὰ καθʹ ἡμᾶς, νομίζω πὼς οἱ ἄνθρωποι ἀνεξαρτήτως ἡλικίας

θὰ συνέρρεαν στὸ...
ἀκόμη τότε...
μεγάλο πανηγύρι τοῦ τρύγου

ποὺ ἴσα ποὺ τὸ πρόλαβα μικρός -πολύ ἀργότερα-
τεσσάρων πέντε χρονῶν, στά τέλη του,
μὲ ἐλάχισες θαμπές εἰκόνες

κυρίως τῶν ἔντυπωσιακῶν πατητηριῶν,
ποὺ ξεσκεπάζονταν, ἀφαιρῶντας τὶς σανῖδες τοῦ πατώματος τῶν σπιτιῶν...

(τότε ποὺ, για λίγο ἀκόμη, οἱ ἄνθρωποι, τραγουδοῦσαν καὶ γελοῦσαν... ξέγνοιαστοι...)