Υπάρχουν πολλοί "Σταμούληδες" εκεί έξω, σε πάρα πολλές "δουλειές". Εξαιτίας τους, έχουμε τη βεβαιότητα ότι "Η Ελλάς προώρισται να ζήση και θα ζήση" κόντρα στη σήψη, που βιώνουμε καθημερινά...

-Πριν 26 χρόνια που μπήκα σε αυτή τη "δουλειά", άκουγα χίλια επιχειρήματα για το "λάθος" μου...

"Δεν θα κάνεις λεφτά ποτέ"

"Μια ζωή θα είσαι σήκω σήκω - κάτσε κάτσε"

"Δεν θα έχεις σταθερό σπίτι ποτέ"

"Εκεί μέσα είναι όλοι αμόρφωτοι, απέτυχαν έξω και πήγαν εκεί"...

Τι απαντάω, τώρα, λίγα χρόνια πριν το τέλος...

Σε κάθε νομό έβρισκα οικογένεια.

Κάθε δυο μήνες αποκτούσα γιους.

Κι όταν κουραζόμουν, είχα 11.000.000 λόγους να συνεχίσω.

Προλαβαίνω, όχι δεν ήταν όλα ρόδινα.

Υπήρχαν και προβλήματα.

Όλες οι οικογένειες έχουν προβλήματα.

Δεν σκορπάνε όμως.

Μένουν δυνατές.

Με αγάπη.

Ευχαριστώ όλα τα αδέρφια μου στα ελληνικά όπλα, ανώτερους και κατώτερους, γυναίκες και άνδρες.

Για τις χαρές και τις λύπες που περάσαμε μαζί.

Για το τέλος...

Για τη γιαγιά στη Σύρο που μας σταύρωνε από το μπαλκόνι της...

Για τα πιτσιρίκια στη Σύμη που παράτησαν το παιχνίδι στην άμμο και ήρθαν να μας αγκαλιάσουν...

Για τον αγρότη που προσπέρασε το HUMMER στην Ορεστιάδα και μας σταμάτησε για να μας δώσει σταφύλια...

Για τους ψαράδες στα Αλίμια που ρωτούσαν

"τι να σας δώσουμε, τι να σας κεράσουμε;"

Για τα αμέτρητα καράβια που πήρα για να πάω ή να έρθω από τη Ρόδο.

Για τα χαράματα που εγώ γυρνούσα και η πόλη ξυπνούσε...

Για τα Χριστούγεννα, τις Πρωτοχρονιές και τα Πάσχα που κάναμε με παραλλαγές...

Για τα ξημερώματα που γινόταν έπαρση σημαίας...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου έπαρση.

"Μικρέ, το νου σου, η σημαία δεν πρέπει να ακουμπήσει το χώμα ποτέ".

Όχι, δεν έκανα λεφτά.

Ναι, γύρισα όλη την Ελλάδα.

Όποιος ήταν πριν από μένα, όμως, κι όποιος έρθει αφού φύγω, είμαι σίγουρος πως στην πρώτη του έπαρση άκουσε ή θα ακούσει

"Μικρέ, το νου σου, η σημαία δεν πρέπει να ακουμπήσει το χώμα ποτέ..."

Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Η καλύτερη "δουλειά" του κόσμου...

Συνεχίζουμε...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ

μας τοστειλε το mail