“Κάθουμαι στο μικρό περιβολάκι μας με τα λίγα δενδράκια και με τα ταπεινά λουλούδια. Ξεκουράζουμαι κ’ ειρηνεύει η ψυχή μου. Τούτο το μικρό κηπάριο είναι για μένα ο Κήπος της Εδέμ. Ο αγέρας μοσχοβολά, κι ο νούς μου ταξιδεύει. Ταξιδεύει εδώ κι εκεί, μα περισσότερο βυθίζεται μέσα μου, εκεί που αναβρύζει το μυστικό νερό, εκεί που βρίσκονται “τα ριζώματα” του κόσμου. Ευχαριστώ τον Θεό που βρέθηκε αυτό το καταφύγιο. Νοιώθω μεγάλη ευτυχία που είμαι μοναχιασμένος, που, εδώ που κάθουμαι, δεν με ξέρει κανένας, δεν με θυμάται κανένας. Ανατριχιάζω συλλογιζόμενος την ανεμοζάλη που τη λένε ζωή οι όμοιοί μου, κοινωνική ζωή, ζούγκλα γεμάτη σκορπιούς, φίδια κάι λύκους. Αναπαύομαι μοναχά με δυό-τρεις ανθρώπους απλούς και καλοκάγαθους, που έχουνε αγάπη μέσα τους και ειρήνη στην καρδιά τους. Δεν θέλω μήτε θαυμασμούς, μήτε δόξες, μηδέ άλλες τέτοιες συμφορές. Θέλω να είμαι ξεχασμένος και ασήμαντος. Ω λησμονιά, τι μπάλσαμο χύνεις στην ψυχή μου!“
κυρ Φώτης Κόντογλου
4 σχόλια:
... μποροῦσε να ἀπολαμβάνει τὸ περιβολάκι του ὁ εὐλογημένος κὺρ Κόντογλου
γιατί εἶχε ϕροντίσει νὰ νοικοκυρέψει
καὶ τὸ μέσα του τὸ πανέμορϕο περιβολάκι
ἐνῶ ἡ ἀϕεντιά μας...
ποὺ νὰ βροῦμε τὴν εἰρήνη, μὲτόσες θέλησες γιὰ τόσα καὶ τόσα...
καὶ πῶς να γαληνέψει ἡ ψυχούλα μας, ποὺ ὀνειρεύεται -κρυϕά -
τοῦ κόσμου τὰ μεγαλεῖα... ;
Μάς εμποδίζουν φαίνεται οι πολλές "επιθυμίες" μας αδελφέ μας, ή ο φόβος, όχι τής μοναξιάς, αλλά ο φόβος νά αντικρύσουμε πρόσωπο πρός πρόσωπο τόν αληθινό, βαθύ, μυστικό καί ίσως σκοτεινό εαυτό μας.
Υ.Γ. Τό πρώτο πληθυντικό πρόσωπο πού χρησιμοποιώ στό προηγούμενο σχόλιό μου, βεβαίως υπονοεί τήν αόριστη γενίκευση καί σέ καμία περίπτωση δέν αναφέρεται σέ συγκεκριμένα πρόσωπα.
... ούτως ή άλλως, καλοπροαίρετη καλή μας αδερφή
(όπως και νάχει κι όσο κι αν κάποτε το αποφευγουμε )
κάπως έτσι πρέπει νά εχουνε τα πράγματα...
κι ο σκοτεινός μας εαυτός είναι ίσως σαν ένα κάποιο
άλλο όνομα,
γιά τον φορτωμένο με πάθη λάθη
κι άστοχες επιθυμίες, ψυχικό μας κόσμο
πού ελκεται από τού κοσμου μας την τόση ακοσμία...
και καλώς η κακώς,
μία παράταση, ίσως κάπως να ειναι θεμιτό να δίνεται,
αφού το κάθε τι θέλει τον χρονο του για να ωριμάσει,
-μόνο να μην το πάμε... από παράταση σε παράταση
κι από αναβολή σε αναβολή-
γιατί η Αλήθεια μόνη ελευθερώνει
καί το καθετί που μας οδηγεί
μπροστά της...
(μια καθώς λεγεται στενή Οδός)
κι... ελόγου μου, σαν ν'άφησα ο ταλαίπωρος,
τα πολλά χρόνια να περάσουνε... έτσι,
στα χαμένα,
και τώρα... ο χρονος μου μαζεύτηκε...
κι ανάγκη τώρα πιά νομίζω να (επι)σπεύδω...
έστω στο παρά πέντε...
(έστω καί βραδέως...!)
Δημοσίευση σχολίου