Μετανοείτε (Ματθ. 4,17).

 

Του Αγίου Σωφρονίου

Οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν την κλήση του Χριστού: Να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο της εσωτερικής μας ζωής και κοσμοθεωρίας, τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με κάθε φαινόμενο στο κτιστό είναι· να μην φονεύουμε τους εχθρούς, αλλά να τους νικούμε με την αγάπη. Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει απόλυτο κακό. Απόλυτο είναι μόνο το άναρχο Αγαθό. Και το Αγαθό αυτό μας έδωσε την εντολή: ” Αγαπάτε τους εχθρούς υμών… καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς… έσεσθε τέλειοι, ώσπερ ο Πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστίν “(Ματθ. 5, 44, 48). Να παραδώσουμε τον εαυτό μας σε σφαγή για τους αδελφούς είναι το καλύτερο μέσο για να τους αποσπάσουμε από την δουλεία του συκοφάντη-διαβόλου και να ετοιμάσουμε τις ψυχές τους να αποδεχθούν τον Θεό, “Ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι ” (Α ‘ Τιμοθ. 2, 4). Δεν υπάρχει άνθρωπος τελείως άμοιρος του φωτός, διότι ο Θεός “φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον ” (Ιωάν. 1, 9). Η εντολή “μη αντιστηναι τω πονηρώ” (Ματθ. 5, 39) είναι η πιο αποτελεσματική μορφή της πάλης κατά του κακού. Όταν κάποιος αντιστέκεται στη βία με τα μέσα εκείνα στα οποία προσφεύγει και αυτός που κάνει την αμαρτία, τότε αυξάνει η δύναμη του παγκόσμιου κακού. Ο φόνος αθώων ανθρώπων μεταθέτει, με αόρατο συνήθως τρόπο, τις ηθικές δυνάμεις της ανθρωπότητος προς την πλευρά εκείνου του καλού για το οποίο πέθαναν οι αθώοι. Δεν συμβαίνει έτσι, όταν και από τις δύο πλευρές εκδηλώνεται η ίδια κακή τάση κυριαρχίας πάνω στους άλλους. Η νίκη με την φυσική βία δεν διαρκεί αιώνια. Ο Θεός, ο Οποίος είναι Φως άγιο και άμωμο, αποχωρεί από τους κακούργους· αυτοί εκπίπτουν από την μόνη πηγή της ζωής και πεθαίνουν: ” Μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή· γεγραπται γαρ Εμοί [ανήκει] εκδίκησις, Εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος… Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν ” (Ρωμ. 12, 19, 21).

Οι άνθρωποι φέρουν σχετική μόνο αλήθεια και, στη φανατική πάλη για τον θρίαμβο των ιδεών τους, διαφθείρουν την ακεραιότητα του είναι και οδηγούν τελικά τους πάντες στην απώλεια. Ως τυφλοί απολυτοποιούν τη θετική άποψη της πολιτικής τους θεωρίας και είναι έτοιμοι να εξαφανίσουν όλους εκείνους που θα ήθελαν να δουν τη ζωή της οικουμένης θεμελιωμένη σε καλύτερες, πιο ανθρώπινες αρχές· και βέβαια πρωτίστως στις εντολές του Χριστού, ο Οποίος φονεύθηκε για την εντολή της αγάπης. Στον σύγχρονο κόσμο οι ευαγγελικοί λόγοι του Χριστού αποκτούν ιδιαίτερα επίκαιρο χαρακτήρα: “Μελλήσετε δε ακούειν πολέμους και ακοάς πολέμων. Οράτε μη θροείσθε· δει γαρ πάντα γενέσθαι… και έσεσθε [οι χριστιανοί] μισούμενοι υπό πάντων των εθνών δια το Όνομά Μου… και δια το πληθυνθήναι την ανομίαν ψυγήσεται η αγάπη των πολλών… και τότε ήξει το τέλος “(Ματθ. 24, 6-14).

“Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου “.

Ο κόσμος όλος κατατυραννείται από τις συγκρούσεις ανάμεσα σε κράτη με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, ανάμεσα σε φυλές και τάξεις, ομολογίες και ιδεολογίες και τα όμοια. Λόγω των συγχρόνων μέσων μαζικής καταστροφής και αφανισμού ζουν όλοι παντού σε ατμόσφαιρα “φόβου και προσδοκίας (συμφορών) των επερχομένων τη οικουμένη “ (Λουκ. 21, 26). Και να, έχουμε μπροστά μας ένα σύμπλεγμα παραδόξων προβλημάτων που δύσκολα επιλύονται. Από τη μια δεν μπορούμε να μένουμε ήσυχοι, διότι ανήκουμε στην οικογένεια της ανθρωπότητος και έχουμε πολλά κοινά πεπρωμένα· από την άλλη μας αναθαρρύνουν τα λόγια του Χριστού: ” Αρχομενων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφαλάς υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών ” (Λουκ. 21, 28). Δεν θα επιμείνουμε εδώ εκτενέστερα στην περιγραφή της κατάστασης της αποκαλυπτικής εντάσεως που ήδη υπάρχει· δεν θα εγκαταλείψουμε όμως το ισχυρό όπλο που μας έδωσε ο Κύριος: την προσευχή ” Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού του Ζώντος, ελέησον ημάς και τον κόσμον Σου “, και την τέλεση της Λειτουργικής Θυσίας, μέχρις ότου αυτό θα είναι πρακτικά δυνατό.

(Περί προσευχής, σελ. 175- 177)