Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2023

Το σύνδρομο του βραστού βατράχου...

 Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "To σύνδρομο του βραστού βατράχου... Το σύνδρομο του βραστού βατράχου αναφέρεται σε έναν βάτραχο o οποίος ξόδεψε όλη την ενέργειά του προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε κάποιες νέες συνθήκες. Όταν όμως έφτασε η κρίσιμη στιγμή που κατάλαβε τον κίνδυνο, δεν του είχε μείνει η δύναμη για να αντιδράσει και να σώσει τον εαυτό του."


Μάνος Δανέζης: Με ρώτησαν πως θα μπορούσα να περιγράψω γενικότερα την κατάσταση που βρισκόμαστε οι περισσότεροι πολίτες σήμερα.
Απάντησα χωρίς δισταγμό : «Σαν τα βατραχάκια που δεν ξέρουν ότι τα βράζουν», αναφερόμενος σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία του Γάλλου συγγραφέα και φιλόσοφου Olivier Clerc στην οποία έχω αναφερθεί και πολύ παλαιότερα όταν μου είχε ξανατεθεί ένα ανάλογο ερώτημα.
Την ιστοριούλα αυτή σκέφτηκα να ξαναμοιραστώ μαζί σας
«Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν».
Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι.
Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό, σιγά - σιγά γινεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντάς το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει.
Το νερό γίνεται πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθανόταν λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
Τέλος το νερό γίνεται πραγματικά πολύ ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπέμενε και δεν αντιδρούσε.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι κατέληξε να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.
Εάν έριχνες το ίδιο βατραχάκι κατ ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνείδησης και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση. Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε.
Όταν για πρώτη φορά άκουσα αυτή την ιστορία, σκεφτόμουν το αύριο… τώρα, κατάλαβα ότι αναφέρετε στο σήμερα!!!
Συνειδητοποίηση ή βράσιμο. Πρέπει να διαλέξουμε!
Λοιπόν, αν δεν είμαστε σαν το βατραχάκι, μισοβρασμένοι, ας κάνουμε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά!!!

2 σχόλια:

ἐμπεσῶν εἰς λάκκον τις είπε...

..."των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας"...

μὰ, ὅλα ἐτοῦτα τὰ ὠραῖα λογάκια,
ἐδῶ καὶ... 250 χρόνια ,
μετατρέπονταν σταδιακά
-ἁργά ἀλλά σταθερά-

στὸν ϕ ε ρ ε τ ζ έ
τοῦ λεγόμενου διαϕωτισμοῦ
(καὶ... μᾶλλον...διασκοτισμοῦ...)

διὰ τοὺ πιὸ ὕπουλου τρόπου
ποὺ σκέϕτηκε ποτέ ἄνθρωπος

(ἀν καὶ...μᾶλλον δὲν εἶναι ἄνθρωπος, αὐτὸς ποὺ τὴν σκέϕτηκε,
τέτοια...δαιμονική ϕρεναπάτη...)

...

Θαλασσινός είπε...

Τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ, χωρίς να σημαίνει πως συμφωνώ στο να πάμε όπως πάει το ρεύμα της αποχαύνωσης. Όταν όμως ο άνθρωπος θέλει να εγερθεί, με την Πίστη εγείρεται και σώζεται, και ένα Παναγία Βόηθα, τήν κατάλληλη στιγμή σώζει από τον βέβαιο θάνατο, όπως σώθηκε και η αδελφή Βίκυ Κλεψύδα.