Άγιος Σωφρόνιος _ «Ζούμε και πάλι στην ατμόσφαιρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής»

Στο προσώπο όλης της γης είναι τώρα διεσπαρμένοι άνθρωποι, που προσπαθούν να βρουν απάντηση στις αναζητήσεις τους. Η άσβεστη πνευματική δίψα πολλών από αυτούς αποτελεί ιστορικό γεγονός, αληθινά τραγικό.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που στέκονται στο χείλος της απογνώσεως. Ο καθένας, κατά το μέτρο του, στα βάθη του πνεύματός του, πάσχει εξ αιτίας του παραλόγου της σύγχρονης ζωής. Οι άνθρωποι είναι απαράκλητοι στη θλίψη τους: Οι ατομικές προσπάθειες δεν αρκούν για να τους ελευθερώσουν από την ταραχή που τυλίγει τον κόσμο και να προσηλώσουν τον νου τους στο πιο σπουδαίο ζήτημα (βλ. Λουκ. 10,42).

Τείνουν μερικοί να χαρακτηρίσουν την εποχή μας ως μεταχριστιανική. Εγώ προσωπικά, στα όρια των γνώσεών μου για την ιστορία του κόσμου και του Χριστιανισμού, είμαι πεπεισμένος ότι ο Χριστιανισμός στις αυθεντικές του διαστάσεις ποτέ μέχρι τώρα δεν έγινε δεκτός από την μεγάλη μάζα, όπως ώφειλε. Υπήρξαν κράτη που είχαν την αξίωση να ονομάζωνται «χριστιανικά», και οι λαοί τους έφεραν προσωπείο ευσεβείας, αλλά «την δύναμιν αυτής ηρνούντο» (πρβλ. Β’ Τιμ. 3,5): Έζησαν και ζουν κατα τροπο ΄΄εθνικό΄΄(βλ. Γαλ. 2,14). Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ακριβώς οι χριστιανικες αυτές χώρες κρατούν επί αιώνες το μεγαλύτερο μέρος της οικουμένης στα σιδηρά δεσμά της δουλείας· κατά τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχουν καλύψει τον κόσμον με το σκοτεινό σύννεφο της αναμονής του αποκαλυπτικού πυρός: «Οι δε νυν ουρανοί και η γη … τεθησαυρισμένοι εισί πυρί τηρούμενοι εις ημέραν κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων» (Β’ Πέτρ. 3,7· Λουκ. 21,34-35).

Στην παρούσα κρίση του Χριστιανισμού, ανάμεσα στις λαϊκές μάζες είναι τελείως δικαιολογημένο να διακρίνουν αυτες την εξέγερση της φυσικής συνειδήσης εναντίον εκείνων των διαστροφών, τις οποίες υπέστη η Ευαγγελική διδαχή κατά την ιστορική της πορεία.

Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανό, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθάν. Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανέναν απ΄ αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα. Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).

Στο «υπέρ Αυτού πάσχειν» περικλείεται ιδιαίτερη ευλογία, ή ακόμη και εκλογή. Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστού, εισάγεται στην σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος. (σελ. 89 -90)