Για γέλια και για κλάματα...

Ο ακατήχητος Ορθόδοξος(;) Μητροπολίτης Κίτρους Γεώργιος, σε "χειροτονία" ευαγγελικού  !

Σχόλιο::Εκτός της παρουσίας του ιεράρχη εντός ναού ευαγγελικών, εκτός και του ότι αυτή η παρουσία συμβαίνει και σε μια τελετουργική πράξη και προσευχή, παρατηρεί κανείς και το εξής: Στο 1.46.55 λέει ο εκπρόσωπος τους: <<… Με ένα οικουμενικό πνεύμα.. Σ ευχαριστούμε Θεέ μου για τον ιεράρχη που είναι μαζί μας εδώ και για τον ιερέα της Αγίας Άννας.. σ' ευχαριστούμε για το παράδειγμα τους και για την μαρτυρία τους..>>. Και νομίζω πως έχει δίκιο διότι η παρουσία του μητροπολίτη είναι και μια έμμεση συμμαρτηρία- αποδοχή των όσων συντελούνται εκείνη την στιγμή.

Επιπλέον, ο ιεράρχης ανέφερε επί λέξη: «Η παρουσία μας δεν είναι μόνο συμβολική είναι και ουσιαστική, δείχνει την ετοιμότητα και την αποφασιστικότητά μας να εργαστούμε όλες οι χριστιανικές δυνάμεις όλες οι υγιείς δυνάμεις της πόλεως και του νομού να δώσουμε μια κοινή μαρτυρία στον σύγχρονο κόσμο…»

Παρακάτω παρουσιάζεται συνοπτικά η θέση της Εκκλησίας η οποία είναι ξεκάθαρα αντίθετη προς τέτοια φαινόμενα (Ιερά Σύνοδος, Αγιοπατερική παράδοση, Θεολογία):

1) Στην ομιλία του ο Σταμούλης (ο νέος "ποιμένας" των ευαγγελιστών στο 1.53.33) αναφέρθηκε επαινετικά και στον γνωστό αιρετικό Ζωδιάτη τις διδαχές του οποίου καταδίκασε στο παρελθόν η Εκκλησία της Ελλάδος.

https://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/heresies/repository/3049_09111960.pdf (9η Νοεμβρίου 1960, Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ)

2) Σύμφωνα με τον καθηγήτη Τρεμπέλα «τα τελούμενα Μυστήρια υπό σχισματικών ή αιρετικών εκτός της Εκκλησίας «είναι άκυρα κατά το αξίωμα Εκκλησίας. Σχετικά με τις χειροτονίες των σχισματικών και αιρετικών, που είναι μυστήρια που τελέσθηκαν έξω από την Εκκλησία “δέον να λογίζωνται ως πάντη άκυρα”. Στην διδασκαλία του Μεγάλου Βασιλείου που ακολούθησε την διακήρυξη του Κυπριανού και του Φιρμιλιανού, αναφέρεται ότι όταν έχουν απομακρυνθεί κάποιοι από την Εκκλησία, τότε διακόπτεται η μετάδοση της Χάριτος.» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. 3ος, εκδ. Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήνα 1961, σελ. 314-319).

3) Στο βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» γράφονται τα εξής, τα οποία αποτελούν απάντηση στον διαθρησκειακό οικουμενισμό: «...Σήμερα δυστυχώς μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. "Μία" θρησκεία, σου λένε, να υπάρχει και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν : Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό να κάνουμε μία θρησκεία’. ‘Τώρα είναι σα να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι (χαλκό) να τα κάνουμε ένα... Έγινε τόσος αγώνας για να λαμπικάρη το δόγμα’. Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό.» (Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 347.)

Και αλλού αναφέρει: «..Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού...»[6]. (Επιστολές, εκδ. 8η, 2004, σσ. 123, 149-150.)

Ο Άγιος Παΐσιος όπως είναι γνωστό σε όποιον έχει διαβάσει τον βίο του, όχι μόνο δεν παραβρέθηκε ποτέ σε ναό αιρετικής διδασκαλίας αλλά έκανε αγώνα τον οποίο και κέρδισε ακόμη και αν οι εκκλησιαστικές αρχές της εποχής του δεν συνέβαλλαν σε αυτό. Διαβάζουμε:

<>
Όλα τα παραπάνω θα σταλούν στο contact@ecclesia.gr και πρέπει ως πιστά τέκνα της Ορθόδοξης Εκκλησίας να κάνουμε το ίδιο. Να ζητήσουμε επιπλέον να βγει έστω μια ανακοίνωση να πάρει μια ξεκάθαρη θέση για να μην ξανασυμβεί. Όπως βρήκα το 2014 και ο Σύρου παραβρέθηκε σε "χειροτονία" παπικού...