Οι Άγιοι ταρακουνούσαν, δεν μασούσαν τα λόγια τους

Με αφορμή τον  Επισκόπου  Μόρφου  και την ρωμαίγικη έκφραση του για το  ”γαμήσι”(εδώ) ένα σχολιο στο mail.

Στὴν ἀττικὴ διάλεκτο ἔτσι εἶναι, ἁπλὰ τὸ εἶπε πιὸ λαϊκά. Ἀναφέρεται στὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιο: «ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν» (Μτ. κδ΄, 38). Ὅπου γαμοῦντες εἶναι τὰ ζευγάρια ποὺ παντρεύονται καὶ ἐκγαμίζοντες εἶναι οἱ γονεῖς ποὺ παντρεύουν τὰ παιδιά τους.

 Οἱ Ἅγιοι δὲν φοβήθηκαν τίς λέξεις. Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας γράφει ὅτι εἶναι «ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν». 

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἶχαν ἐπαναλάβει τὸ ἴδιο, λέγοντας ὅτι εἶναι «ὡς ράκος ἀποκαθημένης οἱ ἀρετὲς ἡμῶν». Ράκος ἀποκαθημένης ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἦταν φράση αἰσχρή. Ἐννοοῦσαν τὰ κουρέλια ποὺ ἔβαζαν οἱ γυναῖκες στὸν κόλπο τους, ὅταν εἶχαν περίοδο, ὥστε νὰ μὴν πέσει αἷμα ἐκεῖ ποὺ κάθονταν. Σὰ νὰ ἔλεγε κάποιος σήμερα ὅτι οἱ ἀρετές μας εἶναι σὰν χρησιμοποιημένο μουνόπανο. 

Οἱ Ἅγιοι ταρακουνοῦσαν, δὲν μασοῦσαν τὰ λόγια τους. Τοὐλάχιστον κάποιοι. Γιατὶ εἶναι καὶ θέμα χαρακτῆρα. Γίνονταν γλαφυροί, προκειμένου νὰ ἀφυπνίσουν.

 Ἄν ὁ Μόρφου ἔλεγε π.χ. «συνεύρεση», δὲν θὰ προκαλοῦσε τὴν προσοχή. 

Δὲν θὰ προκαλοῦσε ἔκρηξη. 

Δὲν θὰ ξεσκέπαζε τὴν ὑποκρισία κάποιων.

 Μᾶς ἐνοχλοῦν οἱ λέξεις ποὺ περιγράφουν τὴν ἁμαρτία ποὺ κάνουμε; 

Αὐτὸ εἶναι δυτικότροπος, προτεσταντικὸς πουριτανισμός, ὑποκρισία. 

Τὸ μεσαίωνα καὶ μέχρι καὶ σήμερα, οἱ Ἄγγλοι π.χ. βγάζουν τὰ μάτια τους στὴν ὕπαιθρο, ἀλλὰ δὲν περιγράφουν μὲ λέξεις ὅσα κάνουν, ἐπειδὴ δὲν εἶναι «καθὼς πρέπει». Εἶναι, δηλαδή, «καθὼς πρέπει» νὰ τὰ κάνουν; Τουλάχιστον ὁ Μόρφου δὲν τὰ κάνει καὶ προσπαθεῖ νὰ διδάξει κι ἄλλους νὰ μὴν τὰ κάνουν...