Τώρα που το πένθος της Σαρακοστής πήρε σάρκα και οστά. Τώρα που η ζωή μοιάζει λίγη. Τώρα που μαύρα πανιά θα τυλίξουν σώματα απροετοίμαστα για αποχωρισμούς. Τώρα είναι το προσωπικό και συλλογικό μας στοίχημα, να βρούμε τη σπίθα της Αναστάσεως σ όλο αυτό. Ίσως αυτή τη φορά η σπίθα να μοιάζει με νερό, με το κοινό δάκρυ που κύλησε στο μάτια μας και μας έκανε ένα.
Ο Θεός να αναπαύει τις ψυχές των κεκοιμημένων και να γεμίζει μυστικώς με απαντήσεις τα άπειρα "γιατί" των ζωντανών.
Επίσκοπος Πρόδρομος Τολιάρας και Ν.Μαγαδασκάρης.
2 σχόλια:
Παιδιά έχουν κυκλοφορήσει ήδη ιστορίες εντυπωσιακές. Άνθρωπος που θά 'μπαινε στο τρένο, τον πιάνει μια άγνωστη γυναίκα και του λέει γύρνα πίσω, πάρε λεωφορείο. Άνθρωπος στα μπροστινά βαγόνια που γίνανε πίτα, πριν τη σύγκρουση φωνή του λέει τρέχα στο τελευταίο βαγόνι. Το έκανε, τώρα είναι στο σπίτι του χωρίς ούτε γρατζουνιά και δεν έχει σταματήσει να κλαίει.
Δεν είμαι ευκολόπιστος, καθόλου, αλλά τουλάχιστον το ένα περιστατικό απ' αυτά το άκουσα από συγγενικό πρόσωπο του σωθέντος, που δεν είναι παραμυθάς.
Ας μη λέμε πολλά τώρα, γιατί είναι κι οι χαροκαμμένοι, θα μας πούνε οι άνθρωποι λογικά, γιατί αυτός και όχι το δικό μου παιδί; Δεν είναι ώρα για τέτοια, αλλά από στόμα σε στόμα ακούγονται ήδη και πιστεύω εν καιρώ θα μάθουμε κι άλλα.
Μήπως, λέω μήπως, η τεράστια αυτή τραγωδία συνέβει, διότι, κάποιοι (ΠΟΛΛΟΙ) χαιρόντουσαν και πανηγύριζαν ΣΑΤΑΝΙΚΑ, για την ανείπωτη τραγωδία του σεισμού στην Τουρκία; Και έλεγαν μάλιστα, "τι κρίμα που δεν έχει περισσότερα θύματα"... Είδα μάλιστα σχόλια σε ιστοσελίδες που έγραφαν "Παναγία μου αφάνισέ τους"...
Τώρα κλαίμε και μεις, για να νοιώσουμε το πόνο του άλλου...
Δημοσίευση σχολίου