Θα με χαρακτηρίσει κάποιος παράξενο και μαζοχιστή που επιλέγω να επισκέπτομαι τα νησιά του Αιγαίου μέσα στο καταχείμωνο. Δεν λέω, έχουν την ομορφιά τους τα νησιά το καλοκαίρι. Αν όμως δεν τα δει κανείς τον χειμώνα, βυθισμένα στην απόλυτη απομόνωση και μοναξιά τους, αν δεν επικοινωνήσει με τους φιλόξενους κατοίκους των, οι οποίοι πρόθυμα θα τους μιλήσουν και θα τους εξυπηρετήσουν απαλλαγμένοι από τη φούρια και την τρέλα του καλοκαιριού, είναι σαν να μην τα γνωρίζει! Για να μην αναφέρω την άνετη στάθμευση του αυτοκινούμενου, την απόλυτη ησυχία τα βράδια, την απόλυτη εξυπηρέτηση στα καταστήματα που παραμένουν ανοικτά.
Είχαμε κάμποσα χρόνια να έρθουμε στα Ψαρά. Ο θάνατος του Παπά Νικόλα ήταν για μένα μεγάλο πλήγμα. Ο υπέροχος εκείνος ιερέας ήταν θαρρείς ο συνδετικός κρίκος που με συνέδεε με το νησί. Γι' αυτό και η επιθυμία μου να το επισκεφτώ ξανά είχε ατονήσει.
Όμως νησιά όπως τα Ψαρά, η Τήλος, η Νίσυρος, η Σύμη, η Λέρος, η Κάλυμνος, η Λήμνος, η Δονούσα, η Ηρακλειά, η Αμοργός, το Μαράθι, το Καστελλόριζο, οι Αρκιοί, οι Λειψοί, οι Φούρνοι, η Θύμαινα, η Σάμος, η Πάτμος δύσκολα βγαίνουν απ' το μυαλό και την καρδιά. Είναι τάμα η επίσκεψη σ' αυτά σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Ήρθε λοιπόν η ώρα των Ψαρών την ημέρα ακριβώς που συμπληρωνόταν η πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου και μαζί της κατέφθασε φουριόζα η "Εύα". Η κακοκαιρία που έπληξε ολόκληρη την Ελλάδα, συνοδευόμενη από ισχυρούς νοτιάδες και καταρρακτώδεις βροχές. Ευτυχώς στα Ψαρά τα φαινόμενα δεν ήταν έντονα.
Θα έλεγα ότι στο ταξίδι μας αυτό είχαμε σκοπό να ξαποστάσουμε από τον καταιγισμό των βιντεοσκοπήσεων και του μοντάζ. Όμως ούτε αυτή τη φορά κατάφερα να περιοριστώ σε μια απλή απόλαυση των αξιοθέατων και να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου στους απίστευτους συμπατριώτες μας που όταν έρθει η ώρα θα σώσουν την παρτίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου