Η κόκκινη γραμμή…

Κατοχή και μεταναστευτικό οι μεγαλύτερες απειλές για την Κύπρο

Η Κύπρος και ο λαός της έχουν περάσει πολλά δεινά κατά τη μακραίωνη και δη τη σύγχρονη ιστορία μας. Μετά την εισβολή του ’74 καταστραφήκαμε ολοσχερώς. Το πείσμα, η εφευρετικότητα και η εργατικότητα του απλού πολίτη και του επιχειρηματικού κόσμου οδήγησαν στο οικονομικό θαύμα, που γκρεμίστηκε σταδιακά με αποκορύφωμα το κούρεμα του 2013. Αντέξαμε, όμως. Και φτιάξαμε από τα ερείπια των τραπεζών ξανά το βιός μας. Γιατί όταν θέλουμε, είμαστε λαός δημιουργικός. Nοικοκυραίοι!

Συμπέρασμα: Είναι και σήμερα δύσκολα τα πράγματα στην οικονομία. Όμως, θα αντέξουμε. Και θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Το κυρίως πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: Στην κατοχή, αλλά και εκεί όπου η κατάσταση έχει βγει εκτός ελέγχου. Στο μεταναστευτικό. Ασκείται μεν κριτική για τους κατά καιρούς χειρισμούς, αλλά εκτός των όσων πράττει ο αρμόδιος Υπουργός δεν υπάρχουν ουσιαστικές προτάσεις επίλυσης του προβλήματος. Και δη, από τους τρεις κύριους υποψηφίους. Μπορεί σήμερα να κρύβουν τις αδυναμίες υποβολής πρακτικών τρόπων δράσης κάτω από αόριστες πολιτικές επισημάνσεις, αλλά εκείνος ο οποίος θα εκλέγει Πρόεδρος θα βρεθεί ενώπιον μιας σκληρής πραγματικότητας. Η κοινωνία μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και είναι απαιτητική. Δεν θα του χαριστεί. Δεν έχει υπομονή. Της έχει εξαντληθεί. Γιατί; Διότι είναι ζήτημα κοινωνικής συνοχής και επιβίωσης. Συνιστά νέο εποικισμό. Οργανωμένο από την Τουρκία. Αποτελεί Τρίτο Αττίλα. Πρόκειται για πρόβλημα ορφανό. Δηλαδή, χωρίς λύση. Όπως παραμένει και το Κυπριακό με τους τρεις κύριους υποψηφίους να δείχνουν εγκλωβισμένοι στο σχέδιο Α. Χωρίς να έχουν σχέδιο Β. Επιμένουν στις αποτυχημένες συνταγές της ομοσπονδίας, η οποία άνοιξε την πύλη στην ισότιμη κυριαρχία και στα δύο κράτη. Και πότε εκφράζεται αυτή η εμμονική επιμονή; Τη στιγμή που υπάρχει μια διεθνής συγκυρία στην Ουκρανία, την οποία έχουμε βάλει στο ράφι.

Εάν τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά αλλιώς, θα ζητούσαμε και εμείς το αυτονόητο: 1. Τερματισμό της κατοχής. 2. Πλήρη αποχώρηση στρατευμάτων. 4. Λύση επί τη βάσει των δημοκρατικών αρχών της ΕΕ και του ΟΗΕ, και όχι στη λογική των κανόνων των τουρκικών τανκς. 5. Επιβολή εμπάργκο πώλησης όπλων από την ΕΕ στην Τουρκία, όπως αρνούνται οι ΗΠΑ να της πωλήσουν F-16 ή να της εκσυγχρονίσουν τα υφιστάμενα.

Οι προτάσεις αυτές είναι ενδεικτικές. Υπάρχει μακρύς κατάλογος αυτονόητων διεκδικήσεων, οι οποίες δεν είναι τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο από τη στήριξη την οποία η εταίροι μας και εμείς δίνουμε στο μαχόμενο Κίεβο. Και οι θέσεις αυτές θα έπρεπε να είχαν ήδη τεθεί επί τάπητος, για να περιοριστεί η τουρκική επιθετικότητα και να αποτραπεί ένα νέο ΄74. Για να σταματήσει η Κύπρος να συνιστά την αχίλλειο πτέρνα του Ελληνισμού.

Δυστυχώς, η Κυβέρνηση επιμένει σε ΜΟΕ. Και ο Πρόεδρος έσπευσε στην Πράγα να ζητήσει από τον Ερντογάν επανέναρξη διαλόγου, για να εισπράξει άλλο ένα τουρκικό όχι. Όπως του είπε ο Σουλτάνος, «δεν είναι της παρούσης». Ως να του έλεγε, όσο δεν δέχεστε τα δυο κράτη, δεν θα συζητήσουμε. Άλλωστε, για ποιο διάλογο γίνεται λόγος; Και πότε; «Η θητεία σου, Νίκο», φαίνεται να του είπε ο Ερντογάν, «εξαντλήθηκε». Φεύγεις. Απέτυχες!

Τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία πρέπει να αντιληφθούν ότι το μέλλον του Ελληνισμού περνά πρώτα από την Κύπρο και μετά από τις άλλες περιοχές του έθνους. Γιατί; Διότι εάν θέλει η Άγκυρα να γονατίσει και εμάς και την Ελλάδα, θα το πράξει εδώ. Επί του εδάφους. Στη γραμμή αντιπαράταξης. Εδώ είναι η κόκκινη γραμμή του Ελληνισμού! Στην Κύπρο, η οποία αφέθηκε από τις ηγεσίες μας να είναι η αχίλλειος πτέρνα διότι είχε υιοθετηθεί η πολιτική των ψευδαισθήσεων, της ανοχύρωτης πολιτείας και του εξευμενισμού. Κάθε φορά που υποχωρούσαμε στις συνομιλίες για να σπάσει το αδιέξοδο, θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήμασταν κοντά στην τελική διευθέτηση. Και συνέβαινε αυτό, παρότι οι προτάσεις που συζητούσαμε δεν ήταν για λύση, αλλά για διάλυση! Κουβέντα να γίνεται…

Οι Τούρκοι είναι συνεπείς σε όσα λένε. Δεν αστειεύονται. Η πολιτική «τραγωδία» των τριών κύριων υποψήφιων Προέδρων, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη συγκροτημένες θέσεις αποτροπής έναντι του μεταναστευτικού και της τουρκικής επιθετικότητας, δεν είναι μόνο δική τους, αλλά και δική μας. Και αυτά γράφονται καλή τη πίστει. Για να διορθωθεί η κατάσταση. Ό,τι μπορεί να διορθωθεί. Για να μη βρεθεί και ο νέος Πρόεδρος και ο λαός την επομένη των εκλογών μπροστά σε σοκαριστικές καταστάσεις. Και, κυρίως, για να έχουμε ασφαλή πατρίδα. Διότι χωρίς πατρίδα δεν έχουμε τίποτα!

Σημερινή