Από μικρό κορίτσι αγαπούσε την εργασία και ολοένα δούλευε, πότε
γνέθοντας όπως στον Ευαγγελισμό που την βρήκε ο Αρχάγγελος με τη ρόκα
στο χέρι, πότε ράβοντας τα ίδια τα φορέματά της, ως "ιμάτια αυτόρραφα
αγαπώσα", κι υστερώτερα όταν γεννήθηκε ο Χριστός, υφαίνοντάς Του, τον
"άρραφον" εκείνον χιτώνα που του τον βγάλανε την ώρα που τον σταυρώσανε,
και που ήταν τόσο όμορφος, ώστε κι οι στρατιώτες δεν θελήσανε να τον
σχίσουνε, όπως κάνανε για τα άλλα ρούχα, αλλά είπανε να βάλουνε κλήρο σε
όποιον λάχει, όπως γράφει ο ίδιος ο Ιωάννης ο ψυχογιός της.
Και στα γεράματά της δεν ξεκουράστηκε, αλλά η ίδια έκανε τις δουλειές
του σπιτιού, έραβε, μαγείρευε, περιποιότανε τον καινούριο γιό της τον
Ιωάννην, κι ως την τελευταίαν ώρα της ζωής της, με τα χέρια εκείνα τα
αγιασμένα που σπαργάνωσε τον Χριστό, ετοίμασε το κρεβάτι της, κι όλα τα
της ταφής της.
κυρ Φώτης Κόντογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου