Φωτιά Πεντέλη: Ραγίζει καρδιές ο Γρηγόρης Πετράκος: «Γι' αυτό ρε σατανάδες χθες δεν έφυγα»

Το 1983 ο πατέρας μου πήρε ένα οικόπεδο σ ένα βουνό. Ήταν ένα μέρος μαγικό, με δάσος σα ζούγκλα και το έλεγαν Ντράφι. Είχε 4 σπίτια. Δεν είχε φως, νερό, τηλέφωνο. Το καλοκαίρι του 1984 έριξε τα μπετά και τα τούβλα και μας είπε ότι θα μείνουμε εκεί όλο το καλοκαίρι...

Για πόρτα είχαμε ένα διχτυ.

Τουαλετα, τη μεγάλη (έξω)

Ψυγείο πάγου για τις ντομάτες και το τυρί.

Ζεστό νερό απ το βαρέλι στον ήλιο.

Την ημέρα παίζαμε "εξερεύνηση" έξω στη ζούγκλα, ποδήλατα στο χωματόδρομο και μπάλα με πατημένο χαρτόκουτο από γάλα.

Το βράδυ, με λάμπα πετρελαίου και γκαζακι είχαμε πάντα κόσμο και παίζαμε κιθάρες γύρω από το τραπέζι.

Την πρωτομαγιά κάναμε πικνίκ στον καταρράκτη (πριν το μάθει η εναλλακτική Αττική απ το Instagram).

Όταν άνοιγαν τους δρόμους, εγώ με το ποδήλατο πήγαινα πίσω απ τη μπουλντόζα να πατήσω πρώτος το νέο δρόμο.

Στην εφηβεία ήμασταν πλέον 15 παιδιά από το Ντράφι και το βράδυ ξαπλωναμε στο δρόμο, κοιτούσαμε τα αστέρια και λέγαμε τρομακτικές ιστοριες μέχρι το πρωί.

Όταν ήμουν 20 χρόνων η μάνα μου μας ξύπνησε και μας είπε "πάρτε ότι μπορείτε και πάμε στο αυτοκίνητο, έρχεται φωτιά". Εγώ πήρα την κιθάρα μου, βγήκα έξω, είδα ένα τεράστιο πύρινο στρατό παραταγμένο απέναντι στο βουνό να τρέχει προς το μέρος μας και η εικόνα δε χωρούσε στην ψυχή μου.

Όταν γυρίσαμε το Ντράφι, ο παιδικός μου παράδεισος ήταν μια απέραντη θράκα από τζάκι.

Πώς να χωρέσει στην καρδιά ότι ένα δάσος αιώνων μπορεί να γίνει έτσι σε λίγες ώρες...

Από τότε το Ντράφι έχει πρασινίσει κι έχει καεί άλλες 4-5 φορές..

Η στιγμή που παρατάς το σπίτι σου και φεύγεις δεν μπορεί να περιγραφεί σε κάποιον που δεν το έχει νιώσει...

Γι αυτό ρε σατανάδες χθες δεν έφυγα.

Έμεινα εκεί, μαζί και με άλλους άντρες, που ξέρουμε το Ντράφι σαν την παλάμη μας.

Σώσαμε ότι σώζεται.

Δεν έμεινα όμως γι αυτό.

Έμεινα για να μην το αφήσω μόνο του.

Νομίζει ο άνθρωπος ότι είναι μια ξεχωριστή μονάδα μέσα στη Δημιουργία. Ο αμόρφωτος.

Δεν ξέρει ότι είναι ένα με τους άλλους ανθρώπους, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και τα ζώα.

Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα και το ενδιαφέρον σας.

Το σπίτι μας έχει μόνο λίγες εξωτερικές ζημιές και είμαστε ολοι καλά. Η καρδιά μας κάηκε μαζί με τα δέντρα μας αλλά αυτή έχει πολλή αγάπη μέσα της και θα γίνει πάλι καλά.

Το Ντραφι θα το βλέπω πάντα μέσα απ τα παιδικά μου μάτια και θα είναι πάντα ο παράδεισος που μεγάλωσα. Ότι και να κάνετε...

 Bίντεο μέσα από τις στάχτες στο Ντράφι – Κάηκαν τα πάντα γύρω από το σπίτι του

Κουράγιο σε όσους συμπολίτες μας δοκιμάζονται αυτή τη στιγμή από τις φωτιές.

Σε αυτούς που χάνουν ανθρώπους, ζωντανά περιουσίες και κόπους μιας ζωής.

Τον Πετράκο δεν τον γνωρίζω προσωπικά.

Δεν ακούω τη μουσική του.

Τον διαβάζω καμιά φορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που διαμαρτύρεται όλο αυτό το διάστημα με σωστά και λάθος επιχειρήματα αλλά πάντα με σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο, για τα φασιστικά παράλογα μέτρα και τις υποχρεωτικότητες.

Διαμαρτύρεται ενάντια σε αυτούς που κάθε μέρα ολοένα και μας στερούν ελευθερίες και ενάντια σε όσους τους σιγοντάρουν.

Σε αυτούς που λες και έχουν βάλει στόχο να μας υποβαθμίζουν τη ζωή και να μας στερήσουν τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον.

Σε αυτούς που φέρνουν πολέμους, φέρνουν πείνα, φέρνουν φτώχεια , φέρνουν περιορισμούς φέρνουν πόνο και δυστυχία.

Και έχω δει να του πετάνε άνανδρη λάσπη οι χειρότεροι των χειροτέρων από αυτούς που έχουν κάνει δουλειά τους την παραπληροφόρηση στα μμε και που τους τρώμε αναγκαστικά στη μάπα μόλις πατήσουμε το κουμπί της TV.

Από την άλλη δεν ξέρω τι άνθρωπος είναι ο Πετράκος.

Αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό το βλέμμα τα λέει όλα.

Κουράγιο Grigoris Petrakos.

Λυπάμαι.