Λέει μια "φίλη"
ο Θεός έδωσε εντολή στον Αβραάμ να σκοτώσει το παιδί του
άρα δεν ήταν λέει ο Θεός που ξέρουμε σήμερα.
Ήταν άλλος λέει, και του έδωσε και όνομα
λες και τον γνώρισε και συστηθήκανε κιόλας.
Ο Θεός ήταν πάντα ο ίδιος.
Ήταν ο ίδιος στην Παλαιά Διαθήκη.
Ήταν ο ίδιος και στους μονοθεϊστές αρχαίους Έλληνες
όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Τίμαιος.
Είναι ίδιος και στην Καινή Διαθήκη.
Οι άνθρωποι αλλάζουνε.
Την εποχή του Αβραάμ, χιλιάδες χρόνια πριν,
φαντάσου πως
ο άνθρωπος είχε μυαλό μωρού παιδιού.
Όπως ένας πατέρας λέει σε ένα πολύ άτακτο παιδί
"μην το ξανακάνεις γιατί θα σε δείρω"
έτσι και ο Θεός αναγκάστηκε να πράξει ανάλογα.
Έτσι του ζήτησε να θυσιάσει ότι πιο σημαντικό είχε.
Τον γιο του Ισαάκ.
Ήθελε να τεστάρει την πίστη του
μέσα στα πλαίσια της αντίληψης του.
Και το έκανε γιατί προφανώς ίσως γνώριζε την έκβαση.
Έτσι στο τέλος λέει
«Μην αγγίξεις το παιδί και μην του κάνεις κακό.
Είδα πόσο σέβεσαι τον Θεό,
αφού για χάρη Του δεν λυπήθηκες
ούτε το μονάκριβο παιδί σου!»
Ένα μάθημα του έδωσε.
Μη λέτε ότι να ναι.
Μία άλλη φίλη λέει
"δεν είναι δυνατόν να είναι δίκαιος
ένας Θεός που αφήνει μικρά παιδάκια
να χάνουν την ζωή τους,
ανέργους, αδικία κλπ"
Έτσι ακριβώς σκέφτονται οι υπήκοοι του πονηρού.
Περίμεναν έναν Μεσσία που θα τους έλυνε
όλα τα επίγεια προβλήματα
και δεν είδαν πως τα θέματα που ήρθε να μας λύσει
ήταν ξεκάθαρα πνευματικά και άυλα.
Προσπαθούν να γίνουν οι ίδιοι θεοί
και κρίνουν τις επιλογές Του,
λες και ξέρουν ας πούμε για παράδειγμα,
που είναι πιο καλά,
εδώ μερικά χρονάκια ή σε μια θέση Επάνω,
μια σίγουρη θέση στην αυλή των αγγέλων;
Αλλά βλέπουμε μόνο το εδώ πάντα,
γιατί έτσι μας έχουν μάθει.
Ο πόνος, για τον Θεό, είναι τα μαθήματα που δεν πήραμε.
Ας μην ξεχνάμε, πως εδώ είμαστε
φυλακισμένοι σε ένα βαρύ σώμα γεμάτο προβλήματα.
Αν είχαμε λοιπόν όλα τα "υλικά αγαθά" του κόσμου
και κανένα πρόβλημα,
κάποιοι πιστεύουν πως ο Θεός θα ήταν δίκαιος.
Εμείς δηλαδή δεν βάζουμε το χεράκι μας πουθενά.
Εμείς, που έχουμε ρημάξει τα πάντα στο Δημιούργημα Του.
Και πάντα σκεφτόμαστε "τι κάνει ο Θεός για εμάς"
και όχι τι κάναμε εμείς για τον Θεό.
Είναι αστεία αυτά τα πράγματα.
3 σχόλια:
Η θυσία του Ισαάκ από τον Αβραάμ ήταν προτύπωση της θυσίας του Χριστού, του μονογενή Υιού του Θεού.
Κάθε περίπτωση θανάτου
εμπεριέχει μία μορφή
αδικίας σε άλλες πολύ
και σε άλλες λιγότερο.
Αυτή η αδικία "συνηγορεί"
υπέρ της ψυχής στην κρίση της.
Σε εθνικές τραγωδίες
όπως Μάτι, Ήλιος, Σάμινα,
σεισμός Αθήνα... αυτές
οι ψυχές έχουν άφεση αμαρτιών
και κατά Χάριν σώζονται.
Αυτή η έντονη διάχυτη αδικία
στο "τί τους βρήκε τους
ανθρώπους" ενεργοποιεί
χιλιάδες δεήσεις
και προσευχές υπέρ αναπαύσεως.
Το "κακό" έγινε αφορμή μέχρι
και να αλλάξουν ζωή πολλοί
άνθρωποι και ξέρετε ότι η
μετάνοια είναι... δύναμις.
Και μάλιστα όχι μόνο ήταν προτύπωση, αλλά ενώ από τον Αβραάμ τελικά δεν ζητήθηκε η θανάτωση του Ισαάκ, τον δικό Του τον μονογενη δεν τον λυπήθηκε και τον θυσίασε για κάθε έναν από εμάς. Τέτοιο Θεό έχουμε.
Μια παρατήρηση ως προς το κείμενο: άσχετα αν ο Πλάτωνας κλπ πίστεψαν στον Χριστό, όταν Αυτός κήρυξε στον Άδη μετά τη Σταύρωση, και άσχετα αν οι πατέρες δανείστηκαν φιλοσοφικούς όρους από τους Έλληνες με άλλο όμως νόημα, αυτά που έλεγε ο Πλάτωνας, οι Νεωπλατωνικοί είναι πιο κοντά στη μετενσάρκωση παρά στον Χριστό.
Γενικά αυτή η τάση να προσπαθούμε να δώσουμε κύρος (λες και το έχει ανάγκη) στη χριστιανική διδασκαλία βρίσκοντας ομοιότητες με τους αρχαίους φιλοσόφους είναι και βλάσφημη και γελοία, όχι ότι όσα έλεγαν οι αρχαίοι ήταν λάθος, είχαν ίχνη αλήθειας. Αλλά τι σχέση έχει το Άκτιστο με το κτιστό; Τόσο μεγάλη είναι η διαφορά. Και εμείς να θέλουμε να δώσουμε "λάμψη" στον Κτίστη, επειδή μας έμαθαν οι Διαφωτιστές ευρωπαίοι ότι η Αρχαιότητα ήταν πιο σπουδαία από τον Χριστό. Όλα αυτά γιατί ταυτίζονται με τα πάθη των αρχαίων και τις διαστροφές.
Δημοσίευση σχολίου