Δευτέρα 30 Μαΐου 2022
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗ
αλλά μην νοιώθετε «λύπη»
που αντιγράφουμε τα δικά σας ,
χωρίς να σας ρωτήσουμε...
Για την παράγκα μας
είναι γ ε λ ο ι ό τ η τ α η λεγόμενη
«δεοντολογία περί πνευματικών δικαιωμάτων!»
1 σχόλιο:
Ήταν Παρασκευή πριν το
Τριήμερο του Αγίου Πνεύματος.
Το σχολείο γεμάτο με μαθητές
στο προαύλιο χώρο, μία
τελευταία εκδήλωση του
σχολείου με σουβλάκια και
παγωτά.
Ο μικρός .... καθόταν και
παρακολουθούσε όλο το ...θέαμα.
- Έλα να πάρεις το σουβλάκι
σου. Μετά θα μοιράσουν και
παγωτό, του λέει ένας
συμμαθητής του.
- Δεν θέλω
- Γιατί;;;
- Δεν τρώω σήμερα ΝΗΣΤΕΥΩ!
- "Παίζει" να είσαι το
ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΑΙΔΙ που νηστεύει,
γιατί το κάνεις αυτό;;;
- Οι γονείς μου, μου έμαθαν
ότι ο Χριστός μας έδωσε την
νηστεία της Τετάρτης και της
Παρασκεύης. Δεν ξέρω γιατί
νηστεύουμε. Είμαι μικρός και
δεν το γνωρίζω. Άφου όμως
μας είπε ο Χριστός να νηστεύουμε
το κάνω γιατί Αυτός το έδωσε.
- Μα εμένα οι γονείς μου
ΔΕΝ νηστεύουν. Τι σημασία
έχει. Φάε.
- Δεν τρώω τώρα. Θα φάω την
Κυριακή έτσι κι αλλιώς.
Κάποια στιγμή μέσα στο χαμό
βλέπει ο μικρός νηστευτής
έναν ΙΕΡΕΑ να περνάει μέσα
από το προαύλιο του σχολείου
με ένα θυμιατό στο χέρι να
θυμιατίζει ΜΠΡΟΣΤΑ
όπως προχωράει, όχι
συγκεκριμένα σε κάποιον.
Ο μικρός σηκώνεται και
παρατηρεί τον ιερέα.
Αυτός σταματάει,
στρέφεται προς το παιδί
τον θυμιατίζει τρεις φορές
και... συνεχίζει ευθεία προς
το αδιέξοδο της αυλής.
Το παιδί χάνει από το οπτικό
πεδίο του τον ιερέα και τον
περιμένει να γυρίσει μιας και
δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Δεν τον είδε ξανά!!!!
Δεν το πρόσεξε κανένας από
τόσο κόσμο στην αυλή.
Επί πόσες ώρες η ευωδία
του θυμιάματος, συνόδευε
τον μικρό ενώ η μυρωδιά
της τσίκνας... κυριολεκτικά
εξαφανίστηκε.
Δημοσίευση σχολίου