Το θαύμα του Αγίου Γεωργίου στον πατέρα Ιωάννη Καλαϊδη

 

Η ζωή του όλη ήταν νηστεία, αγρυπνία, προσευχή και ταπείνωση. Είχε πολλά βάσανα, πολλές δοκιμασίες, αλλά τα ξεπερνούσε με καρτερικότητα και ταπείνωση. Ο Θεός όμως τον αντάμειψε με πολλά χαρίσματα. Η δυνατή του προσευχή, η διορατικότητά του, ο καλός του λόγος, η ταπείνωσή του τον καθιέρωσαν στα μάτια των πιστών ως άγιο. Θα μπορούσα να μιλώ μέρες για τον π. Ιωάννη, όμως νιώθω μέσα μου ένα γλυκόπικρο συναίσθημα, που μ’ αναγκάζει να περιοριστώ μόνο για 10 λεπτά και 2-3 περιστατικά που έζησα μαζί του.

  Το 1991 όταν στο κτήμα μου την Καλλικράτεια Χαλκιδικής έχτιζα ένα μικρό παρεκκλησάκι προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου και με υπόδειξη του πατρός Ιωάννη μετά από ένα τρομακτικό ατύχημα που είχε ο γιος μου, με άδεια την Μητροπόλεως Κασσανδρείας, κι ενώ ήμουν κοσμικός, έρχεται μαζί με την κόρη του Θεοδώρα αργά το απόγευμα και γονατίζει εδαφιαία μέσα στα τσιμέντα και τους σοβάδες και σταυροκοπιέται κλαίγοντας. Όταν σηκώθηκε δεν είχε ίχνος σκόνης. Η κόρη του τον παρακάλεσε να ευλογήσει κι ένα δωματιάκι που είχα για κατοικία. Αφού το ευλόγησε μου λέει: «Παιδί μου εδώ θα γίνονται πολλά θαύματα!». Η σύζυγός μου από τη λαχτάρα της να πάρει την ευλογία του π. Ιωάννη τράβηξε την πόρτα του δωματίου και κλειστήκαμε έξω. Τα κλειδιά ήταν πίσω από την πόρτα. Της είπα «Δεν πειράζει! Θα σπάσω το τζάμι και θα μπούμε!».

 Αυτή όμως, με την αγάπη και την πίστη που είχε και έχει, μου λέει:

 «Όχι! Ο π. Ιωάννης είπε ότι θα γίνονται θαύματα εδώ!». 

Ήταν δεδομένο. Πιανόμαστε από το χέρι και αρχίζουμε το τροπάριο του Αγίου Γεωργίου: «Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής και των πτωχών υπερασπιστής…» και κάνει κλακ η πόρτα και ανοίγει χωρίς καμία επέμβαση.

 Μια άλλη φορά μας καλεί στο σπίτι της η κυρία Θεοδώρα, που κι εδώ κοντά είμαστε, στη Θεσσαλονίκη, επειδή μας ζήτησε ο πατέρας της. O π. Ιωάννης, πίσω από το αυτί είχε μια μεγάλη μαύρη ελιά και του είπαν ότι ήταν καρκίνος. Με παρακάλεσε να φέρω από το εκκλησάκι της Καλλικράτειας λίγο λάδι από την καντήλα του Αγίου Γεωργίου. Πράγματι, το έφερα και το έδωσα. Την άλλη μέρα το πρωί μας παίρνουν τηλέφωνο να ξαναπάμε. Πράγματι η ελιά είχε εξαφανιστεί. Και ζήτησε να μεταβούμε στην εκκλησία για να ευχαριστήσει τον άγιο που λάτρευε. Ήταν μια κρύα, βροχερή μέρα.

 Φτάνοντας στο εκκλησάκι ήμασταν περίπου 10 άτομα. Αρχίσαμε την παράκληση του Αγίου Γεωργίου. Τελειώνοντας μας παρακάλεσε να τον αφήσουμε μόνο του. Οι υπόλοιποι πήγαμε στο δωματιάκι να πιούμε τσάι. Βλέποντας όμως ότι αργεί πήρα μια ομπρέλα και πήγα να τον πάρω. Φτάνοντας στην πόρτα της εκκλησίας τον ακούω να μιλά με κάποιον. Μπαίνοντας τον ρωτώ: 

«Με ποιον μιλάς γέροντα;».

 Κι εκείνος χαμογελώντας μου λέει: 

«Μα με τον άγιο γιέ μου!». Βλέποντάς με να τα χω λίγο χαμένα, μου λέει: «Άκουσε παιδί μου, όταν έναν άγιο τον αγαπάς, προσεύχεσαι σ’ αυτόν, τον υπηρετείς, αργά ή γρήγορα θα σου φανερωθεί. Και θα μιλάς μαζί του, όπως εγώ μιλώ με σένα. Εγώ, στον άγιο Γεώργιο χειροτονήθηκα. Του Αγίου Γεωργίου παντρεύτηκα. Τον Άγιο Γεώργιο υπηρέτησα. Έρχεται πάντα όταν τον επικαλούμαι. Άλλωστε, στην εκκλησία του αγίου Γεωργίου είμαστε και κτήτορα πατρός Γεωργίου».

 Είπα: «Μα εγώ δεν είμαι ιερεύς!».

 «Θα γίνεις, παιδί μου», μου λέει, «θα γίνεις». Χωρίς άλλη κουβέντα πήγαμε στο δωματιάκι.

Απο την Εισήγηση του πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Παγώνη, Αρχιερατικού Ρεντίνης, στην Ημερίδα που διοργανώθηκε, προς τιμήν του αγιασμένου λευίτη του Κυρίου, πατέρα Ιωάννη Καλαϊδη.

πηγή

Διαβάστε επίσης :Άγιος Γεώργιος, Μεθυστής και Γαλατάς! 

 Νικητά Τροπαιοφόρε Γεώργιε

Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος: Ο Ναός κι ο τάφος του στην Λύδδα