Ο δόλιος Καραμπελιάς!

 

 

Ὅπως ἤδη ἔχετε καταλάβει, δέν ἦταν τελικά μόνο ὁ κορωνοϊός τό πιό θαυματουργό πρᾶγμα πού πέρασε ἀπό τή ζωή μας ἐδῶ καί πολλά χρόνια (ὑπό τήν ἔννοια τῶν πόσων ἀποκαλυπτηρίων ἔφερε, πόσων προσωπείων ἔριξε, πόσων τά κρυμμένα κατάβαθα ἔβγαλε μέ παταγώδη τρόπο στήν ἐπιφάνεια, πόσων τά μυαλά θόλωσε καί ἐμώρανε). Καί δέν ἦταν, ἐπειδή ἀπλούστατα ὅποιο ξεβράκωμα ἀπέμεινε ἡμιτελές ἀπό αὐτόν, τό ἀποσώνει τώρα ἕνα ἄλλο φαινόμενο: ἡ ἀντιρωσική ὑστερία. 

 

Μία ἀπό τίς πλέον ἐκκωφαντικές πτώσεις ἦταν καί κάποιου πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια εἶχε πλασαριστεῖ (καί ὄχι πάντοτε ἄδικα) ὡς ἕνας ἀπό τούς τελευταίους σοβαρούς μελετητές καί διανοουμένους, σέ ἕνα κόσμο πού ἡ λεγόμενη διανόηση ἔχει ἐδῶ καί δεκαετίες καταντήσει μία ἀπλά ἐξωνημένη ἀνθυποπατσαβούρα γιά τό πασαλειμματικό ξέπλυμα τοῦ καθεστῶτος καί τῶν δωσιλογικῶν ἐλίτ πού τό στηρίζουν. Ἡ δῆθεν πανδημία ὅμως (καί τώρα ὁ…Πούτιν) τό ἔκαναν καί ἐδῶ τό θαῦμα τους.

 

 Ὁ κάποτε «ἀντισυστημικός» μελετητής (πού πάντως τίς μόνιμες παρέες του ἐκεῖ κάτω τά τελευταῖα χρόνια μόνο ἀντισυστημικές δέν τίς λές) ἔχει καταντήσει καί αὐτός ἄλλο ἕνα θλιβερό δεκανίκι τοῦ συνολικοῦ ψευδαφηγήματος, τραγικός ἀναμασητής τῆς νεοταξίτικης πολιτικορεκτίλας καί ἐπίσης διαπρύσιος πολέμιος τῶν «ψεκασμένων». 

 

Πολέμιος ἀρχικά στο θέμα τῆς κορωνοϊστορίας, ὅπου μέ βαρύγδουπες ἐκτενεῖς «ἀναλύσεις» ἐπιδόθηκε πλειστάκις σέ εἰρωνικές καί ἀφυψηλούδικες ἐπιθέσεις (πανίστωρ καί παντογνώστης τό ἔκπαλαι αὐτός ἄλλωστε) στούς ἀρνητές τῆς ἀπάτης, στολίζοντάς τους κατά καιρούς μέ διάφορα κοσμητικά, ὅπως «γραφικοί», «ἀκραῖοι», «συνωμοσιολόγοι», «σκοταδιστές» καί «δῆθεν πατριῶτες», χωρίς νά ἐξαιροῦνται οὔτε διάσημοι ἐπιστήμονες πού τόλμησαν νά ἀμφισβητήσουν τό ἀφήγημα. Πέραν δέ τῶν ἄρθρων, ἐξέδωσε καί βιβλίο, ἐνῶ πρό πολλῶν μηνῶν (τόν Νοέμβριο τοῦ 2020) εἶχε ὀργανώσει καί ἡμερίδα μέ θέμα «Ἡ πανδημία, τό σύστημα ὑγείας καί οἱ ἀρνητές», ὅπου πάλι - ὅπως ἀντιλαμβάνεται καί μόνο ἐκ τοῦ τίτλου ὁ καθένας - οἱ…ψεκασμένοι εἶχαν τήν τιμητική τους. Ἀπό τήν ἐμπάθεια μάλιστα δέν εἶχε γλιτώσει οὔτε κἄν ὁ Ἅγιος Δημήτριος, καθώς σέ ἄρθρο του εἶχε ἐκτραπεῖ τότε καί σέ μπηχτές κατά τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας - καί ὄχι φυσικά γιά ὅσα τήν ἐγκαλοῦμε καί ἐμεῖς, ἐπειδή δηλαδή δέν ἀπαίτησε τό ἄνοιγμα τῶν ναῶν, μπάς καί γλιτώσουμε τήν ὁργή τοῦ Θεού γιά τά χάλια μας (ποιός Θεός τώρα ἄλλωστε καί ποιά…παραμύθια τῆς Χαλιμᾶς), ἀλλά γιά τό ἀκριβῶς ἀντίθετο: ἐπειδή δέν ἔκλεισε ἐντελῶς ὁ ναός τοῦ Ἁγίου στή Θεσσαλονίκη καί ἑορτάστηκε ἔστω καί μέ τόν κολοβό ἐκεῖνο τρόπο τῶν ἀσφυκτικῶν μέτρων ὁ μεγαλομάρτυρας πολιοῦχος τῆς πόλης, αὐξάνοντας τόν ὑγειονομικό κίνδυνο γιά τούς Θεσσαλονικεῖς!

Καί δέν γλίτωσε φυσικά οὔτε καί ἡ ἱστορική ἀλήθεια, ἀφοῦ - προκειμένου να δικαιολογήσει τίς κλειδαμπαρωμένες ἀπό τό καθεστώς ἐκκλησίες κατά τήν ἄνοιξη τοῦ 2020 - δέν ἔπαψε νά ἐπαναλαμβάνει καί ἐκείνη τήν ἀθλιότητα γιά τόν Καποδίστρια, ὅτι δῆθεν ἔκλεισε τό 1828 λόγω πανούκλας τούς ναούς (πρᾶγμα γιά τό ὁποῖο ἔχουμε ἀπολύτως ξεκαθαρίσει ὅτι δέν συνέβη ποτέ). Καῖπερ λαλίστατος ὅμως στόν ἀναμηρυκασμό ὁλόκληρου τοῦ ψευδαφηγήματος καί στήν ἐξύμνηση τῶν ἐμβολιασμῶν, κατά τά λοιπά τήρησε - καί τηρεῖ - σιωπήν ἰχθύος στό μέγα θέμα τῶν παρενεργειῶν καί τῶν ξαφνικῶν θανάτων, ἀλλά καί στό ἀκόμη μεγαλύτερο θέμα τῶν χυδαίων ὁλοκληρωτικῶν καί δυστοπικῶν μέτρων πού ἐφαρμόζει ἐδῶ καί δὐο χρόνια ἡ ὑγειοναζιστική χούντα Μητσοτάκη. Καί τήν ἴδια ἀνεκδιήγητη σιωπή βλέπουμε δυστυχῶς καί ὥς πρός τή συνολική κρατική ἄθλιότητα ἀπέναντι στούς ὑγειονομικούς, μέ ἀποκορύφωμα την τωρινή ἀπεργία πείνας. (Μέγα πεδίον πράγματι ὅλα αὐτά γιά κάθε δημοκράτη καί…«δημοκράτη». Γιά ἄλλους πεδίον δόξης, γιά κάποιους ἄλλους ἀποκαθήλωσης). 

 

Καί βεβαίως, ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο στό πεδίο τῆς ψευτοπανδημίας, τό ἀποτελειώνουν τώρα ὅπως εἴπαμε οἱ «ἁναλύσεις» του στό Οὐκρανικό (ξεκαθαρίζω ὅτι ἐπικεντρώνω ἀποκλειστικά σ’ αὐτόν καί ὄχι στό φερόμενο ὡς…κίνημά του, πού ὡς ἐπί τό πλεῖστον δέν εἶναι παρά μία δράκα ἀπό ἐτερόφωτους ἀκολούθους καί ἀπλούς ἀναμεταδότες τῶν ἀπόψεών του, χωρίς τήν παραμικρή αὐθύπαρκτη σημασία). Στό ἐνδιάμεσο πληροφορηθήκαμε καί γιά τήν ἄκρως μεστή συμπερασμάτων (καί μόνο ἅμα τῷ ἀκούσματι) ἐμφάνισή του στό νεοταξικῆς ἐξώλης καί νεοεποχίτικης προώλης τηλεαποχωρητήριο τῆς Φλέσσα (γνωστό τό τί λαμπρούς δρόμους «ἀναγνώρισης» ἀνοίγουν οἱ ἀνακυβιστήσεις) καί ἰδού πλέον πεδία νέα δόξης λαμπρά μέ τήν πλήρη υἱοθέτηση ἑνός ἀκόμη δυτικοῦ ψευδαφηγήματος καί τή διοργάνωση νέων ἐκδηλώσεων, ὅπου τό ἤδη συστημικό παρεάκι τῶν Συριγοκαλεντερίδηδων πῆρε νά διευρύνεται καί μέ ἀκόμη λαμπρότερα ἀστέρια, ὅπως ἡ κολλητή τῶν Ράμφων, τῶν Φάρων καί τῶν Θερμῶν, ὁ καθηγητάς Καραγιάννης, ἀλλά ἀκόμη καί ὁ (Θεέ μου ἥμαρτον) Λοβέρδος.

 

 

 Ἡ φωτογραφία κραυγάζει (γιά τήν ἀκρίβεια, οὐρλιάζει) ἀπό μόνη της - καί εἶναι ἀπλῶς ἐνδεικτική. Τέτοιος εἶναι μάλιστα ὁ κατήφορος, πού δέν τόν ἔφερε ἀπλῶς ἐδῶ καί ἑβδομάδες σέ λυσσώδη ἀντιρωσική μανία καί σέ ἀνακάλυψη ρωσικῆς διείσδυσης στήν ἑλληνική κοινωνία μέσω διαφόρων…κέντρων, στήν ὁποία δῆθεν ὀφείλεται μεγάλο μέρος τῶν φιλορωσικῶν αἰσθημάτων στόν τόπο μας (δηλαδή, τί παραπάνω εἶπε ἄραγε ὁ ἀρχιφασίστας Πορτοσάλτε), ἀλλά καί σέ πλήρη ὑποβάθμιση ἕως ἄρνηση τῆς γενοκτονίας πού διαπράττει ἀπό τό 2014 τό οὐκρανικό καθεστώς, σέ πλήρη ἀποσιώπηση τοῦ διωγμοῦ πού ἐπίσης ὑφίσταται ἡ μόνη νόμιμη καί κανονική Οὐκρανική Ἐκκλησία, σέ ὁλοκληρωτική υἱοθέτηση τῆς ἄθλιας δυτικῆς προπαγάνδας σέ σχέση μέ τή Μαριούπολη καί τή Μπούτζα, καί σέ πλήρη ὑποβάθμιση τοῦ ρόλου τοῦ ναζιστικοῦ οὐκρανικοῦ παρακράτους.

Ὅσο γιά τό κρίσιμο πλέον ἐρώτημα πῶς μπορεῖ νά ἐξωκείλει ἔτσι κάποιος καί ἀπό διανοούμενος τῆς φερόμενης ὡς «πατριωτικῆς Ἀριστερᾶς» νά καταντήσει κολαούζος τῆς νεοφιλελέδικης Δεξιᾶς, κανονικός ἀπολογητής τῆς νεοταξικῆς λαίλαπας (πάνω στήν πλέον ζοφερή μάλιστα και ἀπροκάλυπτη κορύφωσή της), συστηματικός διαστρεβλωτής τῆς ἀλήθειας καί λιβανιστήρι τοῦ ἀνθέλληνα δικτατορίσκου Μητσοτάκη, ἡ ἀπάντηση προφανῶς δέν εἶναι ἀπλή. Ἴσως καί νά μήν εἶναι μόνο μία. Ἐγώ πάντως, χωρίς νά ὑπεισέλθω σέ ἄλλα σενάρια, θά ἀρκεστῶ σέ αὐτό πού ξέρω καί μπορῶ νά τοποθετηθῶ. Καθώς βλέπω μπροστά μου ἄλλη μία ἀπόδειξη δυστυχῶς γιά τό ποῦ μπορεῖ νά ὁδηγήσει ἀκόμη καί ἀνθρώπους μέ εὐφυΐα, δεδομένη παιδεία καί ἀδιαμφισβήτητα χαρίσματα (γιά νά εἶμαι καί δίκαιος) ἡ ματαιοδοξία καί κυρίως ἡ ἐσωτερική πνευματική ξηρασία. Πρῶτα σέ ἕνα ὅλο καί πιό ὑπερτροφικό ἐγώ, μετά στήν ἔπαρση καί σέ μία αὐτιστικά οἰηματική δοκησισοφία καί ἀκολούθως στήν παταγώδη πτώση. Καί πέφτοντας βέβαια, παίρνεις μαζί καί τό κούφιο «πατριωτικό» σου ἀφήγημα, τό ὁποῖο ἀκόμη καί ὅταν ἔδειχνε δυναμικό καί καλοπροαίρετο, ἦταν ὡστόσο πάντα κατ’ οὐσίαν ἕνα «πουκάμισο ἀδειανό», στήν ἐγγενῆ ἀδυναμία καί ἀνεπάρκειά του νά κατανοήσει πραγματικά τόν καθ’ ἡμᾶς Τόπο καί Τρόπο, ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτά τά δύο εἶναι πράγματα πού δέν προσεγγίζονται θεωρητικά καί ἱστοριοδιφικά, ἀλλά μόνο βιώνονται. Γιατί ἀπλούστατα «δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται», γιά νά θυμηθῶ καί τό ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Καί ὅσο καί ἄν (πιστεύεις ὅτι) ἀγαπᾶς τήν πατρίδα καί σέβεσαι τήν ἑλληνορθόδοξή της παράδοση, ἐν ἐπάρσει καί χωρίς Θεό, θά τριγυρνᾶς πάντα γύρω-γύρω καί τελικά θά πέσεις στήν ξέρα. Καί εὐτυχῶς ἤ δυστυχῶς, τό νεοταξικό ξεσάλωμα τῶν σκοτεινῶν καιρῶν μας (μέ τή δῆθεν πανδημία καί πλέον τήν πορεία πρός τόν παγκόσμιο πόλεμο), ἔβγαλε πολλές ξέρες στήν επιφάνεια.

Ἄν μή τί ἄλλο πάντως, μάθαμε τουλάχιστον τί ἔβλεπε (προφητικά) μπροστά του ὁ Γιῶργος Καραμπελιᾶς, ὅταν πρό ἐτῶν ἔγραφε τήν «Ἀποστασία τῶν διανοουμένων»: τά μοῦτρα του στόν καθρέφτη…

 Νεκτάριος Δαπέργολας