Τα θυμάστε;

 

Οι Αμερικάνοι, θα προτιμούσαν να έχουν στην Ρωσία 10 Γέλτσιν στη σειρά, παρά έναν ανεξέλεγκτο Πούτιν. Θυμάμαι ακόμα τα φλουοράιντ κοροϊδευτικά γέλια του Κλίντον, καθώς έβλεπε τον μεθύστακα Γέλτσιν να παραπατάει και να κάνει "οκτάρια" στις συναντήσεις τους. Ήταν η εποχή της απόλυτης αμερικανικής υπεροχής, όταν ο αιθεροβάμων Φουκουγιάμα έγραφε το "Τέλος της Ιστορίας" του για την απόλυτη επικράτηση της Δύσης. Ήταν η εποχή της δεκαετούς δυστυχίας, της φτώχειας και της ταπείνωσης του ρωσικού λαού, που έψαχνε στα σκουπίδια για φαγητό. Όταν οι άνδρες κατέληγαν αλκοολικοί (λόγω ανεργίας και έλλειψης αυτοεκτίμησης) και οι γυναίκες πουτάνες στους δρόμους της Ευρώπης. Τα θυμάστε;

Αντί η Αμερική να τείνει χείρα βοήθειας στον ηττημένο και ταπεινωμένο εχθρό, όπως έκανε με την Γερμανία, εξασφαλίζοντας στην Ευρώπη μια διαρκή και σταθερή κατάσταση ειρήνης, προτίμησε να τον πατήσει στο λαιμό. Να τον καταχρεώσει, προσβλέποντας στην υφαρπαγή ακόμα και των πόρων του.

Ήταν η εποχή που χιλιάδες νέες ρωσίδες είχαν κατακλύσει την Ευρώπη και την Ελλάδα. Όλα τα κωλόμπαρα της επαρχίας είχαν τον δικό τους "στόλο" και τον διαφήμιζαν. Κοπελάρες δύο μέτρα, με 2-3 πτυχία μερικές από αυτές, έπρεπε να υποκύπτουν στους λογής σαλιάρηδες γιούφτους, που άπλωναν τα πειναλέα χέρια πάνω τους με το "δικαίωμα" που τους έδινε ένα τσαλακωμένο πεντοχίλιαρο (τότε) από τις επιδοτήσεις. Έτυχε να έχω μια εμπειρία σε αυτό, όταν πριν από πολλά χρόνια ένας φίλος με κάλεσε σε ένα μπάρτσελορ πάρτι σε κάποιο μπαράκι, που αποδείχθηκε πως ήταν στριπ σόου! Όταν ήρθαν στο τραπέζι μας οι κοπέλες και παρά το ότι βρισκόμουν κάπου εκτός της δικής μου κοσμοθεωρίας, κέρασα δυο ποτά στην εντυπωσιακή κοπελιά που ήρθε για να καθίσει. Βλέποντας εκείνη ότι δεν ήμουν "αρπακτικό" με τα λίγα αγγλικά της μου ξετύλιξε την ιστορία της ζωής της. Είχε σπουδάσει χορό σε κάποια κρατική σχολή, είχε πτυχίο ιστορίας της τέχνης και ρωσικής λογοτεχνίας. Ήθελε να γυρίσει στην πατρίδα της, αλλά εκεί δεν υπήρχε τίποτα για αυτήν. Δεν της είχαν πει ότι θα έκανε κονσομασιόν, αλλά τώρα ήταν δύσκολο να ξεμπλέξει. Αλήθειες ή ψέμματα εκείνη ξέρει.

Φεύγοντας από εκεί, ένιωθα δύο πράγματα. Μια βαθιά χαρμολύπη από όσα συζήτησα μαζί της και ντροπή για τους φίλους μου (τους οποίους άρχισα να βλέπω πιο σπάνια).

Αυτήν την Ρωσία προτιμά η Αμερική και θέλει να την στραγγαλίσει. Δεν θέλουν τον Πούτιν, γιατί εκείνος τη σήκωσε πάλι στα πόδια της και έδωσε ξανά στους Ρώσους την αξιοπρέπεια τους. Ακόμα και αν δεν υπήρχε ένας Χίτλερ, οι δυτικοί σιγά-σιγά τον δημιουργούν με την αλαζονεία τους.

Γ.Γ.Γ.