Εγκύκλιος (1955) του αγίου Λουκά, αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, με την οποία προτρέπει τους ιερείς πάντοτε να κηρύττουν τον λόγο του Θεού, έστω κι αν υπολείπονται σε θεολογική μόρφωση

 

Αν ο ιερέας ζητεί τη χάρη του Θεού, αν ο νους και η καρδιά του ιερέα χορτάσει με τα λόγια του Θεού, τότε το στόμα του θα μιλά από καρδίας.

Το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί στην καρδιά του ιερέα, αυτό θα κηρύττει με το ταπεινό στόμα του ιερέα…

Στην Αγία Γραφή είναι τόσα πολλά τα θέματα για τα κηρύγματα που εύκολα μπορεί κανείς να τα βρει αν διαβάζει. Αλλά λίγοι τη διαβάζουν…

Να θυμόσαστε, αδελφοί, και τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο όποιος κάθε εβδομάδα διάβαζε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη…

Μερικοί όμως πράγματι έχουν δυσκολία να κηρύττουν… Τί να πω γι’ αυτούς;

Θα τους υπενθυμίσω ότι στην πίσω μεριά του σταυρού που φορούν πάνω από το ράσο τους είναι γραμμένα τα λόγια του απ. Παύλου: «Τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ» (Α΄ Τιμ. 4, 12).

Εάν δεν μπορείς να κηρύξεις με τον λόγο, κήρυξε με αλλά πράγματα.

Να ευωδιάζεις μπροστά στους ανθρώπους με τη ζωή σου, την προσωπικότητα σου, με την αγάπη σου προς τον Χριστό, με το πνεύμα της χριστιανικής αγάπης, καθαρότητας και βαθιάς πίστης.

Αν δεν έχεις εσύ αυτή την ευωδία, ούτε το χάρισμα του λόγου, τότε δεν θα είσαι ποιμήν, θα είσαι μισθωτός. Και τότε τί θα απολογηθείς στο φοβερό κριτήριο του Χρίστου;

Η καρδιά του ιερέα είναι μια ειδική καρδιά, η οποία πάντοτε πρέπει να λάμπει από την πίστη στον Ιησού Χριστό.

Η καρδιά του ιερέα πρέπει να είναι φωτιά, να λάμπει από το φως του Ευαγγελίου, να λάμπει από την αγάπη προς τον Σταυρό του Ιησού Χρίστου.

Ο ιερέας πρέπει να καταλάβει ότι γι’ αυτόν είπε τα μεγάλα λόγια ο Απόστολος Παύλος: «Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ» (Γαλ. 6, 14).

Και εμείς πρέπει να σταυρωνόμαστε για τον κόσμο και να αφήσουμε όλες τις φροντίδες μας. Μία μόνο φροντίδα να έχουμε: Το κήρυγμα του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού».