Το θαύμα

Γιορτάζει η  Ζάκυνθος σήμερα και αντηχεί στη μνήμη εκείνη η γλυκιά φωνή του μακαριστού π. Γεράσιμου, που γύριζε από τη γιορτή του Αγίου Διονυσίου και ήταν η καρδιά του ξεχειλισμένη από τα θαύματα του Αγίου.Με χαρά απάγγελλε από στήθους το ποίημα του Ιωάννη Τσιλιμίγκρα για την αρχόντισσα Καπνίση, που “όλοι την απελπίσαν οι γιατροί', αλλά τελικά ο Άγιος Διονύσιος θεράπευσε τον τυφλό γιο της.

 

“Ποιόνε περνούν και ψάλλουνε γλυκά

και τόσος κόσμος, μάνα μου, ακολουθάει”;

“Σήκω και προσευχήσου με καρδιά

κι είναι, παιδί μου, ο Άγιος που περνάει”.

Γιομίζει ο δρόμος λίβανα κι ευχές

από ναό εξαπτέρουγα, λαμπάδες,

σε δυο σειρές, μ' ολόχρυσες στολές,

με βήμα αργό, προβαίνουν οι παπάδες.

Μες στη χρυσή του ο Άγιος κάσα, ορθός,

μ' αστραφτερό σαν ήλιο το κεφάλι,

αληθινός στην έκφραση Θεός,

βαστιέται στων παπάδων τη μασχάλη.

Ηχούν τα θυμιατά μες στη σιωπή,

που αρμονική γιομίζει ψαλμωδία

και καθεμία αισθάνεται ψυχή

πως υπερκόσμια βλέπει λιτανεία.

Φέρνουν στο παραθύρι το παιδί,

η δόλια η μάνα, κάμε το σταυρό σου,

γιε μου, στάσου, ο άγιος που μπορεί

να σου το δώσει, αγάπη μου, το φως σου.

“Μάνα, μάνα μου, τόνε βλέπω αληθινά,

να τα κεριά, να ο κόσμος”, της φωνάζει

κι ανοίγει ευθύς τα μάτια τα τυφλά

και την κλαϋμένη μάνα του αγκαλιάζει.

Γονατιστή στον Άγιο προχωρεί

και τη χρυσή αλυσίδα της κρεμάει,

όπου από τότες στο λαιμό του την φορεί,

τ' ανάβλεμμα τυφλού να μαρτυράει.