Ο ”Ύμνος της Αγάπης” κατά Ντοστογιέφσκι: Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού….(200 χρόνια από τη γέννηση του αληθινού maître!)

                       

”Σήμερα η Ρωσία, η Ελλάδα και όλος ο κόσμος γιορτάζουν τα 200 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Φ.Ντοστογιέφσκι.” Ελάχιστος φόρος τιμής στο μεγάλο δάσκαλο στον αληθινό maître του είδους.

Ο Ύμνος της Αγάπης κατά Ντοστογιέφσκι απόσπασμα από το κορυφαίο έργο του ”Αδελφοί Καραμάζοβ”. Σε μια εποχή ταραγμένη όπως η σημερινή όπου ο πνευματικός λόγος είναι δυσεύρετος μια φανταστική φιγούρα που ενσαρκώνει ένα στάρετς στο απόσπασμα ”ο Πάτερ Θεράπων” δίνει μια απαράμιλλη εκδοχή της χριστιανικής Ηθικής, ως τη διαρκή αγάπη, την αγάπη ως συνεχή αυθυπέρβαση…

Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού….

«Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου», (σσ όχι στην ποινικοποίηση της εκκλησιαστικής ζωής) δίδασκε ο στάρετς. «Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού.(σσ μην τον υβρίζετε εσείς οι ακριβοθώρητοι κάθε λογής εκκλησιαστικοί πολιτικοί μιντιακοί και επιστημονικοί αειδήμονες και μεγαλοσχήμονες, μην τον ταπεινώνετε, μην τον απαξιώνετε, μην τον λοιδορείτε, μην τον υποτιμάτε, μην τον απειλείτε, μη τον τρομοκρατείτε)
Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ’ αυτούς που ζουν μες στον κοσμάκη επειδή ήρθαμε δω πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας που ‘ ρθε δω, μ’ αυτή και μόνο την πράξη του απόδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερον από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο … Κι όσο περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρiπει να του γίνεται αυτό. (σσ. Πήγαινε, κάθισε στὸ κελί σου, καὶ τὸ κελί σου θὰ σοῦ τὰ διδάξει ὅλα. Ἀββᾶς Μωϋσῆς.) Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, τότε άδικα ήρθε
δω πέρα.

Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσής μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ’ όλους τους κοσμικούς μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για
όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές. Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη . Γιατί αυτή η συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλλου ανθρώπου. Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι μα είναι εκείνο που θα ‘πρεπε να ‘ταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβωτη αγάπη. Τότε μόνο ο καθένας από σας θα μπορεί ν’ αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκριά του τ’ αμαρτήματα του κόσμου … Ο καθένας σας ας αγρυπνεί πάνω απ’ την ίδια του την καρδιά κι ας εξομολογείται ακατάπαυστα στον εαυτό του. Μη φοβάστε τα κρίματά σας ακόμα κι όταν τα συνειδητοποιήσετε. Φτάνει να μετανοείτε, μα μη θέτετε όρους στο Θεό. Και πάλι σας το λέω, μην περηφανεύεστε. Μην περηφανεύεστε ούτε μπροστά στους μικρούς ούτε μπροστά στους μεγάλους. Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν. Μη μισείτε τους αθειστές, τους δάσκαλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα και τους μοχθηρούς απ’ αυτούς όχι μονάχα τους αγαθούς, γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί και ιδιαίτερα στην εποχή μας.
Να τους μνημονεύετε, στις προσευχές σας και να λέτε: Σώσον, Kύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να πρoσευχηθεί για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν προσευχές. Και να προσθέτετε αμέσως: Δε σε παρακαλώ, Θεέ μου, από περηφάνεια γιατί και γω ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων …
Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού, μην αφήνετε να σας πάρουν το ποίμνιο οι ξένοι, γιατί αν ολιγωρήσετε ραθυμούντες και γίνετε περήφανοι κι ακατάδεχτοι ή ακόμα χειρότερα αν γίνετε ιδιοτελείς, τότε θα
έρθουν απ’ όλες τις χώρες και θα σας υφαρπάσουν το ποίμνιό σας.
Εξηγείτε ακούραστα στο λαό το Ευαγγέλιο … Μην είστε φιλοχρήματοι … Το ασήμι και το χρυσάφι μην το αγαπάτε, μην προσκολλείσθε σ’ αυτά … Πάντα να έχετε πίστη … »

‘Σχώρα με, και Δόξα σοι, αυτός είναι ο ενοειδής λογισμός του χριστιανού….

Dostoïevski, αντίδοτο στον μηδενισμό, νιχιλισμό τον ονομάζει η κριτική.

[…] Τότε ἀκριβῶς κι ὁ πάτερ Παΐσιος τὸν κατευόδωσε μὲ μιὰ νουθεσία……
– … ἡ σοφία τῶν κοσμικῶν ἔγινε μιὰ τεράστια δύναμη καὶ ξεψάχνισε, τὸν τελευταῖο ἰδιαίτερα αἰώνα, ὅλα ὅσα εἶναι γραμμένα στὰ θεϊκὰ βιβλία. Ὕστερα ἀπὸ ἀμείλιχτη ἀνάλυση οἱ σοφοὶ τοῦ κόσμου τούτου κατάντησαν νὰ μὴν ἔχουν οὔτε ἱερὸ οὔτε ὅσιο. Αὐτοὶ ὅμως ἐξετάσανε κάθε κομμάτι χωριστὰ ἀφήνοντας νὰ τοὺς ξεφύγει τὸ ὅλον. Καὶ μάλιστα εἶναι ἐκπληκτικὸ ὣς ποιὸ σημεῖο τύφλωσης ἔφτασαν πάνω σὲ αὐτό. Ἐνῶ τὸ ὅλον ὀρθώνεται μπροστὰ στὰ μάτια τους ἀκλόνητο ὅπως πάντα, καὶ «Πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτοῦ»….

……….γιατί ὣς τὰ τώρα οὔτε ἡ σοφία τους δὲν κατάφερε νὰ δημιουργήσει μιὰν ἄλλη εἰκόνα ἀνθρώπου καὶ τῆς ἀξιοπρέπειάς του ἀπὸ ἐκείνη ποὺ εἶχε ὑποδείξει ἀπὸ τὰ παλιὰ ἀκόμα χρόνια ὁ Χριστός. Ὅλες οἱ προσπάθειες ποὺ γίνανε εἴχανε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργηθοῦν μονάχα τέρατα. ”

Αυτή είναι η πρόκληση των καιρών. Η αναβίωση παλινόρθωσης μιας ακόμη τερατογένεσης…

dimpenews