Τα παράθυρα ήταν ανοιχτά να μπει ο ήλιος κι ο Θεός
κι οι καρέκλες αργά το απόγευμα, έβγαιναν στο πεζοδρόμιο.
Ο τόπος όλος μύριζε γιασεμί, βασιλικό και δυόσμο.
Τα βράδια σου λιγωνόταν η ψυχή από τη μυρωδιά
του νυχτολούλουδου κι αυτή γεμάτη απ' την ονειροπόληση
έκανε θαρρείς το γύρω του κόσμου.
Ήταν τότε που οι άνθρωποι μοιράζονταν τη χαρά και τη λύπη
την πείνα, τον καημό και τ' όνειρο..
1 σχόλιο:
Η σκηνή με το τάισμα...
τέλεια...αποτύπωση
τού ξεκινήματος μιάς νέας
νοοτροπίας...
ενός καινούριου κόσμου...
με...το απόλυτο υπερόπλο
του νέου κόσμου, που ερχόταν
ντυμένο... κουτάλι φαγητού...
εν δράσει...
...
το...φ α ΐ ...
έπαψε να είναι μιά δραστηριότητα
όπου ένα κομμάτι ζυμωτό ψωμί...
και μία ντομάτα...
η... λίγες ελιές
έφταναν
για να δοξάσει ο ανθρωπος
τον Θ ε ό
που του τα χ ά ρ ι σ ε !
...
(δούλευε όσο θες
κι ο Θεός ό,τι θέλει
θα σού δώσει έλεγαν
οι παλιότεροι...)
...
Τωρα...
ήταν η σκληρή δουλειά...
-και γιά κάποιους αλλους
και οι σκληροι..."ταξικοί αγώνες"-
που θα έφερναν το ψωμί στο σπίτι...
ένα ψωμι, που η ελπίδα να γίνει
αύριο... παντεσπάνι...και κρουασάν
ήταν η κινητήρια δύναμη
για να χώσει ο άνθρωπος
το κεφάλι του βαθειά στη γή
και να ονειρεύεται περισσότερα...
πάντα περισσότερα...
...
Ήθελε τα πάντα, απ' όσα
συνεχώς γεμιζαν οι βιτρίνες
και ήταν αποφασισμένος
να κάνει τά πάντα...
για ν'ανεβει στην κορυφή...!
(τού πυργου...)
Δημοσίευση σχολίου