Από τις νάρκες κακό δεν θα πάθεις. Τον ναρκισσισμό σου να φοβάσαι, αυτός είναι θανατηφόρος».

Τις μεγάλες σου μάχες κανείς δεν θα μάθει.

Τότε που τα έβαζες με τις στρατιές των πόθων σου και γέμιζες πληγές.

Τότε που προτιμούσες να πληγωθείς παρά να πληγώσεις.

Τότε που ήθελες να πεις, αλλά σιωπούσες.

Τότε που ήθελες να αγκαλιαστείς, αλλά έφυγες.

Τότε που τα «πρέπει» μαστίγωναν την καρδιά σου.

Κανείς δεν θα μάθει.

Κανένας μάρτυρας.

Παρά μόνο εσύ.

Και όταν σε ρωτούν «πώς είσαι»; Χαμογελάς και λες «μια χαρά». Μα η χαρά εξόριστη είναι από την ζωή σου. Γιατί έβαλες πάνω απ’την χαρά σου, την χαρά του άλλου. Και κανείς δεν το εκτιμά, κανείς δεν το αντιλαμβάνεται, κανείς δεν βλέπει…παρά μόνο ο Θεός.

Και παράπονο σε πιάνει που και που. Και ένα δάκρυ δραπετεύει λίγο πριν κοιμηθείς. Και είναι σαν παράσημο σε πολεμιστή που πάλεψε σκληρά, με ανδρεία και σθένος γιατί έτσι επέλεξε να ζει· ως έσχατος και άσημος μέσα σ’ ένα κόσμο με άνθρωπους άδικους, αχάριστους και σκληρούς που τις απαλές καρδιές δεν τις λυπούνται και τους ποιητές τους σκοτώνουν.

Και κοιτάς για λίγη συντροφιά, για ένα βλέμμα κατανόησης για να πάρεις δύναμη και κουράγιο. Κι αν το βρεις, γεμίζεις φως και ελπίδα. Κι αν δεν το βρεις καλείσαι σε άλλη μάχη να ξαναμπείς. Σ’ αυτήν με την απελπισία. Και είναι ένα απέραντο ναρκοπέδιο που πρέπει να περάσεις, μέσα σε βαθύ σκοτάδι.

Μα κάπου εκεί στα πρώτα σου βήματα, αν για μια στιγμή ησυχάσεις θα ακούσεις έναν ψίθυρο να σου λέγει ότι «Από τις νάρκες κακό δεν θα πάθεις. Τον ναρκισσισμό σου να φοβάσαι, αυτός είναι θανατηφόρος».

Και τον σταυρό σου κάνεις και ο δρόμος σου εύκολος μοιάζει. Γιατί σαν αερικό διαβαίνεις. Όπως οι ταπεινοί που δεν τους βλέπουν οι πολλοί, μα μάτι Θεϊκό τους θωρεί.

Κανείς δεν θα μάθει τους αγώνες σου. Και είναι καλύτερα έτσι. Γιατί και να τους μάθουν, τρελό θα σε πούνε. Και θα’ ναι η αμαρτία τους μεγάλη.

Καλύτερα έτσι. Αφανής και απρόσιτος. Παρά σκάνδαλο για μυαλά και καρδιές γεμάτα σκοτάδι, που το μόνο που τους νοιάζει είναι το «εγώ» τους, στις διάφορες μορφές του.

Καλύτερα έτσι…ας είναι.

Τις ματωμένες καρδιές μην τις λυπάσαι.

Να λυπάσαι εκείνες που είναι νεκρές και γι’αυτό και δεν ματώνουν.

 π.Π.Π.