Να είσαι 5χρονο, να'χεις φάει μισό καρπούζι κ να κατουριέσαι νυχτιάτικα.
Αλλά το wc ν απέχει 50 μέτρα απτό σπίτι του παππού. Εδώ σε θέλω.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗ
αλλά μην νοιώθετε «λύπη»
που αντιγράφουμε τα δικά σας ,
χωρίς να σας ρωτήσουμε...
Για την παράγκα μας
είναι γ ε λ ο ι ό τ η τ α η λεγόμενη
«δεοντολογία περί πνευματικών δικαιωμάτων!»
13 σχόλια:
Το σπίτι του παππού δεν είχε βεσέ... είχε το μέρος :).
Αποχωρητήριο με μπόλικες εφημερίδες.
Πέντε μέτρα,
όχι πενήντα...
και ναί το αποχωρητήριο
ήταν ένα χάλι,
καμμιά σχέση με τον...
πολιτισμό τού
λουτροκαμπινέ(!)
τής πόλης...
όμως,
αυτή η δ ρ ο σ ι ά τού πετρόκτιστου με τους
εβδομήντα πόντους πάχος τοίχους
που...
ζεστό το χειμώνα...
αλλά με μιά απίστευτη
δροσιά... μοσχοβολιστή
από τ'ασβεστώματα...
το καλοκαίρι, πού σού
χάιδευε λές την ψυχή...
απλά...δεν υπάρχει...!
βρε συ...υπάρχει ακόμη ΤΕΤΟΙΟΣ λουτροκαμπινές;
Ακριβώς χαχα
Αποχωρητήριο παραείναι λόγιος όρος... το μέρος... το μέρος θυμίζει παππού :).
Ρε Δον Κιχ έλεος. Τι πίνεις κι είναι και νηστεία χαχαχα. Μπαλάντα στις... μοσχοβολιές του αποχωρητηρίου έγραψες τώρα;
Χαχα σε πειράζω ρε φίλε, νά 'σαι καλά.
-Γιαγιά που να πάω να κατουρήσω;
-Ολούθε παιδί μου ολούθε...
σόρυ αδερφέ...
το παίνεμα ήταν γιά το σπίτι...
αλλά έτσι όπως τόγραψα
όντως έμοιαζρ με...
μπαλάντα...
...όπως τόπες...!
Αχαχαχαχαχα. Ωραίοι είστε όλοι!!!! Βρήκατε θέμα και....έμπνευση.
Αλήθεια όμως, μάς γυρισε όλους πίσω σε πολυ ευχάριστες, νοσταλγικές και γλυκύτατες εποχές.
Άλλη από κει. Μια φωτογραφία παλιού αποχωρητηρίου και ένα άσμα ηρωικόν στις σχετικές μοσχοβολιές της φέρνουν λέει γλυκύτατες αναμνήσεις. Είναι η ζέστη φαίνεται.
Χαχα καλημέρα φίλοι, αγωνιστικούς χαιρετισμούς!
...γελάτε
...γελάτε
...
όταν "η μπαλάντα τού λουτροκαμπινέ"
κερδίσει...
νομπελ...
όσκαρ...
γκράμμυ...
και γιατί οχι
καποιο ολυμπιακό μετάλλιο...
ώς μή φέρουσα...περιτά εθνόσημα
αλλ'ίσως με τα χρώματα τής
αdidaίδος
ή τής
NIKEίτιδος
...αγωνισαμένη...
θα τρίβετε τά ομμάτιά σας
αφωνούντες...
διά τον χαχανισμόν υμών
έναντι τής μικράς και ταπεινής
αλλ'εντίμως και σκληρώς
από τού μικρού μου ταλάντου
δεδουλευμένης μπαλλάντας
ήτοι ασματίου...
διεκτραγουδούντος αμπουζουκιστί...
και μη τραλαλούντος...!
...αμ' πώς...!
αχ...
στο σπίτι της γιαγιάς...
Αιτωλοακαρνανία,
χειμώνας και να έχει βραδιάσει
και να βρέχει
χωρίς φώτα
χωρίς φεγγάρι
και ο δρόμος προς το "μέρος"
να έχει κάτι πελώριες πέτρες
και να πρέπει και να στρίψεις...
αχ...
τι μου θύμισες!!!
έπρεπε να κρατάω ομπρέλα και φακό!!!
-καμπινές λεγόταν αυτό το καμαράκι
μετά τι στροφή!
Δημοσίευση σχολίου