Εκτός από την πολυσυζητημένη, χιλιόχρονη ελληνοτουρκική σύγκρουση, αρχής γενομένης με τη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071, στην ιστορία καταγράφεται και άλλη μία, σχεδόν ίδιας διάρκειας αντιπαλότητα που μόνο σπανίως αποτελεί θέμα συζήτησης στην Ελλάδα. Η ελληνογερμανική.
Ήδη, κατά την τελευταία δεκαετία του 12ου αιώνα ήταν πρώτος ο Φρειδερίκος A΄ Βαρβαρόσα, ο επονομαζόμενος «ισάξιος με απόστολο», ηγεμόνας των Γερμανών, που απέναντι στους κατ΄ αυτόν «Γραικούς» ακολουθεί την «διπλωματία της ειρωνείας» και συμπεριφέρεται εκ περιτροπής πότε με σαρκασμό και πότε με περιφρόνηση προς τον ίδιον τον αυτοκράτορα. Έτσι κατόρθωσε να γίνει ο πρώτος ηγεμόνας που απέσπασε «όρκο» εξάρτησης από τον αδύναμο Βυζαντινό «βασιλιά» Ισαάκιο Άγγελο. Μάλιστα ο γιος του Βαρβαρόσα και διάδοχος, Ερρίκος ΣΤ΄ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα απαιτώντας από τον βυζαντινό αυτοκράτορα «ποικίλες αποζημιώσεις», ακόμα και την περιοχή ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και το Δυρράχιο που είχε με πολλές θυσίες ανακαταληφθεί από τους Νορμανδούς. Ουσιαστικά επιδίωκε την «πολιτική και στρατιωτική αυτοκτονία» των Βυζαντινών.
Χαρακτηριστική των «σχέσεων αντιπάθειας» Γερμανών και Βυζαντινών Ελλήνων είναι η αλαζονική και μειωτική στάση των πρεσβευτών του Ερρίκου ΣΤ΄ στην Κωνσταντινούπολη: «Εμείς οι Γερμανοί δεν έχουμε ανάγκη από θεάματα αυτού του είδους (για την Αγία Σοφία) και δεν μας αρέσει να στεκόμαστε όρθιοι ατενίζοντας μανδύες και καρφιτσωμένες πόρπες και ρούχα που αρμόζουν σε γυναίκες …
Αν οι Ρωμαίοι δεν δεχτούν τις απαιτήσεις αυτής της πρεσβείας, σύμφωνα με την επιθυμία του κυρίου και αυτοκράτορά τους (Ερρίκου Στ΄), θα πρέπει να αντιμετωπίσουν στη μάχη άντρες που δεν είναι ανθοστολισμένοι σαν λιβάδια, ούτε κομπάζουν για τα μαργαριτάρια τους … αλλά είναι άντρες της γενιάς του Άρη, με τα μάτια κόκκινα από μια επιθυμία η οποία μοιάζει με αχτίδα πετραδιού, άντρες που οι μαργαριταριένες στάλες του ιδρώτα τους είναι καρπός μιας μακροχρόνιας μάχης». (Νικήτας Χωνιάτης, «Χρονικό» Δ, XV 7).
Μια «αντιπάθεια», αν όχι αντιπαλότητα, που στην ουσία δεν σταμάτησε ποτέ στους επόμενους αιώνες. Ούτε βεβαίως και σήμερα, κι ας είναι η γνωστή και μη εξαιρετέα ελληνική πολιτική τάξη των γερμανόφιλων τόσο προσηλωμένη, γεωοικονομικά τουλάχιστον (βλ. Αστυπάλαια, ανεμογεννήτριες κ.α. ), προς τους απογόνους του Βαρβαρόσα και του Ερρίκου Στ΄, του Γουλιέλμου Β΄και του Χίτλερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου